We zijn weer op tijd wakker en ook de buurtjes zijn al op. We hebben vandaag het ontbijt om 7:30 besteld. De tassen zijn ingepakt en we genieten nog even van ons standaard ontbijten. Alle drie de hondjes krijgen weer wat. De honden hier zijn zo rustig en lief, dat het afscheid nemen zelf een beetje lastig is. Ik heb nog nooit zoveel vakantie liefdes achter moeten laten. We checken uit en 2 mannen brengen onze rugzakken alvast naar het vervoer. We worden in de auto naar het strand verderop gereden, waar we inchecken en een paspoortcheck krijgen.

Dan nog even wachten met een koffie en rondkijken, want het is nogal druk. Er vertrekken meerdere boten. We worden verzocht onze bagage af te geven bij een longtailboot en deze wordt volledig volgeladen en vaart alvast richting het ponton. Even later worden we ook geroepen om in te stappen en varen er diverse volgeladen longtailboten die lang op. Je kreeg bij de checkin een sticker, waarop ze zien waar je heen gaat. Dat is hier op jet ponton wel handig. Het is erg druk. Steeds worden er nog mensen met een blauwe sticker gebracht. Het lijkt een volle boot te worden. Het duurt best lang en uiteindelijk zitten we bijen een uur te wachten, voordat onze boot er aan komt. Even de mensen van boord en dan wij erin. Ook als we eenmaal aan boord zijn, duurt het nog best lang voor we vertrekken. We liggen maar een beetje te schommelen en ik word zelfs een beetje misselijk. Het wordt tijd om gas te geven en die anderhalf uur om te laten vliegen. Harry geniet onderweg van een film van Johnny English en hoor ik af en toe naast me grinniken.

Eenmaal op Langkawi even snel door de paspoortcontrole en dan wat foto’s maken op Eagle square hier voor de pier. Giel zijn rugtas is kapot gegaan en 1 van de schouderband en heeft Harry nu vastgeknoopt. Of er een nieuwe komt is nog niet zeker, want Giel is meer fan van een rolkoffer en dit backpacken is niet echt zijn ding.
Zo nu gauw een taxi, want we hebben gierende honger. We checken in en krijgen weer precies dezelfde kamers als op de heenweg. We lopen naar de Cactus, omdat er daar zo gezellig en lekker kinnen eten. Helaas staat er een bordje, dat hij gesloten is. Nou lekker dan. We lopen terug richting hotel en lijken op de menukaarten, die overal buiten liggen. Dan zoet Harry bitterballen. Giel en ik zijn natuurlijk bitterbalfan, dus hier gaan we eten. Zoals verwacht is deze lokatie van een Nederlander. Hij blijkt hier al 12 jaar te wonen. Hij verteld ons het e.e.a. en het blijkt dat het minder mooi is als het lijkt. Het is vooral hard werken en op het Maleisische personeel kan je niet echt rekenen. Hij is inmiddels 65 en wil de tent verkopen. Vroeger waren ze de hele dag open, maar nu alleen voor ontbijt en lunch, maar in het laagseizoen hebben ze het best moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen. Aangezien je op het personeel niet kan rekenen, werken zijn vrouw en hij beiden in de zaak. Toen hij ook nog voor dinner open was betekende dat 6 dagen van 16 uur per week. Toch wil hij niet meer terug naar Nederland.

Wij gaan gauw nog even naar het strand. Het is vandaag 33 graden en geen zuchtje wind, dus best warm. Het is inmiddels 16:00 uur. We hebben erg laat geluncht. Om 19:00 moeten we terug zijn bij het hotel, want de eigenaar gaat dan een excursie voor ons boeken voor morgen. We gaan o.a door mangrove en een vleermuizengrot.

De zee is hier weer zo anders. Minder helder en het stikt hier van de zeesterretjes en de hermietkreeftjes. Als Harry en ik een stuk langs het strand gaan lopen liggen er ook allemaal kleine kwalletjes op het strand. Het lijken bijna druppeltjes we lopen zo ver we kunnen en komen dan uit bij het verblijf, waar we 2 jaar terug zaten. Er wordt volop gebouwd en ze zijn begonnen aan een enorm groot hotelcomplex er net naast. We lopen weer terug naar Giel en Manon en blijven nog even liggen op het strand. Hier geen bedjes voor ons helaas.
Op tijd weer terug naar het hotel en we bestellen nog even een mango/banaan juice vooraan de weg. Harry regelt inmiddels de excursie. Even douchen en dan gaan we richting het straatje, waar alle winkeltjes en restaurantjes zijn op zo’n 20 minuten lopen vanaf hier.

We moeten nog eten, maar omdat we zo laat hebben geluncht en ik steeds meer last heb van buikpijn, sla ik even over vanavond. De rest eet wat bijbedoelingen Subway. Ook zij hebben voldoende aan een broodje. We lopen het straatje op en neer en op de terugweg doen we koffie bij McCafé. Harry laat zich verleiden tot een McFlurry Lichee. De lekker Cheesecake van 2 jaar terug hebben ze ook nog, dus die neem ik. Dan maar weer teruglopen naar het hotel.

Ik moet nog wel iets vertellen over twee dagen terug, wat ik ben vergeten. Op Koh Lipe lopen we achter ons hotel natuurlijk tussen de lokale bevolking door. Het laatste huis voor de ingang staat op palen en heeft een soort geïmproviseerd balkonnetje. Harry loopt voorop en daar achter Manon. Op het moment dat Manon langs loopt, komt een klein jongetje naar buiten lopen en haalt zijn piemeltje tevoorschijn om te plassen. Een straal als een bouwvakker komt ons tegemoet. Het is ook nog donker, dus Manon waarschuwt ons net op tijd, anders hadden Giel en ik een Golden Shower in ontvangst mogen nemen.
Het kan hier allemaal op Koh Lipe😂😂
Het verbaast mij steeds meer, dat het niet vreselijk stonk op Koh Lipe, met al die honden en dit soort acties. Soms liep je even langs een plek, waar de lucht niet te harden was, maar dat betrof dan meer rottend vis of vlees.
Zo met dit verhaal dan toch eindelijk naar bed en morgen richting Kilim Geo Park.

Geschreven door HarryenIrmagaanweereens