Vier uur 's ochtends ging die klote wekker weer. Met pijn aan de oogjes deden we het licht aan zodat we hier alvast aan konden wennen. Er zaten in de avond nog twee jongens heel gezellig met elkaar te kletsen met harde muziek voor onze deur aan een tafeltje. We dachten dat het vanzelf wel zou stoppen omdat ze door zouden hebben dat we in een airport hotel sliepen en mensen dus ook wel eens vroeg op zouden moeten, zoals wij. Maar helaas het stopte niet. Ik was het op een gegeven moment zo zat dat ik in mijn poezen pyjama naar de deur liep en ze vriendelijk had verzocht het wat zachter aan te doen en dat er mensen waren die vroeg op moesten. Ondanks mijn pyjama namen ze me wel serieus en deden de muziek gelijk veel zachter.
Na een snelle douche wat pannenkoekjes als ontbijt naar binnen gewerkt en lieten ons om kwart voor 5 naar het vliegveld brengen. We moesten naar de domestic terminal omdat we een binnenlandse vlucht gingen maken naar een tropisch eiland midden op de Caraïbische zee.
Aangekomen bij de terminal, zagen we dat het  meer een grote zaal van ongeveer 8m x 8m was waar iedereen zich moest verzamelen en waar maar 1 balie open was om in te checken. Je kunt je dus al voorstellen hoe dat er uitziet als er een hoop mensen zijn. Er werd een denkbeeldige zigzag rij gevormd zodat we niet in de deuropening hoefden te blijven staan. Het duurde en het duurde maar. Es was in de tussentijd maar alvast gaan pinnen, omdat op het eiland geen pinautomaten aanwezig zijn. Toen er eindelijk een tweede balie open gingen (er waren er maar 2 in die ruimte) ging het al wat sneller. Ik zag een aantal mensen voor ons in de rij op de weegschaal staan van de bagage. En dit was zonder grap, heel serieus. Ik dacht Mooi niet dat ik zo en public op de weegschaal ga staan! Maar toen wij aan de beurt waren was het gelukkig niet nodig. Gelukkig mezelf weer kunnen besparen van een publieke vernedering!
Na het inchecken ontvingen we een geplastificeerde boarding pass die we moesten teruggeven op moment van boarden. En voordat we door de security heen mochten, moesten we eerst de tax betalen, 2 dollar per persoon. We hadden alleen briefjes van 20 en ze kon (of wilde) dit niet wisselen, dus moest Es gedwongen geld wisselen, maar het eerste kraampje wat hij tegen kwam had het wisselgeld ook niet (oke het was pas 6 uur 's ochtends dus nog niet zoveel klandizie) en hij verdween ergens anders naar binnen. Bleek dat niemand met hem kon wisselen en hij dus verplicht in Cordoba moest pinnen zodat ze dat sowieso wel zou kunnen wisselen. Jeetje wat een hoop gedoe voor een paar dollar.

Bij de gate hoefden we niet zo heel lang meer te wachten. Er moesten heel veel passagiers naar hetzelfde tropische eiland, dat wordt proppen dacht ik. Maar toen we werden geroepen om te boarden, zag ik dat ze met een nummersysteem werkten en zo mochten de nummer 1 t/m 46 mee (wij waren 35 en 36) en werden de passagiers in 2 groepen verdeeld in 2 kleine vliegtuigjes. Gelukkig zaten wij in groep 1. Het was ongeveer anderhalf uur vliegen voordat we arriveerden op Big Corn Island. Hier moesten we met z'n allen wachten in een nog kleinere ruimte als waar we moesten inchecken. Het werd heel krap en benauwd, helemaal toen vliegtuig nummer 2 vlak achter ons aankwam en met ons mee moest wachten in diezelfde ruimte. Het vliegveld was zo klein, het had niet eens een bagageband. Ze zouden de bagage op een kar richting de ruimte rollen zodat we vanaf die kar onze bagage konden verzamelen. Maar eerder dat die kar eraan kwam, was het 45 minuten verder. Jezus, wat duurde dat lang. Om niks! Want het stond al die tijd al klaar om naar ons te rollen! We merkten al dat het 'tranquilo-gehalte' hier heel erg tranquilo is, zo langzaam dat ze net niet achteruit lopen. Het is voor ons dus soms wel heel moeilijk om ons daarop aan te passen, maar we hadden geen keus helaas.
Eindelijk, een halve dag verder, toen we onze bagage hadden, liepen we naar de eerste de beste taxichauffeur toe om ons naar de haven te brengen, zodat we de boot naar onze bestemming konden pakken, Little Corn Island.
De chauffeur besloot nog een ander stel mee te nemen zodat hij extra veel geld kon vangen, maar daardoor paste onze bagage niet in zijn Kia Picanto. Dus heel inventief bond hij onze bagage vast aan een soort snelbinder die hij had bevestigd aan de achterbank zodat de achterklep open kon blijven en gaf plankgas richting haven. We hadden hem niet de opdracht gegeven om snel te rijden, aangezien de bootkaartjes snel uitverkocht konden raken. We wilden de boot van 10 uur pakken en hier gold echt, wie het eerst komt, eerst maalt. Nou met zijn snelheid haalden we het zeker.

