Onze zwangere vriendin wilde ook heel graag in de airco liggen, denk ik, want ze heeft diverse keren vannacht laten horren, dat ze voor de deur zat. Beetje jammer wel. Wij zijn om 7:30 wakker en wachten op een teken van leven bij de buren.
Gie en Manon worden echter pas om 9:30 wakker. Harry heeft dan al zoveel honger, dat hij wat chagrijnig is en helaas is dit altijd af te lezen aan hem. Na het eten wordt het vast weer beter.

Uiteraard gaan we weer naar Rastaurant Cactus. Eitjes en pannenkoeken, alles hebben ze hier. Eventueel zelf havermout, maar he, het is natuurlijk wel vakantie, dus we gaan voor de pannenkoeken. Giel voor toast met gebakken ei en ik kan niet kiezen, dus neem een mango-pannenkoek en twee spiegeleieren. Het is weer prima te eten. We rekenen af en gaan twee scooters huren. Dit wordt Bob en Annie in het kwadraat. 1 van de scooters is bijna leeg, dus we moeten eerst een tankstation langs. Giel moet even wennen en rijdt aan de overkant bijna tegen een geparkeerde auto. Ze rijden links op Langkawi, dus dat is best even wennen. Gelukkig weten we het tankstation nog te zitten van de vorige keer en tanken beide scooters bijna vol. We moeten richting de luchthaven eerst en Manon had borden gezien, dus daar gaan we dan.
Ook Harry is nog een beetje op zoek naar zijn richtingaanwijzer en hoe deze werkt.
Vanaf de luchthaven staat de Skybrigdge wel aangegeven, dus we volgen de bordjes. Bij iedere bocht is het wel even uitkijken en lastig, omdat je tegen je gewoontes in moet gaan rijden. Onderweg komen we al de nodige aapjes tegen. Als we een grotere groep zien, stoppen we even en dan komt er ook nog een man met een grote zak vol ijshoorntjes, zodat er nog meer apen aankomen.

Eenmaal bij de Skybridge blijkt de drukte mee te vallen. Manon en Harry hebben nog even een meningsverschilletje over de te kopen kaartjes. Misschien is het de vermoeidheid, maar Harry lijkt een wat kort lontje te hebben. Het gaat dan niet meer om wat je zegt, maar hoe je het zegt. We krijgen alle vier een polsbandje en kunnen de rij voor de kabelbaan in. Deze is zo’n 10 minuten dus dat valt reuze mee. De gondels zijn 6-persoons, dus er stapt nog een Aziatisch stel bij ons in.
Halverwege kan je uitstappen. Giel en ik staan al buiten als blijkt dat je ook gelijk door kan. We stappen dus snel weer in.
Eenmaal boven moet heb je een uitzichtpunt, waar je 360 graden het eiland rond kan kijken. Om naar de skybridge te gaan, moet je wederom een polsbandje kopen. We willen met het liftje, omdat Manon zo’n last heeft van haar blaren, maar als de wachttijd voor de lift een uur is, besluiten we toch maar de trap te nemen. We spotten al gauw de eerste aapjes, die hier hopend op wat eten rondlopen. Uiteraard mag je ze niet voeren. We lopen de Skybridge op en neer en nemen wat foto’s. Als we de trap naar boven nemen, vinden twee toeristen dat ze de apen wel een blikje met nog wat fanta kunnen geven. Manon kan het dan ook, terecht, niet laten hier iets van te zeggen.

We nemen de kabelbaan en hebben het genoegen twee jonge blonde meiden mee te krijgen. Giel gaat gauw op het bankje tegenover ons zitten, voor de grap eerst in het midden, maar voordat de meiden instappen is hij toch maar gauw de hoek in geschoven. Eenmaal beneden eten we wat bij Subway. Voor we wegrijden even naar het toilet en hier weer de bewuste pan, emmer en slang. Ik weet de volgorde niet hoor en Manon en ik gaan voor bij de toiletjufvrouw toch maar een stukje papier scoren. Uit gewoonte gooi ik het in het toilet, wat natuurlijk niet de bedoeling is. Hopelijk hebben ze morgen geen verstopping.☺️

