Na weer niet zo’n beste nacht zijn we weer op tijd wakker. Een wekker hebben we hier niet nodig. Het heeft weer enorm geonweerd vannacht. Langzaam gaan we hi alles maar inpakken en ook de overburen zijn al druk aan het inpakken. Om 8:00 uur eerst maar even ons standaard ontbijt. Dan de laatste spulletjes pakken en het is wachten op de chauffeur.
9:35 appt Harry maar even, want 9:30 leek ons al vrij aan de late kant. Hij appt terug dat het druk is op de weg. Tijdens het wachten spot Manon nog een behoorlijke spin in de palm en ik ben blij dat ik die niet eerder heb gezien😳
We kletsen ondertussen nog even met de jongen die het appartement runt. Hij woont zelf op Borneo en de neusapen pikken regelmatig bananen uit zijn tuin, want hij heeft aan 2 kanten bos. Ze laten zich ook regelmatig uit de bomen de rivier in vallen, want ze kunnen goed zwemmen. Het complex is van zijn oom en zijn broer woont in 1 van de ruimtes achter de bamboe. Hij vertelt ook nog dat er zo’n 2 x per jaar Manta’s worden gespot in de baai waar wij de afgelopen dagen lagen.
Om 9:50 ziet Harry een nerveuze man aankomen en ja hoor, dat is onze chauffeur.
Hij staat een eindje terug geparkeerd en is behoorlijk in de stress. Blijkbaar kon hij het niet vinden. Hij rent voor ons uit om ans tegemoet te rijden, maar we zijn niet ver achter hem en zien hem zijn auto draaien. Misschien door de stress of doordat het niet zo’n best chauffeur is, rijdt hij zijn auto achteruit de plas in en komt vast te zitten. Hij gooit zijn klep open en laadt toch alle tassen in. Misschien voor meer grip, maar ook dat werkt niet. Aan de rechter achterkant geeft Giel hem nog een laatste zet en gelukkig zonder dat hij volledig onder de modder komt. 😊
Hij verifieert nog even met Harry 11:00 toch?
Nee zegt Harry 10:30 en hij bevestigt dat we het gaan halen.
Zijn rijstijl zegt dat het geen makkie gaat worden. Het lijkt hem nu ook in alles tegen te zitten. Bij de hoek op de parkeerplaats van het strand wordt hij meteen al tegengehouden, omdat er tegenliggers aankomen. Er zit hier een smal stuk met verkeersregelaars. Hij spaart zijn auto niet en neemt regelmatig een berm vol kuilen mee, als het smal wordt. Hij gaat onderweg toch maar bellen. Hier worden we niet echt wijs uit, maar hij blijft vol overgave rijden.
Het geluk is wel, dat ze hier sowieso nergens harder dan 50 km kunnen. Vanwege de wegen met bochten en tegenliggers.
Hij voert nog een telefoontje en bij het derde belletje horen we ze lachen en denken we dat het goedkomt. Als we om 10:30 nog nergens zijn vraagt Harry het nog maar eens en we krijgen een dikke duim met glimlach.
Als we er bijna zijn rijdt er voor ons ook nog een pick-up met de naam van onze rederij en hij is er nog geruster op. Ook deze mensen blijken aan de late kant te zijn. De boot is al volledig geladen en iedereen zit aan boord. De vier voor ons zijn al ingecheckt, maar dat moeten wij nog doen. We stappen dus echt als laatste heel gênant aan boord, maar hé, we hebben het gehaald💪🏼

Om 12:30 stoppen we eerst op Gili Trawanang, waar er veel mensen van en aan boord gaan en komen. Links ligt Lombok in de dikke bewolking en ineens herinner ik me, dat we dat vanaf Gili Air ook iedere dag gezien hebben 😱
Een half uurtje later doen we Gili Air aan en 10 minuten later is alles aan en van boord. En weer door……..
Een oversteek nog naar Lombok en dan zijn we er ook. Onze chauffeur van het verblijf heeft de foto van zijn auto al geappt en n we lijken wat ruimte te hebben.
Als we de tassen achterin gooien blijkt er een klapstoeltje vrij te worden gehouden voor zijn collega. We vragen eerst even of we mogen pinnen, want we verwachten dat dat bij ons verblijf niet kan. Gelukkig is er ook een supermarktje bij en kunnen we even wat koekjes scoren, want we hebben ondertussen behoorlijk honger.
Na nog een kort stukje parkeert hij even en blijkt de auto van de andere man hier te staan. Hij rijdt achter ons aan.
Als onze chauffeur na een 1,5 uur een toiletstop doet, stapt Giel dapper bij die andere chauffeur in en Manon laat hem niet alleen gaan. We splitsen voor even op en dat is misschien qua zitcomfort best een goed plan. Dan hebben we allemaal net iets meer ruimte om te verzitten zo nu en dan, want het is een behoorlijke rit.

