En toen was het einde van onze vakantie alweer in zicht. Terwijl ik dit typ, zitten we in het vliegtuig naar Manila, om daar de laatste nacht door te brengen voordat we weer naar huis vliegen. Het is weer voorbij gevlogen! Maar voor dat het zover is, nog even een korte samenvatting van gisteren.
We hadden de avond ervoor bedacht om voor zaterdag ons op te geven voor een mountainbike tour. De tour die wij wilden doen, was helaas te weinig animo voor, dus werden we ingedeeld in de tour A groep, de tour voor beginners. Er zat niks anders op, dus schreven we ons maar in.
De tour begon die zaterdag om 8 uur 's ochtends, zodat het nog niet te heet zou zijn. Er waren nog 2 andere deelnemers voor de tour, heel toevallig 2 dames uit Nederland. We deden onze helmpjes op en gingen de fiets uitzoeken. Al die fietsen waren uiteraard te hoog voor mij. Er was er gelukkig één die, als deze op de laagste stand stond, nog net ermee door kon, maar uiteraard niet met de tenen op de grond (heb ik nog nooit gehad dus zo gek vond ik het niet). Ik moest alleen niet te hard remmen en van de fiets afstappen, anders zou ik keihard op een stang terecht komen met mijn voorbips, wat niet zo'n pretje zou zijn.

Nadat alles paste en iedereen klaar was om te gaan, begonnen we aan de tocht. We hadden er allebei eigenlijk niet bij stil gestaan of mountainbiken wel goed zou gaan met mijn rug, omdat je toch hele tijd voorover geleund zit en bij de heuvels en bobbels alles voelt. Ik kwam er bij de eerste 20 meter al achter dat het geen prettig fietstochtje ging worden voor mij, had ook al zadelpijn enzo, maar ik had gewoon doorgebikkeld en liet niks merken.
De tocht begon gemakkelijk, een stukje over de verharde weg. We moesten wel uitkijken voor de auto's en scooters, want ook hier rijdt alles door elkaar heen. Toen sloegen we af, een off-road weggetje op en daar begon de ellende. Onverharde wegen afgewisseld met verharde wegen, afgebrokkelde wegen, heuvel af, heuvel op. Het was in de tussentijd echt al heel warm en we hadden het alle vier heel zwaar. Zelfs de gids moest weer even inkomen, na 4 maanden geen mountainbike tour te hebben gedaan.
De heuvels op waren het ergst. Je moest natuurlijk goed kunnen stoeien met de versnellingen van je fiets, om het jezelf zo gemakkelijk mogelijk te maken. Het lukte op een gegeven moment niet meer om die heuvels op te komen zonder om te vallen. De pijn in mijn rug was toch wel heftiger geworden waardoor alles wat moeizamer ging. Plus dat mijn conditie echt ver te zoeken was. Elke keer als ik een steile heuvel zag naderen, stapte ik al bij voorbaat af, omdat ik al wist dat ik die heuvel niet fietsend omhoog zou komen. Ik wilde om die reden ook achteraan fietsen, zodat ik niemand achter mij op zou houden. We fietsten een beetje op volgorde van snelheid, want het meisje voor mij dacht precies hetzelfde, maar wist wel dat ze een tikkeltje sneller was dan ik, dus kon ze prima voor mij. Es natuurlijk voorop, die ging als een raket.
Bovenaan zo'n steile heuvel kwamen we met z'n allen even op adem in de schaduw, dronken dan ook snel wat. Ik was voornamelijk bezig om mijn ademhaling onder controle te krijgen, want ik kan nog wel eens gaan hyperventileren, gelukkig niet gebeurd. Ik keek ook een paar keer boos naar Es, omdat hij mij door deze hel liet gaan terwijl hij wist dat ik op het moment geen chille rug heb, maar dan zag ik dat ook hij het heel zwaar had, dus het lag niet alleen aan mij. Deze route leek niks op een beginnersroute. Maar die gids dacht, omdat we alle vier uit Nederland komen en we daar allemaal fietsen, dat we dus de wat moeilijkere toch wel aan zouden kunnen. We hadden dit makkelijker vol kunnen houden, als we in Nederland ook zulke heuvels zouden hebben gehad. Maar die hebben we niet (waar wij wonen) dus we gingen allemaal dood. Het zweet gutste van onze gezichten af, onze shirts waren doorweekt, mijn armen waren nat, mijn helm was helemaal vochtig, echt super leuk. Wel genoeg calorieën verbrand tijdens de tocht. Na lang stoeien met de tour, werden we beloond met een laatste grote heuvel, waar we een prachtig uitzicht hadden over heel Loboc. En het was daar lekker koel door de wind. En jeetjemineetje wat was het daar mooi en lekker koel, ook al scheen de zon heel fel op ons bolletje. Hier hadden we even afgekoeld, dronken wat en aten wat apenkoppen die we hadden meegenomen voor de suikers. We gaven er ook één aan de gids. Hij zei dat ie het lekker vond, maar dat zou dan de eerste Aziaat zijn die drop lust.

