De wekker staat op half acht, zodat we eerst nog kunnen ontbijten. In de keuken staat een automaat met heet water om koffie en thee te maken, 2 soorten muesli, bananen, wat gesneden guave en op het aanrecht staat een toaster. Als ik de keuken in wil lopen, geeft de vrouw des huizes aan, dat dat niet de bedoeling is. Zij maakt voor ons 4 geroosterde broodjes en daarbij krijgen we wat boter en jam, wat nauwelijks genoeg is om 2 broodjes te besmeren. Op tafel staat nog een potje met pindakaas. Mooi op tijd rijdt een Landrover voor en de gids stelt zich voor als Appu. In de auto zit al een Nederlands meisje. Even verderop stappen nog een Vietnamees stel in, 2 Duitse meiden, 1 Poolse jongen en een Australisch meisje.
De wagen zit enorm vol en we gaan op weg. Het is al redelijk druk op de weg. Onze eerste stop is bij een mooie uitkijk over de theeplantages. Onze gids maakt wat foto's van je, als je dat wil. Altijd leuk om naast alle selfies ook een echte foto van ons samen te hebben. Het Vietnamese vrouwtje heeft overgegeven in de Jeep en haar vriend vraagt of ze met ons van plaats mogen ruilen. Wij zaten op de achterbank en daarachter zitten twee bankjes over de lengte van de auto. De bankjes zijn echter niet zo lang en onze konten zijn behoorlijk breder dan die van de Vietnameesjes. Maar ja, hoort ook vijfde full experience, zeg maar. Bij onze groep hoort nog een Jeep. De gids van de andere Jeep houdt op de plantage een heel verhaal over de oorsprong van de plantages en hoe de verschillende soorten thee worden gemaakt. Op zich best interessant, maar de man spreek wat snel en onduidelijk Engels, dus je moet erg geconcentreerd luisteren om hem te volgen. Het verhaal is ook best lang, dus ik dwaal af en toe wat af. Het blijkt dat de omgeving onbewoond was toentertijd en dat Indiërs gelokt werden onder valse voorwendselen om daar te komen werken. Er zaten ook tijgers is het gebied, maar de laatste pootafdrukken zijn van 4 jaar geleden, dus men verwacht dat ze er niet meer zitten vandaag de dag. Door de aanwezigheid van tijgers toen liepen de vrouwen zingend en in groepen het gebied te plukken. Door het zingen dacht men de tijgers weg te jagen. Waarschijnlijk zongen ze erg vals. Het verschil in zwarte en groene thee, zit voornamelijk in het droogproces. Zwarte thee wordt 3 uur en met een machine gedroogd en groene thee 1 uur gewoon aan de lucht gedroogd. Witte thee is duurder, omdat alleen de binnenste verse blaadjes gebruikt worden voor deze thee. Ja, ja, ik heb toch nog behoorlijk opgelet. Daarna gaan we naar het mossy forest. Dit is een bos, waar overal mos op groeit. Een groot deel van het bos is inmiddels afgesloten, omdat er teveel schade werd aangebracht door het toerisme. Onze gids vertelde nog wat over de beplanting aldaar en liet ons de vleesetende bloemen zien. Daarna mochten we zelf naar binnen, maar op zich stelde dat niet veel voor. Wellicht omdat wij mos ook wel goed kennen vanuit een vochtig Nederland. Er waren wel weer wat mooie uitkijkjes. Het was een soort houten trap en loopbrug waar je heen en terug op liep. Grappig, maar niet spectaculair. We wurmen ons weer met de Duitse meiden en het Australische meisje achterin en vertrekken richting een theehuis met een theefabriek. Het theehuis heeft een terras wat deels uitsteekt boven de plantage, maar ook hier is het super druk en wij nemen binnen plaats met een kopje thee en scones met jam en ongezoete slagroom. Bij ons is het normaal met clotted Cream en dat is toch het allerlekkerst. We lopen een rondje door het fabriekje, maar ook dat stelt niet veel voor. We zien nu het proces, waar onze gids al over heeft verteld. Eigenlijk zijn het 2 machines en een droogmachine. Het is dus ook erg klein. In het winkeltje kopen we green tea latte, omdat we dat zo lekker vinden. Harry had onze gids gevraagd of hij ons op de terugweg ergens uit kon zetten, zodat we ook nog een trail konden wandelen. De Poolse jongen gaf aan, dat ook graag te willen. Appu liet ons op de kaart zien, welke route we konden volgen en zowel Harry als de Poolse jongen maakten een foto van de kaart. Hij zou ons brengen naar route 3 en dan halverwege moesten we 5 volgen. Eerst nog even als bonus naar een aardbeienfarm. Er was nog tijd, dus dit was een extraatje, wat niet bij de tour hoorde. Hij vertelde dat de zaadjes oorspronkelijk uit Nederland komen, maar dat ze hier het hele jaar door geoogst konden worden. Ze exporteren echter niets, alles is voor de Maleisische markt, ondanks dat er heel wat hectare aardbeien blijken te zijn. Ze importeren zelfs nog uit China en Myamar. Hij adviseert ons een aarbeiendrankje en inventarieseert, wie er een milkshake wil en wie een fruitshake. Harry gaat voor de milkshake en ik voor de fruitshake. Op een aardbeienfarm moet dit natuurlijk lekker zijn en dat is het.
We proppen ons voor de laatste keer achter in de Landrover en als de gids vertelt, dat hij ons eruit zet voor een trail, vragen ook de Duitse meiden of ze met ons mee mogen lopen. Geen probleem dus met zijn vijven gaan we onze eigen weg. Appu heeft gezegd, dat het een makkelijke trail was van zo'n 2 á 2,5 uur. Perfect dus!

