Vandaag is het de laatste dag in het Senggigi Lombok Hotel. We hebben onszelf,  zoals de hele vakantie tot zo ver, gedwongen vroeg uit de veren te gaan. Gelukkig hebben we vorige avond onze backpack al gereed gemaakt, zodat we nog alleen maar hoeven te douchen, ontbijten en poepen (Estevan's ochtendritueel).
We gaan vandaag richting het kleine eilandje Gili Meno, de rustigste van de drie bekendste Gili eilanden. Om hier te komen besluiten we met een lokale boot te reizen, welke vertrekt vanaf de havenplaats Bangsal, voor nog geen €1,50 per persoon. Vanaf ons hotel is het ongeveer een half uur rijden met de auto. De geplande boot die we willen nemen vertrekt om 10 uur 's ochtends. Dus we hebben ruim op tijd uitgecheckt en zijn op zoek gegaan naar een taxi. Helaas rijdt de taxi niet zo hard, waardoor we pas om kwart over 10 aan komen in Bangsal. Wij lopen alsnog vol moed naar de ticket balie, met het idee dat de boten, net zoals de vliegtuigen en de rest hier in Indonesië,  met de bekende 'elastische' tijd zullen vertrekken en dus misschien nog mee kunnen met deze boot. Maar ja, als je hier van uit gaat, gebeurt juist het tegenovergestelde. De boot is op tijd vertrokken, wat betekent dat we op de volgende moeten wachten. Deze vertrekt pas om 14 uur! Balen! We moetenn dus de tijd uitzitten in de wachtruimte van de haven. Ontzettend saai en zonde van onze kostbare tijd. Het heeft ook geen zin meer om terug te gaan naar de plaats waar we vandaan kwamen, want de taxirit was best prijzig (voor Indonesische begrippen dan).

Op een gegeven moment worden we lastig gevallen door een man, wiens verkooptrucjes ons wel de neus uit kwam. Hij probeerde ons een shuttle service voor de boot en bus aan te bieden voor de terugweg, zodat het veel goedkoper uit zal komen voor ons. Hier hebben we alleen niet zo een zin in, want we vertrouwen hem niet echt. Wie weet waar hij ons naar toe brengt...Even later komt hij terug, nadat we al meer dan een uur aan het wachten zijn, om te vragen of we nu op willen stappen op een privé  boot zodat we niet meer hoeven te wachten. Hij vraagt hier alleen wel nogmaals het driedubbele voor te betalen van wat we al hebben gedaan. Hij vertelt dat hij ook andere mensen zover heeft weten te krijgen om direct te vertrekken. Op dat moment is Estevan even op zoek naar eten dus overleggen lukt niet. Hij kan ook niet wachten want de boot moet weg. Estevan is het wachten zat,  dus had het er wel voor over om de jackpot te betalen. Maar helaas, hij is net vertrokken en wij hebben nog iets meer dan 2 uur te gaan voordat de onze gaat.
Uiteindelijk zijn we maar samen op zoek gegaan naar wat te eten (het is uiteindelijk bamisoep geworden, zoals altijd) en hebben nog wat gekletst met de mevrouw van dat kraampje. Hierna zijn we weer terug gegaan naar de wachtruimte om verder te kunnen kijken naar slapende mensen en naar worstelaars op de tv.

Dan is het eindelijk zo ver..Onze boot is gearriveerd en we mogen ons verzamelen op het strand. De boot wordt gedeeltelijk op het zand geduwd, zodat je nog een klein beetje door het water moet lopen. Wij zijn helemaal bepakt met een tas voor op en achterop, waardoor we bijna omkukelen omdat het best een grote stap is.
De boot is vol geladen met voedings- en etenswaren welke meegaan naar het eiland voor de plaatselijke bevolking. Hier moeten wij ons doorheen zien te wurmen om een plaatsje te kunnen bemachtigen. De trip van ongeveer een half uur verloopt erg schommelig vanwege de hoge golven. Dit deed ons denken aan het schip in Efteling. Gelukkig dat we allebei niet zeeziek zijn, want anders is het een behoorlijk pittig ritje.
Eenmaal aan gekomen op Gili Meno worden we hartelijk onthaald door een aroma van verse paardenpoep van de paarden die voor een karretje zijn gespannen om de mensen rond te kunnen rijden op het eiland. Wij besluiten gewoon te lopen, omdat we het enerzijds best zielig vinden voor die uitgemergelde beestjes en anderzijds omdat we denken dit makkelijk te kunnen doen, lopend. Het is een wandeling van ongeveer 20 minuten.

Het is hartstikke warm met de hete zon op ons bolletje en een grote zware tas op onze rug. Onderweg krijgt Nita een pijnlijk gevoel onder haar voet en blijkt dat er een blaar zit en al gelijk is open gebarsten, precies op de rand van de slipper. Dus aanhouden is geen optie, dan maar op 1 blote voet verder, op het hete zand. Hierdoor is de rit iets langer uitgevallen en Estevan het niet meer zo goed kan bijhouden, dat langzame tempo'tje. Eindelijk komen we aan bij onze mooie hutje aan het strand, met mooi uitzicht op de helderblauwe zee en witte strand. Onwijs gaaf! En vanaf onze hut kunnen we de zonsopgang aan de rechterkant en de zonsondergang aan de linkerkant zien!  Paradijs!
Na de wandeling zijn we zo oververhit geraakt dat we gelijk de zee in zijn gedoken en hier lekker hebben kunnen bijkomen. Hierna hebben we gedoucht in onze buitenbadkamer (wel met een dakje) en zijn we het eiland gaan verkennen. Het eiland is makkelijk te lopen in iets korter dan 2 uur, helaas wordt het in Indonesië snel donker, dus we hebben 1 kant niet met daglicht kunnen zien. Ach ja, meer te doen voor morgen!

Geschreven door Nies