Potjandrie, dit is nu al de 3e keer deze vakantie dat de wekker vóór half 5 's ochtends af is gegaan. Wat doen we onszelf toch aan. Het was op zich niet heel vervelend en we konden ook vrij gemakkelijk wakker worden. Het enige waar we last van hadden, is ontzettende spierpijn. Es voelt het alleen in zijn kuiten, ik in mijn kuiten, bovenbenen en natuurlijk mijn rug. Ik kon bijna niet opstaan van de pijn, zo moeizaam ging het.
Onze transfer stond al netjes iets voor vijven, dus vóór onze afgesproken tijd, klaar om ons weer naar het vliegveld van Cebu te brengen om zo naar onze volgende bestemming te gaan: het eiland Siquijor. We brachten eerst de broer van de eigenaresse naar huis, zeiden hem gedag en bedankten hem nog voor alles en vervolgden erna onze rit. Even een tussenstop bij de 7-eleven omdat we nog wisten van de heenweg dat we helemaal uitgedroogd waren van die 4 uur durende rit.
Het was, zoals te verwachten, nog wel wat rustiger op de weg dan op de heenweg. We konden overal gewoon makkelijker doorrijden. In plaats van 4 uur erover te doen, hadden we het vliegveld al in 2,5 uur bereikt. En dan ben je opeens veel te vroeg op het vliegveld. Zelfs te vroeg om in te checken. Gelukkig hoefden we maar 10 minuten te wachten voordat we onze tassen konden droppen. Onze vlucht was gepland met een kleine vliegmaatschappij, Air Juan. Deze maatschappij heeft ook maar kleine vliegtuigjes en heeft dus niet veel ruimte voor passagiers en bagage. We moesten ons dus van tevoren ook wegen op een weegschaal. Are you serious?!?! Als ik iets haat, is het mijn gewicht wel, helemaal als het hele vliegveld kan meekijken en een oordeel klaar hebben. Heel leuk, maar niet heus. We kregen onze tickets en moesten toen nog dik 3 uur wachten voordat we konden boarden. Dan maar ontbijten bij de Starbucks met een koffietje en een snack.

Bij onze gate aangekomen zagen we al dat de vlucht vertraagd was. De jongen die ons incheckte zag ons zitten en kwam het nogmaals bevestigen dat we helaas iets waren vertraagd. Ach joh kan gebeuren, dat kleine beetje langer wachten kon er ook wel bij.
En toen mochten we mee lopen. Wij twee met nog één man uit Los Angeles. Dat was het. Meer passagiers waren er niet. We werden opgehaald door een klein busje om ons naar het vliegtuigje te brengen. Nou ik overdrijf niet als ik zeg vliegtuigje. We gingen namelijk vliegen met een Cessna, waar maximaal 9 personen in konden zitten. We moesten via een trappetje, wat vast zat aan het vliegtuig, naar binnen, bukkend doorlopen naar voren, zelfs wij konden niet rechtop blijven staan. Nu waren we maar met z'n drieën en onze bagage en zaten direct achter de piloot en co-piloot. We konden dus zo de 'cockpit' in kijken. De piloot hoefde zich ook alleen maar om te draaien om kort wat te vertellen over de vlucht en de safety instructions to geven. Het was zo gaaf om mee te maken, je kon op alle schermen en knopjes meekijken, het zat ook zo dichtbij, je kon bijna zelf aan de hendels trekken als je zou willen. Maar beter niet.
Al het interieur begon overal ook een beetje los te laten, het was dus zo te zien wel een vliegtuigje op leeftijd. Es moest even zijn voeten optillen zodat de co-piloot een ijzeren stang onder zijn stoel door kon schuiven, vouwde zijn trappetje in en sloot de deur. We moesten even wachten tot de mist een beetje was weggetrokken en toen waren we ready to go.
Je zag ze allerlei knopjes indrukken, aan wieltjes draaien, sturen met één hand en ondertussen ook iets met gaspedalen doen. De vlucht zelf ging heel gemakkelijk en vloog voorbij. Het lukte mij niet eens om wakker te blijven.
Op het vliegveld van Siquijor kwamen we aan bij een klein gebouwtje. En dat was heel het vliegveld. Het gebouwtje is niet veel groter dan ons huis in Voorschoten. We dachten dat het vliegveld op Big Corn Island in Nicaragua alles sloeg, maar dit is wel het meest kleine vliegveld wat wij ooit hebben gezien. Onze tassen werden uit het vliegtuig getild, we wilden ze al zelf pakken maar dat was niet nodig, en werden in het gebouwtje gelegd. Er kwam al meteen een vrouwtje vragen waar we heen wilden en riep toen gelijk de chauffeur van de enige tricycle bij haar. De man uit Los Angeles was zelf op zoek gegaan naar een tricycle of taxi, wat normaal gesproken kan op een vliegveld, maar hij liep een rondje om het gebouw en kon niks vinden. Hij moest dus meeliften met onze tricycle zodat we hem konden droppen bij zijn hotel. Was ons weer een ervaring wel.

