Afgelopen maandag wilden we de dag spenderen op het strand op Miami Beach. Dit was the place to be om het strand te bezoeken. En dan voornamelijk South Beach. Dit is samen met de Ocean Drive de plekken om te zien en gezien te worden, een beetje vergelijkbaar met Ibiza. En omdat het zoveel bekijks heeft, betaalde je een godsvermogen aan parkeerkosten alleen, waardoor we van tevoren maar hadden besloten niet met de auto te gaan, maar met een Uber taxi. Nu zat er ook nog een verschil tussen een gewone Uber of een Uberpool versie. De Pool versie zou de rit maar iets van 8 dollar zijn, de gewone Uber rond de 30. En dat voor een kwartiertje rijden! We hadden nog nooit de Uberpool versie genomen, dus we waren stiekem wel benieuwd. Het is als het ware een carpool versie, waarbij een auto voor je wordt geselecteerd met mensen die toevallig in dezelfde richting gaan. Toen wij werden opgehaald, zat er al 1 man in de taxi, dus ging ik voorin zitten en Es naast Javier (zo heette hij, dat zag ik op de app van de chauffeur). Wij moesten hem ergens halverwege onze route afzetten voordat wij onze rit konden vervolgen.
Onderweg kreeg hij nog een rit binnen, dus moest hij een kleine omweg maken om bij zijn nieuwe klant aan te komen. Het was nog een heel ding want de chauffeur was op de plek van bestemming aangekomen, maar zijn klant was nergens te bekennen. Telefonisch kwam hij er ook niet echt uit omdat de chauffeur geen woord Engels sprak en beter was in communicatie met handen en voeten, maar dat ging dus een beetje lastig aan de telefoon. Uiteindelijk vonden we hem na 10 minuten "hello where are you, I no see you" roepen, en we konden niet veel later op onze bestemming worden afgezet.

Het strand gedeelte waar wij lagen was erg rustig. Dit in tegenstelling tot de zee. Deze was erg ruig en wild en er stond veel stroming, maar had wel een mooie heldere kleur. Om de 50 meter stond een baywatch post vanaf waar ze met z'n tweeën de zee en zijn genodigde gasten in de gaten hielden. Ging je maar iets te ver de zee in, werd je gelijk teruggefloten, dus wel goed oplettend.
We hielden het toch wel een tijdje uit op het strand, wat een hele prestatie is voor Es, want die heeft het na 2 uur meestal wel alweer gezien. We hadden geprobeerd heel goed te letten op het insmeren van onze lichaampjes, en nog was het ons gelukt om best wel een beetje erg te verbranden. Het werd toen wel tijd om te gaan en een geschikt restaurant te vinden voor onze late lunch. We hadden een klein stukje gelopen op de Ocean Drive, maar overdag stelt die straat niet veel voor, waarschijnlijk is Miami Beach pas echt aan en hip in de avond.
We kwamen onze lievelings restaurant T.G.I. Friday's tegen en riepen bijna tegelijk dat we gewoon daarheen moesten gaan. Na het eten bestelden we weer een Uber via Uberpool, 2 minuten later werden we al opgehaald en onderweg nog 1 grietje opgepikt en afgezet voordat wij voor onze deur werden gedropt. We zaten nog helemaal onder het zand en sprongen daardoor maar als eerst even onder de douche. Na het douchen stond de chillmodus nog even aan voordat we gingen bedenken wat we in de avond wilden eten. Het werd iets simpels zodat we de laatste avond met een etentje konden afsluiten. Het werd de McDonalds welke op loopafstand te vinden was.

We hadden allebei niet een echte trek door onze late lunch en ik had een creepy chicken burger besteld die in de boter had gelegen. De burger heette ook iets van crispy butter burger, maar ik vond hem niet smakelijk. Die Amerikanen hebben maar rare eetgewoontes. Ik besloot mijn burger te bewaren want we kwamen onderweg al de zwerver tegen die we eerder al allemaal prullenbakken zag doorspitten. Ik liep naar hem toe en vroeg of hij toevallig was geïnteresseerd in een burger waar ik maar 2 happen van had genomen. Hij zei dat hij erg geïnteresseerd was en bedankte me hartelijk en kreeg er nog een gods zegen bij. Ik voelde me toen erg goed omdat ik naar mijn mening iets goeds had gedaan. Toen liepen we terug naar het hotel en maakte ons klaar voor de nacht.