Bij de haven hebben we nog ongeveer een uurtje gewacht voordat we aan boord konden van de speciale panga boot. Dit is een soort van grote sloep waar ongeveer 40 a 50 personen op pasten, allemaal rijen van 5 personen. Deze boot mag ook alleen varen als de weersomstandigheden goed genoeg waren. We moesten verplicht een zwemvest om doen en begrepen ook wel waarom. De boot ging echt met een enorme snelheid de golven trotseren, wat soms op een strijd leek tussen boot en golf. De voorkant van de boot zweefde als het ware op het water en kwam alleen neer bij hoge golven. En als je bij elke grote golf toevallig je mond open had, dan kreeg je een hele slok zeewater binnen. Iedereen werd kletsnat, tot iemand een zeil over de helft van de boot heen trok. Wij zaten net droog maar degene links van Es kreeg telkens de volle lading in haar gezicht. Het leek wel een hele heftige water attractie in de Efteling, waar je af en toe een beetje werd gelanceerd als je je niet goed vasthield. Es en ik genoten echt van deze half uur durende waterachtbaan, maar ik kan me voorstellen dat mijn moeder hier niet met plezier in had gezeten. Weer een snelle boot ervaring rijker, ik dacht dat de bootrit van Raja Ampat vorig jaar heftig was, maar dit overtreft het 100x.
Op Little Corn Island werden we alweer opgewacht door personeel van ons verblijf en konden onze tassen op de huifkar geplaatst worden die ze hadden meegenomen. We werden, samen met een ander gezin begeleid naar onze accommodatie, wat nog een flinke wandeling was. Alles doen ze daar te voet, auto's en motors rijden niet op dit eiland, dus lekker rustig.
Het viel ons al op dat de mensen die hier wonen er ook heel Caraïbisch eruit zien, niet zoals de 'gewone' bevolking, maar meer zoals Jamaicanen. 'Welcome to our Island, man!' Zo werden we ook al begroet. Bij aankomst bij onze accommodatie werden we aangenaam verrast door het mooie uitzicht en verblijf en natuurlijk de Piña Colada die op ons aan het wachten was. Jeetje dat is pas een ontvangst! We kregen snel alles uitgelegd en de sleutel van ons hutje. Het hutje was zo mooi met echt een te luxe badkamer voor een hutje, echt wauw! We trokken snel onze badpakken aan en namen gelijk plaats in een hangmat tegenover ons hutje. Laat het keihard chillen maar beginnen!

We verplaatsten ons daarna naar het strand en probeerden daar wat aan ons kleurtje te doen. De lunch in het restaurant bij het hotel was ook echt overheerlijk! Ook hebben we nog even snel een snorkelsetje gehuurd, aangezien dit toch bij ons arrangement zat inbegrepen en wilden op zoek gaan naar koraal. Nu bleek dit koraal nog heel ver uit de kust te zijn en er stond een hele heftige stroming. Ik was al bekaf om alleen uit de eerste golf te komen, laat staan nog eens 100 meter verder. Stiekem vond ik het een best eng idee om zo ver van de kust te zijn verwijderd met zo'n harde stroming, dat ik blijkbaar overkwam als een grote zeurpiet en ik Es supersaggo had gemaakt en hij daarom besloot maar weer terug te gaan. Plan mislukt, maar herkansing volgt deze week nog als we gewoon een snorkeltour gaan boeken, haha.
In de namiddag hebben we hem nog heel hard gechillt in de hangmatten totdat we het eigenlijk te koud kregen (jaja te koud in de Caraïben, het is mogelijk) en zijn toen onder onze douche MET warm water gesprongen. Heerlijk opgefrist en wel schoven we weer aan tafel in het restaurant. Es had voor het eerst kreeft op, dat is hier een echte specialiteit en spotgoedkoop, en vond het heel goed smaken. Nu zitten we nog even na te genieten van deze dag in het lounge gedeelte van het restaurant en ons alvast mentaal voor te bereiden voor morgen

Geschreven door Nies