Vandaag een behoorlijke rit voor de boeg. Ons hotel hier is helemaal van hout en niet heel nieuw, dus piepte en kraakte aan alle kanten. Het was behoorlijk gehorig. Bij het uitchecken brandde de open haard heerlijk in de lobby, want de temperatuur daalt hier behoorlijk ‘s nachts.
Wij gaan rijden en eten onderweg wel wat. Bij navraag aan de receptie kunnen we het beste in Bishop tanken, dat is het eerste dorpje na Mammoth Lakes, waar we over ongeveer 45 minuten doorheen zullen rijden. Ondanks alle waarschuwingen heb ik geen beer gezien, helaas. Ik begin vandaag maar met rijden. We rijden best veel, maar gelukkig is de benzine hier niet zo duur als thuis. De prijs wisselt wel erg. Voor een gallon, dat is 3,8 liter betalen we gemiddeld $3,50. Laten we na het tanken nou weer een Dennys tegen komen, dus tijd voor ontbijt. Na het ontbijt gaat Harry weer rijden. De omgeving is steeds prachtig. Ik kan wel foto’s blijven maken van de bergen om ons heen.
Het landschap verandert ook steeds naarmate we verder komen. Eerst enorme bergen/gletsjers, dan bruinige bergen, die wat minder hoog zijn, dan weer droge grond met alleen wat struikgewas en hier en daar een klein boompje. Richting Death Valley wordt het rotsachtiger en de rotsen krijgen ook allerlei kleuren. De hele rit blijven we ons verbazen. We rijden met de raampjes open en je voelt het steeds warmer worden. We dalen behoorlijk, om even later weer omhoog te gaan. Hier wordt ook geadviseerd de airco niet aan te doen, omdat de motor het al zwaar genoeg heeft. Harry heeft altijd last van de airco, dus daarom rijden wij met de raampjes open. Ik smeer mijn rechterarm en linkerbeen diverse malen in, want de zon schijnt door het open raam naar binnen. De navigatie stuurt ons op een gegeven moment linksaf richting Las Vegas, maar wij hebben de zoutvlakte nog niet gehad. Death Valley, zonder foto van bad waters, is als een bezoekje Parijs, zonder een foto van de Eiffeltoren. We rijden dus nog even door. Eenmaal bij bad waters geeft de auto en temperatuur van van 120 Fahrenheit, wat overeenkomt met 48,9 graden Celsius. Het rare is hier, dat de rijwind zo warm is, dat het “koeler” wordt als je minder hard rijdt. Het waait behoorlijk en een föhn is er niks bij. Vanaf de parkeerplaats is het nog een eindje lopen naar de vlakte, al loop je dan al over een zoutpad. Halverwege trek ik het niet meer. Het is zo loeiheet, dat ik licht wordt in mijn hoofd. Ik wil graag doorlopen, maar besluit toch dat we beter terug kunnen gaan. Ik vind het zo frustrerend, dat ik zo’n last heb van de warmte. Al is dit natuurlijk wel heel extreem. Ik ben blij als we weer bij de auto zijn en ga zelf weer rijden met de airco vol aan.
Nu toch echt richting hotel, want we zijn al zo lang onderweg. Er komt nog 1uitkijkpunt, waar Harry even alleen naar boven loopt om een foto te nemen. Ik blijf lekker in de auto zitten met de airco aan. Wel moeten nog ruim 200 km, dus even gassen op die lange eindeloze weg. Je mag 70 mile, wat gelijk staat aan 112km, maar als ik 90 rijd vindt Harry dat toch te gek. Dan rijden we toch echt Las Vegas binnen. Normaal laat ik Harry rond de grote steden rijden, maar ik ben dapper vandaag en rij gewoon Las Vegas binnen. Ik mis alleen de borden van het vliegveld, want daar zit ons hotel in de buurt. En als ik uiteindelijk mijn bestemming bereik, sta ik mooi op een doodlopend stukje weg.
Het adres dat we hebben ingevoerd, klopt dus niet. We blijken nog 12 km vanaf het hotel te zitten. Maar hebben die al gauw gevonden. We checken in en krijgen kamer 407. Het hotel ziet er goed uit. We besluiten eerst even naar een mall in de buurt van het hotel te gaan, maar dit valt erg tegen. Harry scoort labello en een zonnebril voor $6,99, want die van hemzelf is kapot. Zelfs het eten in de mall valt tegen. We dachten een keer goedkoop te eten. Voor $27 hebben we beiden een bordje met nasi en kip en drinken, maar daarvan gooien we even later zeker $15 dollar in de prullenbak.
Op naar de strip dan maar. We hebben nog even gegoogeld, waar je kan parkeren, want dat kan qua prijs behoorlijk oplopen. Uiteindelijk zag Harry een terrein tegenover het Mandelay Conventie Centrum en dat was een terrein, waar je gratis kon staan. Je loopt dan een klein stukje richting de Strip, maar uiteindelijk is dit wel een beetje het begin van de Strip.
Allereerst het Mandelay Bay hotel. Het doet me uiteraard gelijk denken aan de schietpartij vorig jaar oktober. En hier aan de overkant van de weg zijn tijdens een festival gewoon 58 mensen doodgeschoten. Ondanks de 35 graden, die het nog steeds is, krijg ik kippenvel.
De Strip is zo’n 7 kilometer lang, maar omdat we ook nog terug moeten lopen, lopen we hem niet helemaal af. Alles hier schreeuwt om jouw aandacht. Overal prachtige hotels, knipperende lichten, grote videoschermen, mensen op straat, die je tickets willen verkopen voor alle voorstellingen, die er zijn, dure auto’s die langs rijden. Je weet gewoon niet waar je kijken moet. Een bijzondere wereld en wij houden er wel van. De hotels zijn zo bijzonder. Hotel New York heeft achter een groot Vrijheidsbeeld een achtbaan. Het Belagio zijn prachtige muzikale fontein. The Venetian, waar echte gondels varen. We lopen het winkelcentrum van dit hotel binnen en het plafond is een wolkenhemel, die lijkt mee te bewegen. Hotel Paris, waar een kleine replica staat van de Eiffeltoren. En in ieder hotel natuurlijk een maga casino. De straten steek je bovenlangs over en loopt dan steeds deels door een hotel of winkelcentrum. Lekker om even weer af te koelen, maar zeker leuk om je te verbazen, wat een luxe je hier allemaal ziet. Wij gaan morgen al weer door, omdat we onze laatste drie nachten hier willen verblijven, zodat we even kunnen uitrusten. Overdag bij het zwembad en dan in de avond genietend van al het moois hier.
We lopen terug naar de auto, want het was weer een intensief dagje. We zijn zo moe, dat we proberen bij onze buren in kamer 406 binnen te komen😂😂
Even douchen en om half 1 stop ik ook maar met mijn verslag, om niet morgen af te maken.
Tijd om te gaan slapen

Geschreven door HarryenIrmagaanweereens