Vandaag vroeg wakker. Harry slaapt nog lekker en ik besluit de laatste zonsopkomst mee te pikken hier op sunrise beach. Het is bijna half 7 en de zon is al een beetje op, maar vooral achter de bewolking.
Heerlijk wakker worden zo. Nog geen ronkende longtailboten en nog niemand op het strand. Geen idee of we hier nog eens terugkomen. Het lijkt of we klaar zijn om weer nieuwe plekken te ontdekken.

Langzaam komen er wat mensen tevoorschijn, die ook de zonsopkomst willen vastleggen of hun dag beginnen met een yoga sessie. De husky wordt aan de ketting weer meegenomen en daar zullen we vandaag geen last van hebben. Giel komt als eerste naar buiten van de drie. We zitten nog even op het betonnen randje en dan wordt het tijd om mijn prins wakker te kussen. Helaas, gemiste kans, hij is al uit bed.
Ons laatste ontbijt wegwerken en dan is het toch echt tijd om te gaan.
We checken uit. Ze verontschuldigt zich nogmaals voor de problemen met het toilet in de kamer van Manon en Giel.
Er staat een scooter met zijspan klaar. Als onze bagage op de aangelaste kar ligt lijkt het vol, maar ze vragen ons toch om plaats te nemen. We bieden aan om te lopen, maar uiteindelijk zitten we er toch met bagage en bestuurder allemaal op.
Sterk scootertje en prima laswerk, want even later staan we aan het eind van Walking Street. Hij wil nog bagage dragen, maar dat vinden we onzin. Ondanks dat we hem hebben bedankt en fooi hebben gegeven, loopt hij toch nog even mee om aan te wijzen, waar we moeten zijn.

Onze bagage zetten we alvast bij de rest en sluiten aan in de rij om in te checken. Hij grapt nog wat met de paspoorten en we krijgen dan een instap kaart. Ons paspoort wordt weer ingenomen. We drinken even een bakje koffie en dan ploffen we in het poederachtige zand tot we mogen instappen. Alle bagage is dan al ingeladen op een longtailboot, maar onze Ferry is nog niet te zien. Harry gaat nog even met de GoPro op stap en is nog niet terug als we worden geroepen. We moeten ons nu melden bij de immigratie. Even weer op de foto en alle vingers en duimen worden gescand. Het paspoort wordt wederom ingenomen. Ook Harry is inmiddels terug.
De longtailboot met bagage is inmiddels vertrokken, want de Ferry komt aanvaren.
Dan begint het hele logistieke proces. Iedereen wordt met longtailboten van boord gehaald en dan ook de bagage. Dan worden wij heen en weer gevaren. Het is bizar hoeveel mensen er op zo’n Ferry kunnen.
Als we aan boord zijn en onderweg worden de paspoorten weer uitgedeeld. Ze roepen op nationaliteit en het is bizar hoeveel nationaliteiten aan boord zitten.

Als we aankomen gaat het een stuk sneller dan op Koh Lipe. We hebben natuurlijk ons paspoort al terug en dan is het een kwestie van je eigen tas zoeken en richting de immigratie. Fotootje, vinger en duimen scan en dan staat onze taxi al klaar, die Harry via Grab had besteld toen we aanmeerden.
De man probeert een praatje aan te gaan en we zien al gauw een hoop aapjes in de berm.
We rijden weer langs het vliegveld en komen dan bij ons hotel voor 1 nacht aan. Het ziet er prima uit met een klein zwembadje tussen twee rijen kamers in. Manon en Giel zitten aan de andere kant van het zwembad. We gaan maar even lunchen, want het is inmiddels 14:15. We lopen richting de Cactus, het restaurant waar we 4 jaar geleden een paar keer hebben gegeten.
Gelukkig is hij er nog, maar helaas gaat hij pas om 15:00 uur open. Dan de lunch maar even ergens anders.
Daarna gaan we nog maar even bij het zwembad hangen.
Giel, Manon en Harry doen nog een spelletje Qwixx en ik ga nog even lekker liggen.
Dan even douchen. Het is een kleine ruimte, waar douche, wastafel en toilet zitten. Als je doucht kan je niet voorkomen dat de rest ook helemaal nat wordt. Dit vergt een strakke planning 😂😂
Dan tegen 20:00 richting de Cactus. Het zit behoorlijk vol, dus hij loopt nog steeds goed.
We ronden af met een koffie van de McDonalds, gewoon omdat het kan.
We twijfelen nog of we nou wel of niet een excursie zullen boeken vanuit Kuala Lumpur. Manon en Harry hebben het al vanaf het begin over de vuurvliegjes. Aangezien het donker moet zijn en het 1,5 uur rijden is zijn we dan best laat terug. We besluiten dan ook maar gelijk morgen avond te gaan. Overmorgen willen we niet zo laat terug zijn, omdat we die dag erna vroeg vertrekken naar Taman Negara, het regenwoud.
De beschikbaarheid lijkt niet enorm, maar uiteindelijk lukt het om, met hindernissen, nog wat te boeken. Op naar nieuwe avonturen weer!

Geschreven door HarryenIrmagaanweereens