Vanmorgen weer uitgecheckt en besloten, dat we onderweg wat gaan eten. Ik ga maar rijden, want Harry is nog niet helemaal topfit. In Springdale, twee dorpjes verderop, zien we een ontbijtlokatie, die ons wel wat lijkt. Memé café. Harry neemt toast met gekluts ei en kaas en ik granola met yoghurt en twee gebakken eitjes over-medium, wat betekent, dat de dooier heel is, maar wel even aan twee kanten gebakken. Ze hebben hier ook cappuccino, dus die neem ik ook gelijk. Uiteindelijk zijn we niet eens veel meer kwijt, dan normaal. In Dennys voor ontbijt. Zonder fooi blijven we nog onder de $30 en zelfs de cappuccino is op basis van refill. Maar het zijn al behoorlijke emmers, dus ik heb aan 1 wel genoeg.
Om in Bryce Canyon te komen, rij je eerst door Zion heen. Het is toch nog een behoorlijk eind rijden, maar de route is weer prachtig uiteraard.
We hadden besloten vandaag niet te gaan wandelen, maar eenmaal in Bryce Canyon, was de verleiding toch weer te groot. We hadden echter slippers aan, dus die moesten wel even gewisseld worden voor echte schoenen.
Wat een bijzonder park is dit ook weer. Met niets te vergelijken. We lopen een korte trail, maar wel één waarbij we behoorlijk afdalen en dus straks weer omhoog moeten. Ik vul mijn waterzak weer, want de zon schijnt behoorlijk. We dalen snel en soms lopen we langs behoorlijke afgronden. Harry vindt dit niet altijd even prettig. De dieptes zijn soms ook enorm, maar van hoogtevrees heb ik dan weer geen last. We maken mooie foto’s en de lucht, die volledig blauw is, kleurt nog intenser naast de wit/rood gekleurde rotsformaties hier. We gaan weer terug en wonder boven wonder, kom ik zonder al te veel krachttermen te gebruiken weer boven aan.
Eenmaal terug bij de auto kijken we even hoe lang het nog rijden is naar ons hotel in Page vanavond. Oeps ruim 3 uur😬 dat hadden we niet helemaal goed voorbereid. Toch besluiten we de 18 mijl in het park nog af te rijden en wat uitkijkpunten mee te pikken. Bij het laatste uitkijkpunt staat politie met zwaailichten aan en een parkranger vertelt ons, dat als we geen parkeerplek kunnen vinden, we het terrein weer af moeten rijden. Er mag geen opstopping ontstaan, want verderop is een bosbrandje. We hadden de rookwolken al eerder gespot.
We schieten nog wat mooie plaatjes en besluiten dan toch echt terug te gaan, want inmiddels is het 4 uur rijden geworden. Harry rijdt weer gewoon en is voldoende opgeknapt.
Door lekker pittig door te rijden, redden we het uiteindelijk in 3 uur🤫
De route is weer mooi, maar stilletjes wordt het een beetje gewoontjes al die rotsen om je heen. Ik grijp ook niet meer steeds naar de camera.
Rond 17:30 komen we aan in Page en checken in. We rijden steeds door tijdzones en dat is soms best lastig. Vandaag is het ineens weer een uurtje vroeger geworden. We hebben Utah verlaten en Page ligt in Arizona. Het hotel lijkt oké. We checken even of er nog iets bijzonders is op het thuisfront en daarna we gaan een stukje lopen.
Het wordt ook tijd om wat te eten, want vanmiddag hebben we de lunch een soort van overgeslagen. Harry heeft een reepje genomen en ik wat kaaszoutjes.
Als we de weg aflopen horen we ergens live muziek, dat is natuurlijk altijd leuk. Bij Big John, staan 3 mega grote BBQ’s op de stoep en er staan voor een podium lange kantine tafels.
Helemaal te leuk, dus we besluiten hier te gaan eten.
We worden, zoals gebruikelijk naar een tafel gebracht en schuiven op de laatste twee plaatsen van een lange tafel aan. Op tafel staat een enorme bak met pelpinda’s en naast ons Amerikanen, die uiteraard nooit om een praatje verlegen zitten. Het is een groep van 6 en de mannen blijken neven te zijn. Ze raadt ons de sampler aan, deze heeft van alles wat. Pulled pork, ribs en een worstje. Dit met bruine bonen en coleslaw. Alles binnen 10 minuten geserveerd op een wegwerpbordje. We kletsen wat en eten wat en het is nog heerlijk ook.
Dan komt er een man aan met een enorm grote hond en een chihuahua. Ik heb of nooit zo’n grote hond gezien en dat gezellig naast Harry😜 hij geeft het beest gewoon een bot van zijn ribs en hij kauwt het zo weg. Daarna mag hij lekker het bord aflikken. Ik blijf me verbazen over het formaat. Zijn poten zijn enorm. De man verteld, dat ze in Afrika worden gebruikt om op leeuwen te jagen. Een Rhodesian Ridgeback is het en zij houdt bij hem de mountainlions uit de tuin. Leuke combinatie ook met de chihuahua, die inmiddels met zijn kopje op tafel in slaap is gevallen. We nemen nog warm appelgebak met een bolletje vanille ijs toe, maar delen er wel 1samen. Met een vol en tevreden gevoel rekenen we af en gaan langzaam richting hotel. We hebben hier een soort zitje voor de kamer, waar ik nog even lekker mijn verslag kan tikken. Nu nog maar even bedenken, wat we morgen gaan doen. Maar deze dag kunnen we weer als geslaagd afvinken, ondanks de vele kilometers.

Geschreven door HarryenIrmagaanweereens