Als we eindelijk aankomen moeten we met onze rugtas op een hele stijle helling af, waar hier en daar de grip mist. 😱
Als ik niet verder durf, komt een vrouwtje ons een arm geven en Manon en ik komen veilig beneden.
We worden ontvangen met koffie of thee en daarna wil Aziz met ons naar de bruiloft van zijn neef. Als de koffie wordt klaargemaakt, zegt hij dat het al gaat beginnen en dat we moeten gaan. Dus na een lange rit lopen we de stijle helling weer op en stappen weer in de auto. Het hele dorp loopt uit. De 1 uitgedost, maar Aziz gewoon in zijn werk t-shirt en korte broek.
Er zijn 3 bruiloften tegelijk, dus het verkeer is een beetje chaotisch. Hij kent natuurlijk iedereen uit het dorp en schreeuw af en toe wat uit zijn raampje. Eenmaal aangekomen staan er mensen langs de weg, waar de stoet langs gaat komen. Uiteindelijk zijn wij meer de bezienswaardigheid dan het bruidspaar en het voelt nogal ongemakkelijk. Dan eindelijk komt de stoet voorbij. Eerst de bruid met gevolg, muziek en dansende meisjes en dan de bruidegom. Aziz schuift er tussen en loopt voor zijn neef, de bruidegom met de stoet mee en wil dat wij ook meelopen, maar dat gaat ons te ver. Wij worden door de andere chauffeur netjes thuisgebracht en ook hij gaat weer terug naar het feest.
Hup, hellinkje weer af en dan weer naar de receptie, waar onze tassen nog gewoon liggen.
We worden aar onze kamer gebracht. Eerst Manon en Giel om de hoek bij de receptie. Wij daarna een eind verder lopen, met nog veel trappetjes. De “badkamer” zit aan de andere kant van een bruggetje. De ingang wordt afgeschermd met een doek en binnen is het al niet veel beter. Toiletrollen liggen er in ieder geval niet. 😱
We waren voorbereid op weinig comfort, maar dit is wel heel erg. De lokatie is geweldig, maar hier zijn we toch net iets te zeikerig voor. Vooral Manon en Harry willen zo snel mogelijk weg. En dat terwijl we morgen een 6 uur durende tracking op het programma hadden.
We gaan eerst maar even eten en schieten van ellende in een melige lachbui.
Het eten is heel smaakvol, maar niet mijn smaak en als spreekwoordelijke druppel zit er een grote mier meegebakken in mijn eten. 😂😂
Als Giel dan ook nog een ratje ziet lopen is de keus gemaakt. Harry appt Aziz, met veel excuses, dat we morgen weer weg willen. Hij biedt nog een andere kamer aan, maar vooral Manon en Harry zijn helemaal klaar. Manon kan ook niet meer eten en krijgt ook nog een 4 enorme springrols.
Ik neem er 1, maar moet eigenlijk ook bij iedere hap wel aan de 🐜 denken.

We laten Manon en Giel ook nog ons onderkomen zien en ze zijn erg onder de indruk😂
De tickets voor de boot naar Gili Meno zijn geboekt en Aziz brengt ons 9:00 uur terug naar de haven. Ik denk wel dat we een mooie ervaring gaan missen als we de tracking niet doen, maar eigenlijk vind ik 1 nacht hier al veel. De hut is aan de bovenkant open en ze hebben de slingers voor ons opgehangen of zouden het spinnenwebben zijn……..
Ik moet er niet bij stilstaan wat er vannacht allemaal door mijn bed kruipt.
We gaan toch nog maar even douchen en als een ouwe bosnimf loop ik in mijn blote kont over het bruggetje. Stiekem vind ik het ook wel hilarisch allemaal. De douche is zelfs warm en ik voel me in ieder geval iets schoner. Met flink veel deet en verstand op nul, ga ik dan maar aan de nacht beginnen.
De ventilator blaast de ergste insecten misschien al weg. We zijn in ieder geval een herinnering rijker, die we niet snel zullen vergeten.

Geschreven door HarryenIrmagaanweereens