En dan was het moment van de waarheid aangebroken. Kunnen we wel, of kunnen we niet van het eiland af. Mochten we van het eiland af kunnen, zouden we om 8 uur 's ochtends worden opgehaald met de bus om ons naar de dichtsbijzijnde haven, de Uehara Port, te brengen. Met een beetje pech, zouden er geen ferry's vanaf deze haven gaan, wat zou betekenen dat we helemaal naar de andere kant van het eiland zouden moeten en dus ook eerder opgehaald zouden moeten worden. En met veel pech, zouden beide havens dicht zijn en konden we helemaal nergens heen.
We hadden de wekker om 6 uur gezet, zodat we voor beide gevallen op tijd klaar konden zijn. Tassen waren al ingepakt, dus zou het alleen een kwestie van douchen en ontbijten zijn. Ik had voor de zekerheid naar de receptie gebeld om te vragen of ze, in eerste instantie, Engels spraken en of de ferry van de dichtstbijzijnde haven zou vertrekken. Op de eerste vraag werd al met een 'no Ingguries' geantwoord, maar wist er nog net het woordje 'question' uit te gooien. Dus ik geprobeerd om zo makkelijk mogen te communiceren: "ferry Uehara okay?" Dit bleek hij wel te begrijpen en antwoordde met "okay". Toch voor de zekerheid zelf maar op het bord gekeken..

Toen de wekker ging was het nog donker buiten en konden dus niet echt zien hoe het weer eruit zag. Na het douchen en onze rit richting het ontbijt, was het goed te zien dat het weer geen spoor van tyfoon liet zien. Houdt Malakas ons nu gewoon in de maling? We zagen ook al op het bord dat de snelheid wéér was veranderd en arriveert nu pas tussen de 17e en de 18e. Het verandert hier ook met de dag. Het betekende wel dat het weer de ferry gewoon liet varen vanaf Uehara en wij dus met gemak onze vlucht zouden halen.
Vóór het ontbijt hadden we onze sleutels ingeleverd en de bagage achter gelaten. De rekening hadden we de dag ervoor al voldaan, waar ze ons overigens maar voor 3 nachten had belast, terwijl we er in eerste instantie 5 zouden blijven en na de wijziging nog maar 4, dus dat was wel bonus! Heerlijk gegeten en om 8 uur stipt reden we weg met de bus richting de haven en werden, zoals overal gebeurde, uitgezwaaid door al het personeel wat zich netjes op een rij had gestationeerd. Tot ziens Iriomote en heel veel succes met Malakas! Wij gaan naar Tokio, ajuus!

Aangekomen op de haven, moesten we nog even wachten tot onze ferry arriveerde. Es zag in zijn ooghoek opeens wat bewegen richting onze tassen en zag meneer Krabs richting onze tassen trippelen. Hij voelde zich zo betrapt door Es dat hij helemaal tussen onze bagage in was gaan zitten. Maar verstekelingetjes mochten vast niet mee aan boord, dus probeerde hem een beetje weg te jagen, door de tassen te verplaatsen. Al snel rende Krabbie richting de muur, a la Mission Impossible style.
Het was heel rustig op de haven, in tegenstelling tot de zee. Het oogde heel kalm en rustig, totdat we erin zaten en de kapitein elke golf pakte en ons het gevoel gaf dat we in een attractie zaten en ons een paar keer een 'air time' gevoel in onze buik gaven. Dat was een heel fijn gevoel en leuk, maar niet als je van plan was om de 40 minuten je ogen te sluiten. Op een gegeven moment raakten we er aan gewend en zijn alsnog in slaap gedommeld. 
Aangekomen in Ishigaki, moesten we weer een taxi pakken richting het vliegveld. Die reed ook wel lekker door en 20 minuten later arriveerden we op de airport. Inchecken ging vlot, bagage werd aangenomen en wij konden op zoek naar koffie. Die hadden we snel gevonden bij onze vaste en geliefde prikkie mr. Starbucks met zijn lekkere Caramel Macchiato. Es voelde aan zijn maag dat hij wat moest eten voordat we in het vliegtuig zouden stappen en niks te kunnen eten voor 2,5 uur, waardoor hij besloot het allerheftigste bakje noodles te eten met een visgeur waar je maag spontaan van omdraait, en dat om 10 uur 's ochtends. Maar helaas, het was het enige wat hij herkende van de kaart wat hij nog een beetje kon verdragen op dat moment. Gelukkig lag het niet alleen aan mij, want zelf vond hij de geur ook niet te harden. Maar hij had wel netjes alles opgegeten. Grote jongen!