We stappen weer op de scooter om een klein stukje verder te parkeren bij de waterval , Seven Wells. Hier betalen we een kwartje voor het parkeren van de scooter. We horen en enorme knal en de jongens leggen uit, dat we niet hoeven te schrikken, maar dat get is om de apen weg te jaden. We lopen de trap op richting de plek waar je kan “zwemmen”. Op de trap weer vragende oogjes van de apen. Ze zijn blijkbaar niet gevlucht van de knal.
Het is erg warm, dus als we bij de plek zijn aangekomen, gaan we gelijk lekker het water in. De bodem is van losse stenen en loopt niet overal even lekker, zeker niet als je zoveel blaren hebt als Manon.
Er zit weer een grote groep Maleisische mensen en de jongens springen van de rots. Blijkbaar is dat kleine stukje diep genoeg, want de rest is ondiep. We zitten wat te dobberen en lekker rond te kijken. Mensen proberen omhoog te klimmen, tege; een rost, wat niet altijd lukt. Het lijkt heel eenvoudig, maar Harry weet beter en probeert het deze keer niet. Giel echter wel, maar komt ook niet boven. Hij springt daarna wel heldhaftig van de rots onder aanmoediging van de groep Maleisiers.
Even later gaat Harry ook mee en doen ze het nog een keer, zodat ik kan filmen. Giel gaat linksom het water uit en Harry rechtsom. Als Giel ineens van een andere rots springt als ik verwacht ben ik dan ook te laat met de GoPro. De sprong van Harry van de andere rots staat er wel op. We gaan ons maar even laten drogen. Giel en Harry klauteren wat naar benden om te kijken wat daar nog te zien is. Ook daar kun je nog zwemmen. Giel spot onderweg nog 3 hagedissen en Manon en ik wachten op wat leuk entertainment als ze weer omhoog klimmen. Het gaat ze redelijk af en we kleden ons weer aan 9m terug te rijden. We wilden eerst nog langs een mooi strand in het noorden, maar omdat we wat later zijn vertrokken slaan we deze over. Harry wil voor het donker terug zijn en dat is met deze onverlichte wegen zeker geen raar plan.

Als we bij a terug zijn, stoppen we nog even in de straat, waar we twee jaar terug zaten. We drinken wat bij Starbucks en sturen weer wat foto’s naar het thuisfront. We lopen hier het strand op om nog even te plonzen. Harry wil graag de zonsondergang filmen, maar heeft zich een uur vergist in de tijd, dus dat bewaren we voor een volgende keer. Giel en Manon zoeken nog wat schelpjes. Het stuks hier oom van de heremietkrabbetjes. Steeds als je in de branding ergens gaat staan, voel je wat onder je voet kriebelen en moet je weer verkassen. Er liggen ook aangespoelde zeesterren, die zich langzaam in het zand graven. Als ze erg ver van het water komen, brengen we ze even terug het water in, zodat ze niet uitdrogen. Ondanks dat de zon niet helemaal onder is en het wat bewolkt is, maken we toch nog wat leuke foto’s.

We rijden terug om onze scooters weer in te leveren en Manon komt op het briljante plan om een tafel te reserveren bij Restaurant Cactus. Over 3 kwartier, want we willen even douchen eerst. Harry haalt alvast wat Thaise Baht, want morgen vertrekken we richting Koh Lipe.
Terug bij de kamer blijkt deze niet schoongemaakt en dus hebben we geen schone handdoeken. Harry gaat naar de receptie en dan blijkt dat ze om de dag schoonmaken. Schone handdoeken kan je echter altijd halen, dus we ruilen ze om voor schone. De eigenaar vraagt gelijk even of het klopt, dat we de 30ste wéér op de lijst staan. Ja, dat klopt op de terugweg slapen we weer hier.

Klokslag 20:00 zitten we weer bij Restaurant Cactus. Wederom lekker eten voor weinig en ook de man met de gitaar sluit weer aan. Na zijn optreden van ongeveer een half uurtje gaat hij weer met de pet rond. Sowieso al triest, maar zeker als de helft niks geeft. Hij stapt weer op zijn scooter met zijn gitaar op zijn rug, vast weer naar een volgend restaurant.

Wij rekenen ook af en nemen op weg naar onze kamer gelijk maar weer een fruitshake mee. Ook dit stalletje blijkt van dezelfde eigenaar als ons hotel te zijn. We doen weer twee potjes Skip-bo en gaan dan inpakken en naar bed. De wekker staat om 6:45, want de taxi staat om 7:15 voor de deur om ons naar Kuah Jetty te brengen. Onze boot vertrekt daar 9:45 en je moet op tijd inchecken. Op naar het volgende avontuur.

Geschreven door HarryenIrmagaanweereens