Dinsdag moesten we weer vroeg op omdat we een airboat tour hadden geboekt door de Everglades. Het was ongeveer een uurtje rijden, maar we zagen toen we richting Jimmy's Diner liepen dat het aardig druk was op de weg. We wilden het op safe spelen dus waren we iets eerder vertrokken. Dit bleek een hele slimme zet te zijn, want we hadden er drie kwartier over gedaan om alleen de drukke stad uit te komen (wat normaal misschien maar 10 minuten zou moeten duren, max). We moesten er uiterlijk tien minuten van tevoren zijn, zodat ze niet zonder je zouden vertrekken. Ik moest op sommige stukken de verloren tijd inhalen om nog op tijd te arriveren, dus noemde Es me ook Nita Verstappen. Het was er lekker race weggetje zonder bochten en drempels (en hopelijk zonder flitspalen) en had er voor gezorgd dat we precies tien minuten voor vertrek waren gearriveerd.
We waren de enige voor de ochtend tour, dus we hadden een privé tour. We zagen de airboat al liggen waar zo te zien heel veel mensen op hadden gekund. Een airboat, oftewel een moerasboot, is een boot speciaal ontworpen om door het moeras mee te kunnen varen. Het heeft een grote propellor aan de achterkant van de boot in een soort van kooi, waardoor het mij deed denken aan een grote ventilator, die je als het water over het water duwt door de luchtstroom. Er zit dus geen schroef aan de onderkant zodat de boot met de platte onderkant over planten en riet heen kan varen zonder het kapot te maken. De boot ging best hard en we kregen een koptelefoon op voor de herrie wat vrijkwam van de ventilator. Mijn haren werden naar achteren getrokken door de wind en onze wangen wapperden nog net niet alle kanten op.

We arriveerden bij een privé eiland van deze specifieke tourgroep en kwamen daar oog in oog te staan met de eerste alligator in het wild. Het schijnt een niet zo geschikt seizoen te zijn om veel alligators te zien, want wij kiezen er weer voor om tijdens het heetste seizoen naar de Everglades te gaan. Het is tijdens dit seizoen eigenlijk te warm om voor die koelbloedige dieren in het openbaar rond te dwarrelen. Het liefst houden ze zich nu schuil in de schaduw, diep in de bosjes en begraven zich onder de modder. Dat geluk hebben wij weer natuurlijk. Het was dus al heel wat dat we er al één gespot hadden. Ook zagen we er één welke in 'gator-prison' zat. Hij was een gevaarlijk geval omdat hij gevaarlijk dichtbij een woonwijk kwam en vrij agressief overkwam. Een alligator ziet een volwassene niet als een lekker hapje, omdat we te groot zijn om te zien (oké wij twee dan misschien niet, maar volwassenen met normale lengte), maar kindjes zien ze graag tussen hun tandjes verdwijnen. Om die reden zat hij in time-out. We zagen ook wel dat hij er agressief was, want hij begon naar ons agressieve his-geluiden maken, net zoals een kat doet als hij je niet mag.
Op het eiland hadden ze nog een aantal bijzondere schildpadden, die niet allemaal in de Everglades voorkomen, maar ooit mee zijn geëmigreerd lang lang geleden. Één van die schildpadden was de snapping turtle. Daar wilde je je vingers niet in de buurt van zijn hoofd houden, want anders was het HAP weg vingers. De gids demonstreerde het even met een stok, we schrokken ons allebei rot want we verwachtten niet dat het zo snel zou happen en zo'n hard geluid uit zou komen. Ook liet hij wat baby-gators zien van ongeveer 2 jaar oud. Als ze in het moeras wat eieren zien liggen en geen mama-gator te bekennen is, omdat mama denkt dat ze niet uit zullen komen, of roofvoer is geworden, dan rapen ze die op en voedden deze op tot ze ongeveer 3 ja asr zijn, en dan zetten ze ze weer terug in het wild. We mochten ook nog even één van de baby's vasthouden. Dat was ook heel bijzonder. Hij bleef rustig in onze handen zitten zolang we maar de staart beet hielden en het lichaampje in onze andere hand lieten rusten. De gids vertelde ons ook hele interessante weetjes en ditjes en datjes over de Everglades en de tour vloog zo voorbij. Aan het eind hadden we bem hartelijk bedankt en gingen toen door richting onze volgende activiteit.