De vlucht verliep prima, op wat hobbels in het begin na, we lagen zelfs voor op schema. Aangekomen op Tokyo Haneda Airport kregen we allebei honger, we vlogen rond lunchtijd, en besloten de Macdonalds op te zoeken die we de vorige keer ook al hadden gevonden op dat vliegveld. Even snel een Big Mac menu naar binnen geschoven en toen richting de treinen om ons hotel op te zoeken voor onze laatste paar dagen in Japan.
Aangekomen in het hotel, zagen we dat we weer in het business gedeelte van Tokio waren terecht gekomen. Het hotel was een gigantisch gebouw wat direct te vinden was, mits je de goede uitgang had gepakt uit het treinstation. We konden gelijk inchecken en mochten naar de kamer op de 8e etage. Heel doolhof afgelegd naar de kamer toe, maar uiteindelijk kunnen vinden. De kamer lijkt bijna identiek aan de kamer die wij hadden in Osaka, dat was ook een business hotel. Lekker compact en minimalistisch en duur voor het hokje wat we kregen, maar al met al prima te doen.

We hadden nog even wat uitgerust op bed na een dag heel vroeg opstaan en gaven onszelf toestemming om een klein dutje te doen en zijn daarna op zoek gegaan naar avondeten.
We zitten op loopafstand van de wijk Shinbashi, waar hele straten vol zitten met eetcafés en barretjes en foute nachtclubs en massagesalons. We wisten allebei niet zo goed waar we trek in hadden, dus besloten we gewoon rondjes te lopen met de hoop iets tegen te komen. We waren gewend dat er buiten een restaurant of een bord zou hangen met plaatjes van de gerechten, of de gerechten zelf nagemaakt op ware grootte. Dat nagemaakte ziet eruit als een plastic model van het gerecht. Het is of heel goed nagemaakt, of het was ooit een echt gerecht geweest, overgoten met vernis of zoiets dergelijks, geen idee hoe ze dat doen. Maar deze plastic gerechten bleven eigenlijk een beetje weg en de menukaarten met plaatjes ook. Alles was dus eigenlijk in het Japans geschreven en wij hadden niet echt zin om iets op ons bord te krijgen wat we niet kenden. Hierdoor hadden we zeker bijna een uur rondgelopen, op zoek naar geschikt eten en waar plek voor ons was, al die tentjes waren heel klein en hadden maar plek voor rond de 8 a 10 man gemiddeld.

Op een gegeven moment zagen we een restaurant met wat yakitori op het bord en vonden dat we daar maar naar binnen moesten, omdat we langzamerhand wel honger begonnen te krijgen. Het klonk erg druk binnen en dachten ook hier weggestuurd te worden. Maar toen drukte een mannetje op een knopje en een lift kwam tevoorschijn en stuurde ons naar de vijfde etage. Uhm oké, dachten we, waar worden we heen gestuurd, hopelijk worden we nu niet beroofd of ontvoerd haha. Toen de lift arriveerde, kwamen we in een klein zaaltje met het formaat van een hotelkamer, waar in het midden een vierkante tafel stond en aan alle weerszijden een bank waar 2 tot 3 man op kon zitten. Drie kanten waren al bezet en was dus nog net aan plek voor ons. We kwamen binnen in een rook hol, daar is het nog toegestaan om binnen te roken. Heh gedsie, lekker tijdens het eten, maar gelukkig hadden we er niet veel last van.

We kregen een Engelse menukaart van de ober en konden losse gerechten bestellen. Het duurde alleen zo lang voordat de gerechten een keer kwamen. Steeds één gerecht per keer. Doordat het zo lang duurde ebte onze honger op een gegeven moment ook weg, na al wat binnen te hebben gehad, daar niet van, en breiden er een eind aan na pak 'm beet 2 uur daar gezeten te hebben. Mochten we nog honger krijgen, hebben we nog bamisoep op de kamer.
Terug in het hotel hadden we om de beurt weer lekker gebadderd en Es kon het niet laten om om 12 uur 's nachts toch nog even een bamisoepje naar binnen te werken..

Geschreven door Nies