Iedereen vandaag lekker vroeg wakker en keurig op tijd komt de taxichauffeur het terrein op rijden. Het is nog rustig op de weg en we rijden in iets meer dan een half uur naar Kuah Jetty. Het is weer even zoeken naar het kantoor, want dat zat ergens boven. Het blijkt om 8:00 uur open te gaan en het is iets voor acht. We wachten even en al gauw komt iemand het rolluik openen.
We krijgen hier alvast het douane formulier voor Thailand om in te vullen en onze paspoorten worden even meegenomen om straks weer terug te krijgen. Giel probeert ondertussen te gaan zitten, maar belandt met gammele stoel en al op de grond.
Even later krijgen we de paspoorten terug en wordt ons verteld dat we om 9:30 moeten boarden.
Tijd voor ontbijt. Er zit hier niet zoveel dus we belanden bij de Starbucks. Manon en ik hebben een croissant en een chocolade broodje. Giel een soort broodje met kip en Harry een broodje met een burgertje erop. Even hangen nog en dan kunnen we richting de vertrekhal. Het stelt niet heel veel voor, maar uiteraard een paspoortcontrole en ook alle bagage gaat door de scan. Onze paspoorten moeten we afgeven en krijgen we op Koh Lipe weer terug.
We stappen aan boord en op de eerste rij stoelen worden alle backpacks opgestapeld. Wij nemen plaats op de tweede rij, klaar voor anderhalf uur varen.
Manon heft haar pilletje tegen reisziekte ingenomen, maar ligt heerlijk te slapen en heeft nergens last van. Giel doet ook af en toesnij ogen dicht en ik heb tijd om mijn verslagen bij te werken, want dat is er de laatste twee dagen niet van gekomen.

We stoppen bij een ponton, waar we moeten overstappen in de longtail boten van Koh Lipe.
We zien de mooie stranden al liggen en het is dan ook zo’n 5 minuutjes. Waar we 2 jaar terug nog uit de boot het strand op moesten springen, ligt nu een loopbrug van drijvende jerrycans.
Er staat een man in uniform, die iedereen filmt of fotografeert. Een beetje vreemd, maar het zal wel ergens goed voor zijn.
Er staat een klein kantoortje waar we onze paspoorten weer terug krijgen, nu nog even langs een tweede loket, een korte tassencontrole, waarbij Manon even wat eruit moet halen, maar het stelt niks voor. Als laatste langs een tafeltje, want Koh Lipe is een national park en je moet een soort entree fee betalen. 200 Baht per persoon, wat neerkomt op nog geen €6,00 per persoon. Dit is echter voor 5 dagen en daarna moeten we terug om nog extra dagen te kopen. Hij vraagt naar welk hotel we gaan en roept dan naar de mannen, die van de hotels allemaal staan te wachten met hun bordjes. Wij hebben Cabana Lipe Beach Resort nog niet gespot. Iemand met een ander bordje reageert en hij roept via een porto onze chauffeur op. Het zou ongeveer 10 minuten duren.
Iedereen verdwijnt inmiddels met zij “taxi”, die hier veelal bestaat uit een brommer met een rek aan de zijkant gelast, waar een bankje in zit. Ik vraag me ondertussen af, hoe wij daar met zijn vieren en onze 4 rugzakken inpassen. Onze chauffeur komt echter met een klein autootje met een soort laadbak erachter met bankjes. Er zitten al twee Nederlanders op, die op een andere plek zijn aangekomen met de boot.
Het is maar een klein stukje naar het hotel. Via de achterkant, waar nog steeds niets veranderd is. Je loopt tussen de “huizen” van de lokale bevolking door, waar de armoede vanaf druipt.

Wij checken in en dit keer hebben we kamers met zeezicht. Er zijn er maar 4 en wij hebben de twee op de begane grond, dus weer naast elkaar. Hier blijven we 8 dagen, dus de rugtas kan uitgepakt.

Daarna gaan we maar even lunchen. We lopen eerst naar Walking Street, de hoofdstraat van het eiland, maar hier is het wel erg rustig en stil nog. Dan via het strand naar een restaurantje verderop en nemen Kip met cashewnoten. Manon een mangopannekoek en Giel toast met een gebakken ei. Prima gegeten weer, maar nu is het dan eindelijk tijd om te snorkelen.

Gelukkig valt het niet tegen. De beloofde clownsvisjes zijn al snel gespot. Het water is al wat lager aan het worden, want het wordt eb. Het verschil in eb en vloed is enorm.
Dan nog maar even op de bedjes en langzaam maar zeker valt een groot deel van het koraal droog. Als het water zo laag staat mag je er niet in, want dan zou je het koraal kapot lopen. Toch zijn er nog debielen, die over het koraal lopen.
Een lokale controleur fluit ze terug en zet ze op de foto. Ook een Chinees stel wordt vastgelegd. Er staat ook dat je een boete kan krijgen voor het lopen op het koraal. Wellicht matchen ze de foto’s met de gemaakte foto’s bij binnenkomst en kunnen ze straks afrekenen bij vertrek. Geen idee hoe het hier allemaal werkt, maar het mannetje rent van links naar rechts om iedereen het water uit te sturen. De zon zakt aan de andere kant van het eiland in zee, dus hebben we al gauw schaduw van het hotel. Op zich niet zo erg, omdat de zon hier wel erg sterk is.

Even douchen en dan maar weer eten. Wat een leven en dan beseffen, dat in Almere de eerste sneeuw op komst is.
We moeten nog even het formulier invullen voor het ontbijt van morgen. Je kan kiezen uit 3 verschillende soorten. 1 met toast en ei, 1 Aziatische met rijst en 1 gezonde met yoghurt. Daarnaast kies je koffie of thee en melk of jus d’orange of ananassap. Naast de keuze van ontbijt kan je dan ook nog fruit of/en een pannenkoek bestellen.

Ik ga voor continentaal, want daar zitten worstjes bij en de honden bij het hotel zijn er nog. Wellicht anderen, maar die listen ook vast worstjes.

Dan naar Walkingstreet om wat te eten. We belanden bij het tentje, waar we twee jaar geleden vaak hebben gegeten.
Harry wil wel weer een laag Aziatisch tafeltje, maar Giel is bang dat hij dan nooit meer overeind komt😂😂

De watermeloen juice is in Thailand altijd erg lekker, maar soms gooien ze er wel erg veel suiker in en dat is jammer en onnodig. Voortaan maar vragen zonder suiker. Na het eten lopen we de straat nog even af en terug naar het hotel, haal ik mijn pannenkoekje, waar ik me al zo lang op verheug. Het zijn dunne pannekoekjes, waar je mango of banaan in kan bestellen en daaroverheen een saus. ik ga voor de mango met honingsaus en Manon en Harry doen mee. Harry heeft iets niet helemaal bestaan, dus besteld voor Giel Mango met plakrijst, wat in Thailand een dessert is.
We nemen het mee terug naar het hotel en eten op het balkon van onze buren de pannenkoekjes op. Giel maakt zelfs nog een bakje oplos koffie en eet zijn mango, zonder de platrijst. De pannenkoekjes vallen wat tegen. Of ik heb ze geromatiseerd, die 2 jaar of ze zijn minder lekker klaargemaakt. Ze zijn enorm vet.

Tijd om te gaan slapen. Morgen is mijn vriendje jarig!

Geschreven door HarryenIrmagaanweereens