En weer ontwaakten we heerlijk uitgerust in dit hemelse bed. Konden we hem maar mee naar huis nemen! De wekker ging om half 9, dus niet al te vroeg en niet al te laat. Vandaag wilden we een beetje van Ubud verkennen. Ik had zoveel in mijn hoofd om te bezichtigen op Bali, maar niet er bij stil gestaan dat de meeste plekjes heel ver weg waren. Dus probeerden we wat dichterbij te vinden. Hier viel onder andere The Sacred Monkey Forest onder. We wilden deze eerst overslaan eigenlijk, omdat we al genoeg aapjes hadden gezien, maar er bleef niet heel veel over, dus besloten we maar onze dag hier toch maar mee te beginnen.

We lieten ons afzetten door de transfer van het resort, het was rond half 11 en toen al helemaal vast in het verkeer. Ik kon me van vroeger nog herinneren dat we in deze Forest heel goed op onze spullen moesten passen, want die beesten zijn erg bijdehand en jatten alles wat ze te pakken kunnen krijgen, wat toen ook was gebeurd met een pet en portemonnee. De chauffeur waarschuwde ons ook nog een keer voor de zekerheid dat we geen zonnebril, pet, ketting, portemonnee of iets anders los in de hand moesten dragen, want voor je het weet zijn ze er vandoor met je spullen. We waren nog geen 20 meter binnen, of we zagen al een drinkflesje uit de handen van een baby worden gegraaid waarna de aap hem vervolgens was gepeerd hoog de bomen in. En janken wat dat kind deed! Wat wel heel zielig was, was dat ze met katapulten op dat beest gingen schieten om er voor te zorgen dat dat beest de fles zou terug brengen. We vonden het een beetje dierenbeulerij, dus zijn we maar gauw doorgelopen.
Het was een hele mooie groene bosomgeving met een oude tempel in het midden en de daarbij behorende versiersels als stenen beeldhouwwerken. Het had een beetje een vergane glorie uiterlijk, doordat alles groen was uitgeslagen en onder mos zat en de bomen met hun wortels en takken alle kanten op groeiden. Het had een beetje een look van een Indiana Jones scène, waar de apen als een plaag op je af kwamen. Het waren van die long tail makaak aapjes die we ook in Sumatra zagen. Ze blijven ook als clan bij elkaar en als ze een lid van een andere clan tegenkwamen dan was er sowieso heibel in de tent. Maar dit keer was het rustig. We vermaakten ons het meest door naar toeristen te kijken die er alles aan deden om een leuke foto te maken met een aap door ze te lokken met bananen en hoe dat telkens weer in de soep liep, doordat de apen te slim zijn en de banaan gewoon uit de hand gegrist wordt en er dan vandoor gaan.  Of wanneer ze hadden gezien dat er iemand met voedsel was, dat ze niet meer van ze af te slaan waren. Ze kunnen zelfs met die kleine handjes de handtassen open krijgen en ritsen opentrekken. We hebben onze ogen uitgekeken in ieder geval.

Nadat we klaar waren met aapjes kijken, vertrokken we uit de Monkey Forest en liepen we richting het centrum van Ubud. Dit was goed te doen te voet, iets van 1,5 km stappen. Onze maagjes begonnen alweer een beetje te knorren, want die hebben gewoon direct door wanneer het lunchtijd is. Mijn broer kwam eerder met de tip dat we kennis moesten maken met het Balinese gerecht babi guling (geroosterd varkensvlees). Hij zei er ook bij dat het volgens de bekende Anthony Bourdain het lekkerste pork was wat hij had gegeten. Ja dat moesten we maar even testen dan. Het restaurant wat ons geadviseerd was heette Ibu Oka. Tijdens het lopen keken we al om ons heen of we het al voorbij zagen komen. Totdat we ergens stil stonden en om ons heen keken op de plek waar we dachten dat het zou moeten zijn. Bleken we er pal voor te staan. Blond. Nou bleek dat dit restaurant, doordat ze zo bekend zijn geworden, 3 vestigingen in totaal hebben en we werden toen doorgestuurd naar het speciale babi guling restaurant, wat 100 meter verder lag. Via zijstraatjes die erg naar kippenpoep stonken, arriveerden we eindelijk het restaurant. Het klopte wel wat men zegt: het is verrukkelijk! Bedankt broer!