Nadat we waren uitgerust, begonnen we aan de terugweg, maar voordat we terug terug gingen, maakten we nog een tussenstop bij de rivier om een verfrissende duik te nemen.
De weg terug was een stuk gemakkelijker. We gingen via de gewone weg, waar de weg afliep naar beneden, dus we hoefden niet eens te trappen. We gingen nog vrij hard en voelde lekker koel. We moesten nog steeds goed uitkijken waar we reden, want de auto's kwamen met een noodgang voorbij. Ook werden we continu aangestaard door de lokale bevolking. Ze zien natuurlijk niet elke dag blanke mensen voorbij sjezen op een mountainbike, helemaal stuk gaan van vermoeidheid.
We maakten een paar gevaarlijke manoeuvres om op de juiste plek te komen (auto's stoppen toch wel was vast de gedachtegang) en we kwamen aan bij de rivier. We hadden onze badpakken niet aan, maar we hadden alle vier schijt en sprongen toch het water in, met het idee dat het in deze hitte zo droogt. Het water was zo heerlijk verkoelend en fijn. We hielden het toch nog aardig vol. Ook hier werden we als aapjes bekeken, want ook hier kwamen niet veel blankies.
Na een tijdje spetteren en kletsen, klommen we weer aan de kant en fietsten het laatste beetje terug naar ons verblijf. Hier kregen we een koud drankje van de gids en nuttigden deze in het restaurant. De moeheid begon in te slaan en we voelden ons erg vies. We trokken ons toen maar terug naar onze kamer om te douchen en wat schoons aan te trekken. Es wist nog de energie te vinden om in de middag een uurtje te gaan paddleboarden. Ik sloeg deze maar over om mijn rug ook even op adem te laten komen. En zo kon ik foto's van Es maken die aan het stuntelen was op dat board. Nee, eigenlijk ging het best goed. Ik had al die tijd gewacht bij de vlonder tot ze terug kwamen (terwijl ik spelletje speelde op mijn telefoon, toch iets om mezelf te blijven vermaken) en zag dat Es droog was overgekomen. Hij was er dus niet van afgevallen! Chapeau!

Nou en dat was zaterdag. Ik zei in het begin van dit verhaaltje dat ik aan het typen was in het vliegtuig. Dat was maar heel even, want de rest van de vlucht was ik gewoon nokkie. Ik lig nu op bed van ons hotel in Manila, ondertussen al maandag ochtend, de dag dat we weer naar huis gaan. Ik heb al een massage genuttigd deze ochtend, zodat ik ontspannen aan de lange vluchten kan beginnen. We hebben ook al een late check out geregeld, omdat we pas om half drie op het vliegveld hoeven te zijn, dus lekker relaxed. Gisteren zijn we nog naar een grote mall geweest om te shoppen en hadden onze laatste avondmaal goed gedaan aan sushi. Was weer smullen geblazen. Es viel tijdens het eten al bijna in slaap, maar we hadden elkaar beloofd een laatste biertje te drinken in de rooftop bar van ons hotel. Dus daar moest ik hem naartoe slepen. Al met al een goede afsluiter.

De vakantie is alweer klaar helaas. Wat hebben we allemaal tijdens deze reis geleerd?

• Dat de Filipinos echt ontzettend goed Engels praten.
• Dat de marinade super lekker is voor de bbq.
• Dat het net Indonesië is, maar dan een tikkeltje schoner en een tikkeltje minder toeristen (nog).
• De mensen lijken op Indo's, ze dacht ook steeds dat ik een filipino was en begonnen steeds in hun taal tegen mij te praten.
• Dat we nu ook een scooter voor thuis willen hebben.
• dat Es nooit meer alleen gaat snorkelen en zwemmen in de zee.
• Koffie kunnen ze niet zetten en smaakt erg zuur en goor. Of je krijgt instant koffie. Dat kun je niet verpesten (zou je denken).
• Dat er heel veel oude, dikke, blanke mannen zijn die een veel te jong Filipijns vrouwtje hebben gevangen met hun 'geld', want ik kan me niet voorstellen dat die vrouwtjes echt verliefd zijn op die mannen.
• En dat we uiteraard de tijd van ons leven hebben gehad!

Bedankt weer voor het lezen!
Houdoe en tot de volgende!

Geschreven door Nies