De wekker gaat om 6:00 af en Harry bereidt zijn spulletjes voor om een geweldige zonsopkomst vast te leggen. Ik ben nog een beetje moe, maar gebruik het maar als een romantisch, meditatief moment. Het is nog helemaal donker als we samen op de strandstoelen zitten. De GoPro heeft er wederom geen zin in. Harry heeft ook zijn oude GoPro nog mee, maar ook dit gaat niet lekker.
We besluiten het los te laten en gewoon van de zonsopkomst te genieten. Het waait nog steeds en het is best een beetje fris als je zo stil in het donker zit. Ik maak mijn eigen timelaps door om de paar minuten een foto te maken. Er is een beetje bewolking, dus het duurt wat langer voor de zon echt op is, maar het is evengoed een mooi gezicht.
Als Manon en Giel ook tevoorschijn komen, blijkt Manon slecht te hebben geslapen vanwege enorme uitslag in haar nek. Ze heeft vannacht met natte handdoeken erop gelegen.
Het ontbijt staat inmiddels klaar en ook de hond is klaar voor zijn ontbijt. Hij heeft bij Giel en Manon al gegeten en komt dan bij ons. Als ik het laatste stukje worst voor houdt, draait hij zich om, om weer het balkon van Giel en Manon op te lopen. Als ik hem terugroep voor de ham, komt hij echter wel weer. Hij wordt wat kieskeurig blijkbaar, maar uiteindelijk eet hij ook het laatste stukje worst maar op.

Manon en ik brengen onze was vandaag maar even weg. Door het reizen met een rugzak neem je minder mee en moet je onderweg even wat laten wassen. Dat kan hier op Koh Lipe overal voor 60 baht per kilo. We hebben allebei 2,5 kilo en kunnen het morgenochtend weer ophalen.

Het is even wachten tot het water weer hoog genoeg staat, maar intussen kunnen we lekker in het zonnetje liggen. De eerste bootjes vertrekken weer en dit is vaak een teken, dat het water ook hoog genoeg is om te snorkelen. Manon en ik liggen wel lekker, dus we laten Giel en Harry samen gaan. Ze komen steeds weer enthousiast terug en genieten volop van al het moois hier onder water.

Het waait wel enorm, maar het is erg helder weer. In de verte zien we Ko Tarutoo en Langkawi zelfs liggen.
We gaan vanmiddag ergens anders eten. Er is een café, dat van dezelfde eigenaar is als de Elephant en dat zag er wel goed uit. Ze hebben daar wraps en dat is weer eens wat anders.
In de straatjes heb je geen wind en voel je pas hoe enorm warm het is. Bij het strand heb je dat door de wind niet in de gaten.

We bestellen allemaal een wrap. Harry en Giel met Kip curry, Manon met mozzarella en ik met falafel. Prima te eten en uiteraard allemaal weer een fruitshake erbij.

Na de lunch lopen we even door naar het andere strand aan het eind van Walking Street. Onze entree fee, die we betaalden bij aankomst is maar voor 5 dagen en moet vandaag verlengd worden. We lopen dus weer even naar de plek waar we aangekomen zijn.
Hier voel je helemaal geen wind en het zand is witter en poederachtiger dan aan onze kant.
Raar eigenlijk, zo’n klein eiland en dan toch al zulke verschillen. We tellen wederom weer 4 x 200 baht neer en lopen weer terug, via Walking Street naar ons hotel.

Achter ons hotel woont de lokale bevolking en het is daar ook altijd behoorlijk rommelig.
Je loopt tussen de huizen door en overal ligt troep. Ook is er een lokaal, wat dient als kerk, weten we nog van de vorige keer.
Wel zien we vooraan onze was te drogen hangen, die we vanmorgen hebben afgegeven. Dat is veelbelovend.

We video bellen nog even met Nichelle, zodat Nova kan vertellen, dat ze een sticker erbij heeft met zwemles en ook Nero heeft van alles te vertellen. Altijd fijn om contact te hebben met het thuisfront en ze dan zelfs even te zien.

Omdat we vanmiddag ergens anders hebben gegeten, gaan we vanavond maar weer naar ons vertrouwde adresje aan het strand. Giel herinnert mij er gelukkig aan te vragen om watermeloenjuice zonder suiker. Aan gezien alle sapjes en smooties per bestelling worden gemaakt, is dit geen probleem. Manon en ik hebben wel zin in een toetje, maar hier hebben ze niks lekkers. We lopen dan toch nog maar even naar Walking Street. Bij de Elephant hadden ze wel wat keus en uiteindelijk bestellen we een brownie bij de koffie.
Een beetje droge brownie en live muziek waarvan je niet op de tafel gaat dansen, besluiten om maar weer af te rekenen. Op de terugweg nemen Giel en Harry nog een kokosijsje.

Op het strand zitten we nog even op een bedje en het is bizar hoe lekker het nog is qua temperatuur, ondanks dat het nog steeds hard waait. Redelijk op tijd liggen we dan weer in ons bedje, zonder verdere spannende plannen voor de dag van morgen.
Gewoon slapen, eten, relaxen en dat herhalen we maar steeds.

Geschreven door HarryenIrmagaanweereens