We wilden iets meer van de Everglades zien, en dat konden we doen op de fiets. Dus we gingen naar de speciale plek toe waar we de fietsen konden huren en naar het speciale pad wat in Shark Valley lag. Tot op heden hebben we nog geen idee waarom dat gebied Shark Valley heet, aangezien er geen haaien zijn, maar alligators. Zonder dat we er echt over na hadden gedacht, hadden we de fietsen gehuurd, niet bij stilstaand dat ondertussen het heetste moment van de dag was aangebroken en we nu nog minder kans hadden op het zien van gators. We hadden ons van tevoren ingesmeerd en begonnen aan onze lange fietstocht, wat in totaal 15 mijl is, ongeveer 24 kilometer. We wisten dat we hem niet helemaal af gingen fietsen, want we voelden al vrij snel dat het geen lange tour fietsen waren, maar kleine tour fietsen. De zadelpijn kwam al aardig vroeg inzetten. De zon was heet, maar deze werd vaak afgewisseld door een wolk en wind, dus het was best lekker fietsweer. We hielden onze ogen wagenwijd open op de hoop op z'n minst één gator te mogen zien. Het pad was geasfalteerd en rechts en links van het pad had je water met hoog riet en veel bosjes aan één kant, de andere kant was helemaal open en niet beschut tegen de zon, dus aan die kant zouden we sowieso niks zien. Aan de andere kant zouden we iets meer geluk moeten hebben, ma a r door het hoge riet was het af en toe heel moeilijk überhaupt het water te zien. Gelukkig heeft Es scherpe ogen en spotte eerst een hele grote schildpad die lekker aan het zwemmen was. Na een tijdje gefietst te hebben stopte Es abrupt de fiets en draaide meteen om en begon als een gek te wijzen. Ja hoor, hij had een gator gespot. Zijn dag kon niet meer stuk, want hij had een gator gespot. Het was helaas ook de enige die hele fietstocht, maar het was er in ieder geval 1!
Net voorbij de 5 mijl-stoeptegel besloten we even te stoppen en wat te drinken en vanaf daar weer terug te keren. Het was echt een vermoeiend stuk, ook al fietste je rustig, het was heel warm en je was voornamelijk moe van het focussen en turen tussen het hoge riet. Ik had nog wel energie om verder te gaan, maar hoe verder je ging, hoe verder je ook weer terug moest. Dus het was een goede keuze geweest om te draaien, de zadelpijn werd ook al bijna ondraaglijk en we hadden dan in totaal toch nog meer dan 10 mijl, oftewel 16 kilometer gefietst.

Na Shark Valley waren we nog even naar een shopping mall gereden om daar te lunchen en stiekem toch nog even te shoppen, althans poging tot. We hadden allebei al een voldaan gevoel omdat we bij een eerder bezochte outlet al erg goed waren geslaagd, dus gingen we al vrij snel weer weg en weer richting hotel.
Dit was de laatste keer dat we naar het hotel moesten rijden, dus we gingen nog even de tank volgooien (omdat ik dacht dat dit in het contract stond te doen, bleek dit niet het geval), keken de auto na op vuiltjes en haalden alvast alle onnodige krulletjes uit de auto, zodat we dat niet meer hoefden te doen op dag van vertrek.
Voor ons laatst avondmaal in Miami kozen we om te eten in een Argentijns restaurant, wat toevallig was gelegen naast de homobar waar Es niet heen wilde met mij. Het eten smaakte erg goed, weer erg veel uiteraard, maar we konden nog wel rechtlopen terug naar het hotel.

En toen zat de vakantie er weer op. Vandaag waren we vroeg wakker om nie erg te hoeven haasten. We besloten eerst te gaan eten bij Jimmy's voordat we gingen douchen, je kon nog wel erg naar baklucht ruiken als je daar was geweest. We namen afscheid van de lieve ontbijtdames door wie we altijd met 'sweety' werden begroet, hadden nog een fooitje en liepen toen voor het laatst weer terug naar het hotel.
Na het douchen hadden we alles nagekeken of we alles hadden ingepakt, daarna konden we vertrekken richting het vliegveld. We moesten de auto retouren op een speciaal gedeelte van het vliegveld. Op de snelweg werden we al vroeg voorgesorteerd op de juiste invoegstrook voor de rental cars. Elke verhuurbedrijf had zijn eigen verdieping in een grote parkeergarage. Het werd heel duidelijk aangegeven waar we heen moesten, dus verkeerd rijden was niet mogelijk. Toen werden we tegen gehouden door een mannetje, liep een snel rondje om de auto en beval ons om de auto uit te zetten en de sleutel in het slot te laten zitten en dan op te rotten. We moesten weer met een monorail naar de terminal toe en maakten ons gereed voor onze eerste vlucht naar Atlanta. Daar zitten we nu te wachten tot we mogen boarden. Deze vakantie is echt voorbij gevlogen, wel een hoop kunnen doen en zien en het was echt ideaal om een huurauto gehad te hebben! Tot onze volgende reis!

Geschreven door Nies