We hebben heerlijk geslapen in ons ei. Even tandenpoetsen met de buurvrouw en dan weer richting Yosemite. Wederom een twee uur durende rit. Maar niet zonder eerst langs Dennys te gaan voor wederom ons standaard ontbijt. Harry is blij met zijn 55+ menukaart, want die is goedkoper uit😁.
Ze zijn de weg naar het park aan het asfalteren en steeds hebben we ook minimaal 1stuk, waar we over 1 baan worden geleid, dus staan te wachten. We rijden weer precies dezelfde weg, dus dat is wel jammer. Deze zullen we ook vanavond weer terug moeten rijden en morgen weer heen. Ons ei is leuk, maar iets dichter of in het park was ook leuk geweest.
Vandaag gaan we aan de wandel. Harry heeft al twee routes uitgezocht en die lopen beiden naar een waterval. We parkeren bij busstop 14 en als we richting 16 willen lopen, komt net de shuttlebus eraan, dus nemen we die maar 2 haltes. Bij 16 begint de trail. Gelijk lopen we al pittig omhoog. Ik kan goed wandelen, maar zo gauw ik moet klimmen, word ik niet vrolijk. Ik ben extreem gauw buiten adem en voel van mijn nek tot in mijn vingertoppen mijn hart bonzen. Heel onprettig, maar vandaag is het Harry zijn dag en na een tijdje probeer ik wat minder te klagen en te schelden😜.
We lopen langs de Half Dome een bekende rots, die je met vergunning ook kan beklimmen. Het laatste deel is zo stijl, dat je je via ijzeren kettingen omhoog moet trekken. De vergunning is om het deelnemersaantal per dag te beperken. Nou, ik was het toch al niet van plan. Klimmen haalt echt het slechtste in me naar boven.
De uitzichten onderweg zijn echt adembenemend en de paden soms behoorlijk lastig.we maken super veel foto’s onderweg. Overal ligt ook paardepoep. Op een gegeven moment komt een man te paard naar boven met nog 5 paarden erachter vastgeknoopt. Het blijkt bevoorrading voor de toiletten die je af en toe tegen komt en de schoonmaak daarvan.
Alles wat naar boven moet, kan eigenlijk alleen op deze manier. Bij de toiletgebouwtjes, die r niet heel veel zijn, zit ook bijna altijd een watervoorziening om je flesjes te vullen.
We zien de waterval van een afstand en Harry zegt, dat de route waarschijnlijk niet helemaal naar boven zal gaan. Tevens zijn we al zo hoog, dat we de Vernal Fall beneden ons zien. Als we doorlopen en ik nog een aantal krachttermen er uit gooi, blijkt dat we wel degelijk boven aan de Nevada Fall uit gaan komen. Het laatste stuk is echt pittig. Het is ook op het heetst van de dag en je loopt het laatste stuk grotendeels in de zon. Eindelijk zijn we dan toch boven aan de Nevada Fall. Harry wil met de gopro even een timelaps (soort versneld filmpje) maken van de wolken, die overdrijven. Ik doe mijn schoenen uit en ga met mijn voeten in het ijskoude water zitten. Dat hebben ze wel verdiend. We schieten nog wat plaatjes, al is het uitzicht hierboven minder, omdat je natuurlijk geen zicht hebt op de waterval.
Nu beginnen we onze tocht naar beneden. Voor mij een stuk makkelijker, maar wel pittig voor de kuitjes. Omdat we via de andere kant teruglopen, loop je weer een andere route met andere uitzichten. Wederom super mooi, maar halverwege ben ik het echt wel enorm zat. We zien dan een afslag, waarbij je uitkomt voor de Vernal Fall en we besluiten dat toch nog even mee te nemen. We moeten echter weer behoorlijk klimmen en na een snelle foto aan de voorkant, gaan we toch echt terug. De route loopt nog naar de bovenkant van de waterval, maar ik trek dat echt niet meer. Verbazingwekkend hoe Harry deze dag volbrengt. Bijna fluitend en met geen centje pijn. Door de vermoeidheid verstap ik me op de trap en ga door mijn enkel. Gelukkig kan ik doorlopen, maar hij voelt niet zo fijn. Nu nog 1,1 mijl naar beneden en dan zijn we terug. We besluiten niet op de bus te wachten, want dat stukje kan er nog wel bij. Alleen hebben we even een probleem om de auto terug te vinden, maar ook dat komt uiteindelijk goed. Terug in de auto komt mijn hoofdpijn, wat er de hele dag al is behoorlijk door. Ik word ook misselijk, dus dat slingeren van de weg doet me geen goed.
Ik probeer wat te slapen en heb nogmaals 2 x 400 liquid ibuprofen genomen.
Ik ben zo misselijk, dat ik ook niet hoef te eten, dus we stoppen even bij Subway, zodat Harry wel kan eten. Ik neem alleen drinken, want dorst heb ik wel.
Als we terugkomen is ons eitje een gekookt ei geworden. Het is bloedheet binnen, dus snel de airco aan, maar het koelt niet heel hard af.
We zijn enorm stoffig geworden, dus gaan maar even douchen. Er komt bijna zwart water van mijn enkels af. En ik maar denken, dat we zo lekker bruin zijn geworden.
Na zo’n dag moet je natuurlijk slapen als een roosje. Dat gaan we dan ook proberen.
De airco heeft de temperatuur inmiddels dragelijk gemaakt.

Geschreven door HarryenIrmagaanweereens