Afgelopen woensdag was het weer een auto dag. We gingen San Francisco weer verlaten om uiteindelijk weer te eindigen in LA, want onze reis zit er alweer bijna op. We kozen ervoor om de lange weg te nemen, namelijk de Highway 1, wat een slinger highway is langs de Stille Oceaankust met dus de mooiste uitzichten op de zee. Mooier in ieder geval dan die betonnen snelwegen met files om de haverklap. Het is ook een erg toeristische route, omdat er onderweg ook veel plaatsjes zijn die de moeite waard zijn om te bezoeken.
We reden rond 10 uur uit San Francisco weg, expres gewacht tot de spits een beetje was afgelopen. Maar volgens mij is het hier altijd spits, want ik kwam weer in allerlei opstoppingen terecht. Gelukkig kon ik makkelijk met het drukke verkeer mee en voordat we het door hadden, zaten we al op de Highway 1. En toen kon het lange rijden gaan beginnen.

We waren al meer dan 2 uur aan het rijden, toen we even stopten in het plaatsje Santa Cruz om wat boodschapjes te doen. We wilden eigenlijk ook een plasje plegen in de supermarkt, wat we van de Wal-Mart gewend zijn, maar deze Safeway supermarkt had helaas geen toilet. Dus moesten we onze plas ophouden tot onze eerste stop bij Monterey, wat gelukkig nog maar een kleine driekwartier rijden was.
We bereikten een strandje in het begin van Monterey en zagen een toiletgebouwtje. Hier konden we gelukkig onze blazen legen. Het strandje zelf was niet zo boeiend. En het was ook nog eens behoorlijk fris. We hadden stiekem gehoopt dat we wat meer strandweer tegen zouden komen onderweg naar het zuiden, maar dat viel tot zo ver erg vies tegen. Er ging zelfs weer mist hangen op de mooie uitkijkplekken, waardoor we al die stops maar hebben overgeslagen. Zonde, maar tijdens het rijden nog wel een en andere mooie kliffen gezien, dus het was niet geheel voor niks dat we deze lange route namen. Ik wist ook niet zo goed meer waarom ik sommige stops had opgeschreven om te bekijken. Ik had dat denk ik achter de plaatsnaam moeten zetten, nu moesten we maar een beetje afwachten tot we er waren. Bij heel veel stops was ik net zo lekker aan het rijden, dat ik gewoon besloot om door te rijden en wel gewoon even 'ow mooi' vanuit de auto kon roepen. We zijn er wel een keer ergens uit geweest waar we een kleine waterval langs de kant van de weg zagen die uit kwam in de zee. Dus daar hadden we een paar foto's gemaakt.
Toen we alweer een tijdje op de weg waren, zagen we allemaal pelikanen vliegen en zitten op een strandje. Daar wilden we wel even foto's van maken. Bleek dat het parkeerplaatsje bij dat strandje best vol stond met auto's. Zo te zien waren we niet de enige die naar die vogels wilden kijken dachten we. We liepen richting het uitkijkpunt van het strand, zagen we opeens waarom al die mensen daar stonden te kijken. Het strand lag namelijk vol met zeeolifanten! Dat was onverwachts leuk zeg! Zeeolifanten zijn grote versies van de zeehond, maar dan hebben sommige nog een extra lange snoet, wat kan lijken op een slurf, vandaar de naam. Dat was nog een leuke verrassing voor de tot nu toe tegenvallende weg.

We reden maar gauw verder naar ons motel in Morro Bay. Dit havenplaatsje ligt op net iets over de helft van de route en dat zag er voor ons uit als een goed plekje om te rusten. We arriveerden met schemer in het schattige motelletje, gerund door een hele oude man, die nog net op zijn benen kon staan. De haven lag op nog geen 100 meter lopen, wat een leuk uitzicht gaf op mooie bootjes en sloepjes en de Morro Bay Rock. Die zagen we toen we aankwamen. Maar toen we voor het avondeten richting de haven liepen, was het al donker en de steen was niet meer te zien. Dus geloof maar op ons woord dat de rock voor een leuk uitzicht had gezorgd.
We hadden lekker gegeten bij een restaurant waar ze de verste seafood hadden, dus Es was helemaal in zijn nopjes met zijn gegrilde garnalen, scallops, zalm en heilbot. Ik trakteerde mezelf op een lekker groot stuk steak, want dat is iets wat je hoort te bestellen in een seafood restaurant. Toen we waren uitgegeten, liepen we via de dock terug richting het hotel. Opeens hoorden we een zeeleeuw in de verte blèren. Het was heel erg donker, dus we konden niet goed zien waar het vandaan kwam en hoe ver dit geblèr van ons verwijderd was. Totdat we opeens een zeeleeuw op een vlonder naast de bootjes zag chillen, samen met zijn luie broer. In de verte hoorde je nog een zeeleeuw hele tijd om aandacht roepen, waar deze chillerd steeds antwoord op gaf. Het was weer een pokkeherrie om aan te horen, maar zo grappig om te zien, op nog geen 5 meter van ons vandaan. Je zou daar maar met je bootje staan of daar in de buurt wonen, word je toch gek van dat geluid?
We keerden ons op een gegeven moment maar om toen die beesten gingen slapen en keken in de kamer nog even naar een bowling wedstrijd tussen de top 10 van de wereld. Het was niet eens slaapverwekkend om naar te kijken, want we hadden het einde nog gehaald om de winnaar te zien.