Uiteindelijk aangekomen bij ons hotel, zagen we dat we een kamer hadden gekregen met uitzicht op de zee. Heel relaxed plekje en de kamer was op het eerste gezicht ook wel chill. We settelden heel even en liepen daarna door naar het restaurant om te lunchen.
Na de lunch ging Es een tukkie doen op bed, en ik had de massagesalon aan de overkant van de straat al ontdekt, dus daar ging ik naartoe. De massage verliep een stuk normaler dan de vorige, alleen het masseren van mijn bovenbenen en kuiten was geen pretje door de heftige spierpijn. Toen ze zag dat ik als een Tourette patiënt spastisch begon te bewegen vroeg ze wat er was. Daarna ging ze iets minder hard verder en werd het wat aangenamer. Het uurtje was weer voorbij gevlogen. Toen ik terug kwam zat Es, met nog een slaaphoofdje van zijn dutje, op een stoel op onze veranda. Zo hadden we samen nog een tijdje gezeten, zagen weer een ontzettend mooie zonsondergang (ze zijn hier wel echt heel prachtig hoor), en liepen na onze sunset fotoshoot weer richting het restaurant voor het avondeten.
Toen we van ons vorige verblijf weggingen, gaf de eigenaresse al aan dat ze samen met haar man ook een paar dagen naar Siquijor zou gaan om wat vakantie te vieren, voordat ze weer teruggaan naar Zwitserland. Grote kans dat we ze minimaal één keer zullen tegenkomen deze aankomende dagen. We hadden alleen niet verwacht dat ze op de eerste avond al een tafel naast ons in het zelfde restaurant gingen zitten. Wat een toeval! Van al die restaurants! We hadden nog even wat gekletst, een foto gemaakt zodat het personeel in Cebu kon zien dat ze ons waren tegen gekomen als bewijs en lieten elkaar toen gewoon van hun eigen maaltijd genieten. Nou ja genieten, ons eten was alles behalve genieten. We wilden voor safe spelen en bestelden allebei een pizza. Maar ze wisten deze op één of andere manier toch te verpesten, best knap. We kregen hem allebei ook niet op, ook dat is knap.

Van die ene tegenvaller, gingen we door naar de volgende. Ik wilde die vieze olie van de massage van me afwassen. Dus ik ga onder de douche staan en draai aan de knop, maar in plaats van uit de douchekop kwam het water van achter de draaiknop vandaan. Ik kon de knop ook nog net tegenhouden zodat deze niet tegen mij aan werd geschoten door de druk. Ik probeerde met één hand de knop tegen te houden en met de andere hand de deur open te maken om Es te roepen, maar de deurknop was te ver weg en Es hoorde mijn gejammer niet omdat hij buiten zat. Nee hè, heb ik weer. Ik weet niet hoe, maar het was me gelukt om de doucheknop terug te draaien en liep stampvoetend naar Es. Hij is toen maar naar de receptie gelopen om het aan te geven en kwam terug met iemand van Housekeeping. Ik had maar even snel een sarong om mezelf heen geslagen zodat deze man niet hoefde te zien dat ik gemaakt ben van donuts, voordat hij honger kreeg. Hij draaide ook aan de knop en deze sprong er bij hem helemaal af. Na lang gekloot aan dat ding, kregen wij het nieuws dat hij het vandaag niet gefixt kreeg. Maar we mochten wel gebruik maken van de douche in de receptie. Zag ik niet zo zitten maar ik voelde me zo vies dat ik wel besloot het te doen. Gelukkig was deze maar 10 meter verder.
De douche was verder wel prima eigenlijk, ik voelde me gelijk weer fris en adviseerde Es om ook maar even te gaan. Maar ze moeten sowieso de douche fixen morgen, want ik was niet van plan om iedere dag daar te douchen.
We landden op het bed neer na de douche, keken nog even tv en zette de wekker weer vroeg voor de volgende dag, want dan staat er uiteraard weer wat op de planning.

Geschreven door Nies