Na het eten stond er bij ons nog op de planning om over de art market te lopen en misschien nog een klein bezoekje te brengen aan het museum voor de moderne Balinese kunst, het Puri Lukisan Museum. Dit museum kwam me bekend voor door enige colleges die ik in een grijs verleden heb gevolgd in Leiden en een klein beetje interesse was toch blijven hangen. Maar eerst snuffelen over de plaatselijke markt. Een markt waar ze bij elke kraampjes hetzelfde verkochten; lelijke souvenirs. Ze probeerden, zoals ze op elke markt doen, irritant te benaderen met hun verkooppraatjes terwijl je er het liefst zo snel mogelijk voorbij wilt lopen. Geen succes dus helaas, maar wel leuk om even gezien te hebben.
Hierna liepen we door naar het museum. We vroegen ons af hoeveel ze er voor zouden vragen om het museum te mogen bezoeken. Dit bleek toch hoger te zijn dan gehoopt en hadden toen maar besloten het niet te doen en misschien op zoek te gaan naar andere winkeltjes. We moesten wel op de tijd letten want we zouden om half 5 worden opgehaald door de shuttle service van het resort, voor de ingang van het, toevallig, zelfde museum. We hadden nog even een verkoelend drankje genuttigd bij de Starbucks met uitzicht op een mooie tuin met een vijver en waterlelies en hadden ons daar weer kapot gelachen om toeristen van over de hele wereld, die op elke positie mogelijk, een foto maakten. Leuk hoor, mensen kijken.

Rond vier uur wisten we niet meer naar welke winkeltjes we moesten kijken dus besloten we alvast op onze rit te wachten voor het museum. Het stond al verschrikkelijk vast op die drukke straat dus we verwachtten hem ook niet op tijd. Het zijn ook allemaal dezelfde auto's waar ze in rijden, hele grote wagens, de meeste zijn Toyota's, die we in Nederland niet hebben rijden. Zo ook onze rit, een witte Toyota Avanza. Al een stuk of 100 hadden ons gepasseerd, maar nog steeds niet de onze. Ze konden met 2 auto's arriveren, of 1 met een sticker aan de zijkant met de naam van het resort, of 1 met een gele sticker aan de achterkant boven de linker lampen. Daar konden we naar uit kijken. Het duurde maar, en het duurde maar.. Es had zelfs nog een paar keer op het parkeerterrein gekeken van het museum, maar geen bekende wagen. Totdat er op een gegeven moment een witte Toyota van het terrein afreed, ik herkende de luchtverfrissers  aan de achteruitkijkspiegel..."is dat niet onze rit?".."nee joh die kan niet vanaf het parkeerterrein zijn gekomen...ow wacht, dat is hem wel!" En weg was hij...shit, dat betekende dat we op zoek moesten naar een veel te dure taxi rit. Balen!

Aangekomen bij het resort, zagen we de chauffeur, die vroeg zich af waar wij waren en dat hij er al vanaf 16 uur was. Blijkbaar een kleine misverstand van de lokatie, hij duizendmaal zijn excuses aangeboden omdat hij ons niet had gezien, en na duizendmaal te hebben gezegd dat het niet erg is, vertrokken we weer richting onze kamer. Heerlijke verfrissende douche genomen, want het was behoorlijk klammig in dat apenbos, hadden nog wat uitgerust en daarna weer richting restaurant van het resort. Hier vroegen ze al af waarom het zo lang duurde voordat we er eindelijk waren, maar toen zag ze dat we andere kleren aan hadden en besefte dat we eerst nog hadden gedoucht. Zoals gewoonlijk weer voortreffelijk gegeten en afgesloten met een Bintang biertje/Radlertje op ons balkon.

Geschreven door Nies