Eindelijk uitgeslapen tot 6:50 en al 2 dagen geen hoofdpijn. Helemaal blij. We besluiten maar gelijk actie te maken. Even ontbijten bij Denny’s en dan uitchecken. Na al die pannekoeken en hamburgers met friet zitten mij eigen t-shirts zo strak, dat ik er maar 1 van Harry pak😂😂
Vandaar vandaag een ontbijt met havermout, yoghurt, fruit en ei. Je moet ergens beginnen.
Alles wel netjes op en we kunnen gaan.
Onderweg stoppen we bij Chemainus. Een leuk stadje met enorm veel muurschilderingen. We lopen even het visitors centre binnen en als we aangeven dat we op doorreis zijn naar Ucluelet, wat je uispreekt als Joeklóelet, heb ik gelijk maar even gevraagd, pakt ze allerlei foldertjes voor ons. Er is een looproute langs alle muurschilderingen, maar we lopen er een paar langs, want we moeten nog zo lang.
We weten niet precies hoe lang, want de navigatie doet wat raar en de aankomsttijd verandert steeds. We twijfelen of we misschien een tijdzone doorgaan. Het aantal kilometers lijkt ook niet overeen te komen met de tijd. We zouden nog zo’n 2,5 uur doen over 118 km. Nou ja, we zien wel.
We maken ook nog een stop bij de Englishman River Fall. Een kort loopje naar de waterval past wel in het schema.
Dan is het inmiddels tijd voor wat te eten. We komen langs niet veel stadjes, dus als we door Port Alberni komen, gaan we eerst even naar de Walmart. Daar word ik automatisch verbonden met de WiFi en komen 3 leuke foto’s binnen van Mike en Marissa. Via Mike vernemen we niet veel, dus deze zijn extra leuk. Manon vertelt, dat Mile net is vertrokken. We gaan even lunchen bij de McDonalds, waar we via de WiFi daar en live 360 ook kunnen zien dat Mike thuis is aangekomen.
Ik zit overigens aan de salade hoor bij de McDonalds.😜 en ik neem nog even een cappuccino mee voor onderweg.
Even later weten we waarom de navigatie zo raar deed. Er zijn wegwerkzaamheden en er is één rijstrook beschikbaar. Aangezien het een vrij drukke kustweg is en er om en om gereden kan worden staan we hier een 20 minuten stil. Harry gaat er even bij liggen. Ondanks dat we allebei mogen rijden, rijdt Harry bijna alles. Ik denk dat hij de enorme motor die er in de pooierbak ligt stiekem wel heel stoer vindt.
Ons hotel ligt weer aan het water, maar dat kan hier ook bijna niet anders. Als we de spullen in de kamer zetten, hoor ik zeeleeuwen tekeer gaan. Die moeten we later nog maar even opsporen.
De kamer ziet er prima uit. We verblijven hier twee nachtjes. Het is heerlijk weer, dus we besluiten er gelijk weer vandoor te gaan. Op een klein stukje rijden ligt de “Wild Pacific Trail”. Een rondje van zo’n 5 km op de punt van Ucluelet.
We beginnen dit keer met een waarschuwing voor wolven. Weer eens wat anders dan beren.
Het blijkt een prachtig rondje langs de grillige kust. Er zijn veel prachtige uitkijkjes en als we naar beneden naar een strandje lopen zien we een stuk of 4 mensen omhoog kijken. In de boom zit een Amerikaanse zeearend. Al is dit vast een Canadese. Hoe mooi is dat.
We lopen het rondje af van de ene naar de andere mooie uitkijk. Ook komen we nog een hertje tegen. Vancouver Island is weer heel anders, maar ook prachtig.
Terug bij het hotel is het inmiddels 18:00 geweest en we kunnen voor de deur even lekker in het zonnetje zitten. Ik ga vast een deel van het verslag maken en Harry gaat kijken, waar we zo lekker kunnen gaan eten.
Hij vindt Frankies op 900meter. Lekker op loopafstand dus. Het eten is heerlijk. We nemen allebei ribs. Het is niet super veel, maar alles is heerlijk. Er ligt een klein beetje groente bij en een stukje maiscake, denk ik. Allemaal even lekker. Als dessert hebben ze alleen chocolademousse. Voor mij prima, maar Harry twijfelt. Alles is hier lekker, dus de chocolademousse vast ook. En ja hoor, hij likt nog net niet het glaasje uit.
Als we teruglopen staat er weer een hertje in de berm. We willen hem biet storen, dus blijven aan de overkant van de weg. Hij lijkt zich nergens aan te storen, want er rijden wat auto’s voorbij, maar hij blijft gewoon grazen. Dan gaan we ook maar wat dichterbij om in de schemer toch nog een foto te krijgen. Hij knabbelt lekker door en wij gaan ook weer verder. De zeeleeuwen heb ik niet meer gehoord en helaas ook nog niet gezien.
Morgen gaan we de andere kant op. Daar loopt een ander deel van de Wild Pacific Trail en die is iets langer, maar helaas geen rondje, dus moet je dezelfde weg terug. Wel handig om te weten🙈
Inmiddels is het kwart voor 9 en gaan we lekker koffie zetten, want dat kan gewoon op de kamer, douchen en naar bed.

Geschreven door HarryenIrmagaanweereens