De volgende dag vervolgden we onze reis op de Highway 1 richting Los Angeles. We hoopten op beter weer, zodat we op z'n minst nog een uurtje ergens op het strand hebben kunnen zitten. We deden uit goede hoop onze bikini's aan onder onze kleren en gingen op pad. We zouden wel een aantal leuke strandjes passeren, volgens Google Maps, onze grote vriend tijdens deze gehele reis, dus het enige wat ons nog in de weg stond was het best wel koude weer. Helaas ook deze dag wat heiig en wat aan de frisse kant. In ieder geval geen strandweer. Maar we gaven de hoop alsnog niet op. We moesten ook een pisstopje inlassen en besloten dit te doen in Santa Barbara. Dit was ook een plaatsje waar je geweest moest zijn, alleen wist ik ook niet meer waarom. Om die reden wisten we niet waar we heen moesten navigeren, dus Es had gewoon een strandje uitgekozen waar toiletten waren, wat toevallig in Santa Barbara lag. Het was een best mooi strand, met lichtgekleurd zand en veel hondjes die hun baasjes aan het uitlaten waren. Er zat ook een leuk strandtentje bij, het was alleen net iets te vroeg om te eten waardoor we na een kleine wandeling op het zand weer richting de auto gingen en doorreden naar een volgende stop.

Je kon natuurlijk niet in LA zijn geweest, zonder een bezoekje te hebben gebracht aan Malibu en de mooie strandhuizen, net zoals Charlie heeft in 'Two and a half men'. We waren wel benieuwd of het echt de moeite waard was om daar een strandhuis te hebben en waarom zelfs Barbie een Malibu Dreamhouse heeft. We moesten eerst uit zien te vogelen welk strand überhaupt leuk en mooi was om te bezoeken volgens internet. Daar kwam onder andere Zuma Beach naar voren, dus reden we hier naar toe. Het weer was wel al iets warmer geworden ondertussen, maar nog steeds geen strandweer. Best balen hoor, aangezien we best wel zin hadden in een beetje bakken. We liepen maar even richting de strandhuisjes, ze zagen er inderdaad wel geinig uit, maar liepen alweer gauw terug. In totaal misschien een half uurtje op het strand geweest. Bij de auto gingen we maar bedenken waar we gingen lunchen en vertrokken na de lunch maar richting ons hotel in LA. Dat was ook nog een hele klus, want van een afstandje van rond de 80 km, zouden we volgens de navigatie 2,5 uur over doen. Zo druk was het alweer op de weg. Verschrikkelijk. En het klopte nog ook. Al met al viel deze route een heel klein beetje tegen, maar we hebben tenminste nog wel strand gezien deze vakantie. Beter dan niks.
We hadden al de hele rit naar LA zin om 's avonds te eten in een Koreaans Bbq restaurant. Dit hadden we nog nooit gedaan en dat leek ons wel een keertje lekker en leuk om te doen. Boften wij even dat er 1 heel dicht bij ons hotel zat. We kwamen aan in een groot restaurant met allemaal ingebouwde gasgrilletjes. We kregen een plekje en een menukaart met allerlei soorten vlees gerechten erop. We hadden geen idee hoe het werkte dus keken we bij tafels om ons heen een beetje af. Kwamen we er achter dat we het toch wel een beetje verkeerd deden. Wij gooiden er steeds maar 1 vleesje per keer op, terwijl je de hele plaat met vlees er in 1x op had moeten gooien. Toen we het eenmaal doorhadden smulden we als twee hongerige hyena's van deze indoor bbq.
Terug in het hotel gingen we 2 wasjes draaien, want we hadden geen schone kleren meer, en dit hotel had een eigen laundry ruimte. We hadden bij de supermarkt nog even snel wasmiddel gekocht zodat de was ook nog schoon werd. De wasmachines en drogers hier hebben alleen geen temperaturen op de machines staan, maar alleen de standen 'cold, medium of hot' en 'low, medium, of hot' voor de droger. We wachten netjes in onze kamer tot de wasjes klaar waren en kwamen er toen achter dat we de droger misschien op low hadden moeten zetten, in plaats van op medium. Want hoewel al de kleren wel lekker warm en droog waren, ze misschien toch nu iets aan de kleine kant zijn. Althans zo leek het toen we het uit de droger haalden. Ik liet Es toen al zijn shirts even passen om te kijken of niks verpest is, je zag wel dat het was gekrompen, maar gelukkig nog net goed genoeg zodat hij zijn kleren nog wel aan kan. Ja dat krijg je als je geen droger-owner bent.

De dag erna, dus vrijdag 8 november, hebben wij 13 uur ! (ja je leest het goed) in Disneyland in Anaheim gelopen. Het park was van 8 tot middernacht geopend, dus zagen wij dit als de kans om alles op ons dooie gemakje te doen. Aan het einde van de dag hadden we geen poten meer over, en nog hadden we niet de tijd om letterlijk alles te doen. Het park is goed te vergelijken met die in Parijs, maar alsnog kijk je weer je ogen uit op alles en op iedereen. We hadden weer genoten en voelde ons nog totaal geen 30. Alleen einde van de dag dan.
En nu, zaterdag 9 november, zitten we te wachten tot we weer mogen boarden voor onze lange vlucht naar huis. Harrison hadden we al rond 15 uur ingeleverd, onze trouwe vriend die ons 2700 mijl (zo rond 3400 km) heeft rondgereden en ons veilig naar al onze bestemmingen heeft kunnen brengen. t was me weer een tripje wel, jammer dat het alweer voorbij is!

Geschreven door Nies