Vanaf het begin is het pad erg smal en onderweg blijkt het toch niet zo'n easy trail te zijn. We klimmen over of onder omgevallen boomstammen. Proberen droog over stromend water te komen en soms moeten we een stukje naar beneden springen. Het klauteren naar boven gaat via boomwortels en je moet erg allert zijn, waar je je voeten neerzet. We vinden het een geweldige trail. Vooral ook omdat we maar 1 ander persoon zijn tegen gekomen en dit was een oorspronkelijke bewoner van de Orange Asle, die net als in Taman Negara ook hier wonen. Hij is op pad om te jagen, want hij heeft de blaaspijp bij zich, waar wij ook mee hebben mogen oefenen. Hopelijk hebben wij alle dieren inmiddels weggejaagd met ons geklets. Soms twijfelen we over, waar het pad nu precies loopt, maar onze Poolse vriend kijkt af en toe op "maps me" of we nog goed zitten. Als we ergens een bordje van route 5 zien, weten we zeker dat we nog goed gaan. Ondertussen leren we elkaar beter kennen. Wisselen we namen uit en kletsen wat. Uiteindelijk staan we met 5 kwartier aan het einde van de trail. We maken een foto voor Appu, zodat hij kan zien, dat we het gehaald hebben. Onze Poolse vriend kijkt welke kant we op moeten om terug te komen bij de ho(s)tels. Het is nog zo'n kwartiertje lopen. Bij de Starbucks nemen we afscheid van de rest en nemen we een welverdiende Green Tea Latte Frappuccino. Ik kijk op de facebooksite van onze tour en daar staat de gemaakte groepsfoto al op. Ik plaats onze foto eronder en vertel Appu, dat we de trail in 1:15 hebben gelopen. We gaan terug naar het hotel om ons op te frissen en schone kleren aan te trekken. We maken nog wat foto's in de tuin van het Guesthouse, waar bijzonde bloemen en planten staan. Chinese roos met bloemen zo groot als je hand en ook blauwe bloemen, die er bijna uitzien als pepertjes.

We besluiten te gaan eten, waar het gisteren erg druk was. Ze hebben ook weer menusets. Ik neem een championsoep met kip en champions en een black current drankje. Harry gaat voor de black pepper steak met ook championsoep vooraf en een icetea. Om het toch nog een Aziatisch tintje te geven bestellen we een ananas rijst erbij. Dit is een uitgeholde halve ananas, gevuld met gebakken rijst met kip en ananas uiteraard. Het was een stuk beter dan gisteren en omgerekend betaalden wie hiervoor net aan €10,00.
We lopen het straatje nog een keer af en gaan weer voor een kopje thee op hetzelfde plekje zitten als gisteren. Ik neem de Honey Lemon weer, want die was me erg bevallen en Harry gaat voor de gewone Lemon tea. Lekker om zo nog even de dag door te nemen onder het genot van een kopje warm drinken. We besluiten dat het al met al een bijzonder leuke dag is geweest. Vooral de trail was super. Terug in het hotel laten we de tickets van de bus uitprinten. We wilden om 9:30 vertrekken, maar vanmiddag werd Harry gebeld, dat deze bus vol zat en dat ze ons hadden om geboekt naar die van 8:45 of dat oké was. Prima voor ons.
We zetten de wekker op 7:30 en ik maak mijn verslag van gisteren af. Morgen zitten we weer lang genoeg in de bus om die van vandaag te typen. Klaar voor onze laatste stop in Kuala Lumpur gaan we slapen. De nachten zijn super stil. Het Guesthouse Arundina ligt wat verder van de weg en je hoort alleen soms wat geluiden van insecten of andere dieren. Heerlijk om te slapen.

Geschreven door HarryenIrmagaanweereens