Voor vandaag hadden we een wekker gezet om 7 uur, want vandaag gingen we een uitstapje maken naar Alcatraz. Ik weet niet of iedereen weet wat het is, maar Alcatraz-Island is een eiland waar van begin jaren '30 tot begin jaren '60 een gevangenis zat, waar onder andere Al Capone in vast heeft gezeten. Nu is het eiland een soort van verlaten en een soort van museum geworden om te kunnen laten zien hoe de gevangenen daar gevangen hebben gezeten. We moesten kaartjes van tevoren kopen, omdat het erom bekend staat dat de tickets soms al weken uitverkocht zijn. Maar dit is vast alleen in het hoogseizoen, want er was voor de dag nog heel veel tijdstippen beschikbaar. Wij kozen voor de boot van half 11, zodat we nog wat aan de rest van de dag hadden.
Voor de speciale Alcatraz tour moesten we bij Pier 33 eruit, sloten aan in de rij en mochten niet lang erna al aan boord. Het was in totaal minder dan een kwartiertje varen naar het eiland, maar zelfs voor het korte ritje was het mogelijk om eten en drinken aan te schaffen. Er werd bij binnenkomst van de boot gelijk een foto van ons gemaakt, die we aan het eind konden kopen, maar dan moesten we er $21 voor neertellen, en daar hadden we niet zo'n zin in. Helemaal niet voor zo'n lelijke foto met lelijke achtergrond die met weinig pixels geprint wordt.
Op Alcatraz aangekomen, werden we door Ranger John welkom geheten en vervolgden, na zijn uitleg, onze weg richting de gevangenis. Door de gevangenis kon je een audio tour volgen, zodat er duidelijk werd verteld hoe het er in de 29 jaar dat het een gevangenis was, er aan toe ging. Het was heel indrukwekkend om te zien, de cellen waren heel klein, waarschijnlijk iets van 1,5 m bij 2,5 m. In dat kleine celletje stond ook een wc'tje, een iniminibedje (zelfs wij zouden niet languit kunnen liggen) en een klein tafeltje. Dat was het. Het was er grauwig en grijzig en er hing echt een verdrietige sfeer. We kregen zelfs een demonstratie te zien van de automatische deuren van de cellen en met wat voor herrie deze open en dicht gingen. Het is ook haast onmogelijk om te ontsnappen van 'the Rock', zoals Alcatraz ook wel werd genoemd, maar toch is het 3 van de gevangenen gelukt in 1962. Ze hadden maandenlang een gat gegraven onder hun wastafels en zijn via een luchtkanaal langs de pijpen naar boven geklommen en zwommen naar de overkant. Er is echter nog nooit bewezen of ze de ontsnapping hebben overleefd of dat ze zijn verdronken door de sterke stroming. In de gevangenis lieten ze zien hoe ze dit voor elkaar hadden gekregen, inclusief met de van papier-maché gemaakte hoofden die zij toendertijd hadden gebruikt om het net te laten lijken alsof ze in bed lagen te slapen. In 1963 ging Alcatraz uiteindelijk dicht als gevangenis, omdat het gewoonweg te duur werd om te onderhouden, er was geen vers water en alles moest van het vaste land over komen. Ik kan nog heel lang doorgaan over de verschillende verhalen die we hebben gehoord, maar dat doe ik toch maar niet. Het was in één woord samengevat: indrukwekkend. En zeker aan te raden om heen te gaan als iemand ooit van plan was dit te doen.

Na ongeveer 2,5 uur op Alcatraz te zijn geweest, gingen we weer met de boot terug en liepen ergens een straatje in om daar de famous kabeltram te nemen voor een ritje door de stad. We waren onderweg naar Chinatown en dan is het het leukst om dat te kunnen combineren met de grappigste trams van San Francisco. Iedereen kent ze wel, dat zijn die houten oude trammetjes, waar je aan kunt hangen, de machinist in het midden van de tram staat die de tram bestuurt met een langwerpige hendel en voetpedaal en zo de stad door reizen. Helaas was er geen ruimte voor ons meer om te hangen, wat ik erg jammer vond, want dat maakte de beleving toch wel helemaal af vond ik.
De tram bracht ons dicht bij waar we heen wilden, Chinatown. Deze Chinatown is de oudste en de bekendste van de VS, met een hoop restaurants en winkeltjes. We waren niet van plan om iets te kopen, alleen even te lunchen. We kozen een ramen noodles restaurant uit, wat best lekker was, maar waarschijnlijk konden we in andere restaurants lekkerder eten. Helaas, gemiste kans.
Na het eten moesten we weer de steile straten op om zo bij de 'cable car' uit te komen die ons in de richting van onze andere tram kon brengen. Ook hier konden we helaas niet hangen en ik was stiekem een beetje teleurgesteld, want dat was onze laatste keer op de cable car. Ik had een tijdje sip gekeken, maar zette me er op een gegeven moment overheen, want onze volgende stop zou mijn favoriete stop worden. We vonden namelijk dicht bij ons motel een katten café! AWWW MY GODDD!! Dus in plaats van met Es naar een Titty Bar (wat hij best jammer vond) gingen we nu naar een Kitty Bar! Ik was heel die cable car alweer vergeten toen we richting het café liepen. Dit had de highlight van mijn dag moeten zijn, bleek dat die afzetters $20 per persoon durfden te vragen, voor een uurtje met de katten, maar dan wel met onbeperkt thee. Ik krijg normaal niet eens 1 kop thee in een uur op, dus ik zag daar het voordeel niet van in. Dit was echt te absurd voor woorden hoor. Helemaal als je er ook nog bij stil staat dat Es eigenlijk allergisch is voor katten en er dus helemaal niet van zou kunnen genieten. Nou dat was nog een teleurstelling erbij.

Dan maar door naar ons volgende punt, en gelukkig dicht bij ons motel: the Painted Ladies. Ook dit is een historisch herkenningspunt van San Francisco. Dit zijn die leuke gekleurde Victoriaanse stijl huizen die op een rijtje staan en ook erg bekend zijn geworden door de serie Fullhouse van vroeger. Heel die wijk was voorzien van die leuke Victoriaanse huisjes, maar die gekleurde huisjes met uitzicht op het park zijn het bekendst.
Ik was nog een beetje teleurgesteld van de Kitty Bar, zag ik ook nog eens dat de zon vol op de huizen scheen en dus de verschillende kleuren verdwenen en heel erg overbelicht waren. Het was zoiets simpels, namelijk wachten tot de zon ging zakken, maar ik maakte er een heel ding van. Op een gegeven moment ging ik maar in het gras zitten en bleef wachten tot de zon wegging en de huizen hun eigen kleur weer teruggaf. En dit gebeurde ook uiteindelijk, het duurde niet eens zo lang, en ik was weer happy. We genoten nog even van het uitzicht en liepen daarna weer terug naar onze kamer. We besloten geen moeite te doen qua avondeten, we zagen namelijk een burgertentje op 20 meter van ons motel. Er zou die avond een leuke live action versie van The Little Mermaid op tv komen, met Shaggy als Sebastian, Queen Latifah als Ursula en John Stamos als chef kok Pierre. En natuurlijk nog meer maar die ken ik niet. En ja dat wilde ik best wel kijken. Dus lieten we onze burgers inpakken en konden dit lekker motel-style op bed opeten.

Geschreven door Nies