Manon heeft wederom slecht geslapen en een nachtelijke douche moeten nemen. Het lijkt nog steeds niet echt op te knappen. We gaan ontbijten en als we op het strand liggen besluit Manon toch weer even langs te gaan bij de “arts” op het resort. Even later komt Giel terug met de mededeling dat ze op excursie gaan. Ze moet toch even naar het ziekenhuis. Wellicht kan de arts daar gericht een spuit geven. Een taxi wordt geregeld en als de mannen de laatste spullen hebben gepakt, zoals het paspoort en de verzekeringspapieren vertrekken we richting Port Louise op zo’n 30 minuten rijden. Manon voorin, waarbij ze nog bijna op bestuurderstoel gaat zitten, omdat men hier links rijdt en het stuur dus rechts zit. Wij met zijn drietjes knus op de achterbank. Eenmaal aangekomen zegt de taxichauffeur te wachten en brengt ons naar binnen. We worden in een wachtruimte gebracht wat uitkijkt op zee. Het lijkt wel een gevangenis, want de voorkant bestaat uit tralies. Er worden wat formulieren ingevuld, de bloeddruk wordt opgenomen en een prik in de vinger. Daarna worden we meegenomen naar een kleine behandelkamer, waar een vrouw wat vragen stelt. Het is heel onrustig, want er loopt van alles in en uit en ondertussen neemt ze ook nog de telefoon op en beantwoord vragen van binnenlopende “artsen”. Manon mag op de behandeltafel gaan liggen waar ze wat testjes doet. Even later komt er een stevige Indiër binnen en hij blijkt de echte arts te zijn. Hij vraagt weer dezelfde vragen en doet weer dezelfde testen. Hij besluit dat ze het beste 24 uur aan het infuus kan met pijnstilling en dat ze een MRI maken om eventueel een blokkade te zetten als het infuus niet afdoende is. Ook laat hij een fysiotherapeut komen. Al met al even slikken, maar we beseffen dat ze zo ook niet verder kan. Manon wordt klaargemaakt voor het infuus als ik de mannen het slechte nieuws ga vertellen. Eenmaal op de kamer komt er ook weer van alles binnenlopen. Iemand neemt de bestellingen op voor de 3 maaltijden. Giel mag gelukkig ook blijven en krijgt ook gewoon hetzelfde te eten. Dan gaan Harry en Giel terug naar het hotel om even wat spullen op te halen, want hier hadden we niet op gerekend. Ik blijf bij Manon en kan dan later met Harry weer terug naar het hotel. De taxichauffeur heeft een goede ochtend zo. Het ziekenhuis lijkt wel een soort ouderwets rusthuis en heeft ook geen WiFi. Manon besluit Mendy maar even te bellen om haar op de hoogte te brengen. Dan komt de fysiotherapeut binnen. Een kleine Indiër dit keer. Een vriendelijke spraakzame man. Manon vindt hem naar Artis ruiken. Niet zo fris dus. Hij gaat met een soort kegelvormige staaf over Manons rug. Deze is aangesloten op een apparaat, welke weer in het stopcontact zit. Het zal wel met elektroden werken, maar ziet er erg ouderwets uit.
Als de mannen terug zijn gaan Harry en ik maar terug naar het hotel. Raar hoor om ze zo achter te moeten laten.
Eenmaal bij het hotel moeten we nog een over een prijs onderhandelen en uiteindelijk betalen we Mr3700. Hij heeft geen bonnetjes, maar deze bijna €100 willen we toch graag declareren. Hij vraagt ons kamernummer en beloofd later een bonnetje af te geven.
We eten wat en gaan toch nog maar even naar het strand, want het is pas vroeg in de middag. Ik drink mijn eerste cocktail om te proosten op een goede afloop. Aangezien het ziekenhuis geen WiFi heeft is het lastig contact houden. We proberen te smsen, maar Manon haar sms’jes komen niet aan. Gelukkig ‘s avonds een berichtje, dat ze geen blokkade gaan zetten en dat ze morgen terug naar het hotel mag met medicijnen, een kruik, een band en nieuwe date met de fysio, die haar gewoon hier komt behandelen. Verder mag ze niets en dus ook geen excursies ondernemen helaas. Morgen maar even zien hoe ze terugkomt en of er nog wat te genieten valt voor haar deze vakantie. We hopen het zo.

Geschreven door HarryenIrmagaanweereens