Gisteravond rond middernacht dacht ik dat het super hard waaide. Ik wilde mijn slippers, die op het terras lagen, toch maar even veiligstellen. Het geluid bleek niet van de wind te komen, maar van het water. De golven klotsten over de betonnen verhoging.

Vandaag is het dan zover. Manon heeft bij de receptie nog even aangegeven dat Harry vandaag jarig is en of ze iets kunnen regelen bij het ontbijt. Ze zou birthday cake regelen, zei ze.

Ik ben rond 6:30 wakker en ga even buiten kijken. De zee ligt nu bizar ver droog. Met gisteravond scheelt het wel 250 meter.
We snappen echt niet hoe dat kan. Er was altijd wel veel verschil in eb en vloed, maar dit is echt bizar en verklaart meteen, waarom er veel minder vis zit. Ik schiet nog even een foto van de net opgekomen zon, die achter het tegenovergelegen eiland vandaag komt.
Toch nog maar even naar binnen. Als ik een half uurtje later weer buiten kom, lopen Manon en Giel al schelpen te zoeken op het strand. Ik schrijf nog even Harry 60 in het zand voor hij naar buiten komt.
Om 8:00 komt eerst het ontbijt van Giel en Manon. Bij ons duurt het nog een kwartiertje en dit komt niet door de verjaardagsverrassing, waar Manon om had gevraagd, want die is er niet. 😏 Maar Harry weet van niks, dus mist het ook niet.
We gaan even naar de punt lopen, alleen Manon houdt even rust met haar been.
Eenmaal op de punt, blijkt er van alles bijgebouwd. 2 luxe resorts, waarvan er 1 zelfs met zwembaden op elk terras. Ieder appartement heeft 2 lig bedden en een luxe 2 persoons ligbed en een eigen zwembad. 🤪
Na een half uurtje wandelen en plastic rapen, keren we om en lopen weer terug naar Manon.

We lezen wat, smeren wat, snorkelen wat en dobberen wat. Als Harry en ik in het water liggen, komt de dame van de receptie zich verontschuldigden, dat ze de taart vergeten is en of het nog kan. Natuurlijk kan dat. Harry is de hele dag jarig, dus even later komt er een stuk chocolade taart, die ook nog eens erg lekker is.
Nog even liggen en dan wordt het tijd voor de lunch. We gaan weer iets verderop het strand bij Coco Beach Resort. Het water staat weer redelijk hoog en er is maar een smal stukje strand over. Bij het restaurant wat meer, zodat we toch gewoon met ons tafeltje op het strand zitten te eten. Dat zijn toch wel geluksmomentjes. Als Nichelle dan ook nog even gaat videobellen voordat ze de kids naar school brengt, is Harry helemaal ontroerd.

Terug naar het hotel dan maar.
Harry en Giel gaan nog even snorkelen. Als ze net weg zijn begint het een beetje te regen. Het gaat wat harder en onze parasol begint door te lekken, dus Manon en ik verkassen naar ons terras. Als gauw komt Harry ook terug. Die grote spetters op je hoofd, voelt toch niet fijn, zegt hij. Al gauw is het weer droog. Harry en ik gaan even koffie halen voor ons alle 4 en als we terugkomen met de koffie liggen Giel en Manon al weer op de strandbedjes.
Verder komen we de middag weer door met liggen en lezen en heel soms ook even een tukje.
Later doen we ook nog een spelletje Qwixx.
Harry heeft eerst zijn mams en dan Mike nog even aan de lijn. Al met al toch fijn om ze even te spreken.
Even douchen en dan gaan we eten. Uiteraard mag Harry het zeggen.
Hij heeft het al bedacht, alleen als we aankomen is het vol. We zijn ook behoorlijk later nu en het is overal best druk. We lopen de straat uit en ook bij Elephant is geen plek.
Hij wil toch graag bij het restaurant van zijn eerste keus. Als we terugkomen, vertellen ze ons om over een kwartiertje terug te komen, dan heeft hij een tafeltje. En ja hoor, een tafeltje is er, maar door de drukte hebben ze ook een probleem met de bediening en in de keuken. Manon probeert ons tussentijds nog wat bezig te houden met een spelletje.
Als het eten er is, is het wel heerlijk en we sluiten af met een mango pannekoekje. Dit zijn krokante envelopjes met mango erin en gecondenseerde melk erover. Heel lekker en eigenlijk was dit ook de reden, dat Harry hier wilde eten. De pannenkoekjes eten we lopend op, op weg terug naar het hotel.
Het is nogal warm op de kamer. De airco doet het niet zo lekker. Morgen maar even achteraan. Harry heeft er blijkbaar niet zo’n last van, die ligt naast me al te snurken. 60 worden valt ook niet mee!

Geschreven door HarryenIrmagaanweereens