Onze laatste ochtend in LA was alweer aangebroken. Vanaf nu zou de echte roadtrip gaan beginnen. Lange ritten maken op mooie wegen met gebergten zoals alleen te zien is op plaatjes.
Na de vaste ochtendvolgorde en de koffers inpakken vertrokken we dan ook richting het oosten. Onze eerste overnachting zou zijn in Scottsdale, dichtbij Phoenix in Arizona. Maar voordat we die kant op gingen, reden we nog door een mooi nationaal park, genaamd het Joshua Tree National Park. Dit landschap staat bekend om de speciale Joshua bomen, hele grappige gevormde boompjes, midden in de woestijn met daarbij mooie rotspartijen. Dit park bracht ook 2 woestijnen bij elkaar, de Mojave desert en the Colorado desert. Dit bracht ook verschillende landschappen met zich mee, wat echt voor mooie plaatjes heeft gezorgd.
We bereikten het park in ongeveer 2 uur rijden vanaf LA. We werden al vrij snel begroet door mooi gebergte en als het licht er mooi op viel, was ik gewoon geneigd om de auto stil te zetten en een foto te maken. Was alleen niet echt een goed idee op de snelweg.
Om nationale parken te mogen bezoeken moest je $30 per voertuig per park betalen om naar binnen te kunnen. Best prijzig, helemaal als je van plan bent om er meer te gaan bezoeken tijdens de roadtrip. Je kunt ook van tevoren een jaarlijkse pas aanschaffen zodat je een jaar lang alle parken mag bezoeken van de VS voor $80. Heel toevallig is een vriend een maand geleden ook naar de VS geweest om wat staten en parken te bezoeken en hij had zo'n pas aangeschaft. Wij konden hem overnemen, omdat 2 gebruikers waren toegestaan, en het voor ons allebei dus voordeliger uit kwam. Bonus dus!

Het park was meer dan 50 km lang en je kon overal stoppen om van de omgeving te genieten. Ze hadden wel speciale stopplekken en picknick plekken aangelegd, maar ook daarbuiten was het toegestaan om (op een veilige manier natuurlijk) te stoppen. Onze eerste stop was bij een mooie rotswand met veel Joshua boompjes en een godver mooi uitzicht. Hier hebben we uiteraard een hoop kiekjes gemaakt en hele fotoshoots gehouden. Het was heel erg zonnig, maar ondanks het zonnetje was het nog redelijk fris. Ik moest ook echt een trui en lange broek aan. Was wel weer even anders dan al onze andere vakanties, waar we elke dag bijna weg smolten van de hitte.
Na de kiekjes reden we door naar een volgende spot, een spot om onze bij de Wal-Mart gekochte broodjes op te eten en even rustig aan een picknick tafel te kunnen zitten. Het park is zo groot, dat we gewoon nergens waar we waren mensen tegen kwamen. Plus, het is geen hoogseizoen meer dus de meeste mensen zijn al geweest. Maar toen er een Chinees groepje aan de picknick tafel naast ons ging zitten, vonden we het toch wel weer tijd om door te gaan naar de volgende spot. Es was in een gekke bui en wilde het rijden in Amerika eens een keer proberen. Nou die kans laat ik natuurlijk niet liggen! Dan kon ik lekker even mijn beentjes strekken en 1000 foto's maken van mijn vent die een jaar geleden nog niet eens zijn rijbewijs had en niks wilde weten van rijden in het algemeen. Een mijlpaal dus!
De volgende stop was bij de Skull Rock. Deze steen heeft zijn bijnaam gekregen door zijn uiterlijk, wat iets weg moest hebben van een doodshoofd. Maar voordat we dit zelf konden bepalen, moesten we eerst een kleine hike afleggen om bij die steen te komen (we hadden ook via de weg kunnen lopen, maar wat is daar nou leuk aan). We klommen en klauterden over grote stenen heen, maakten onze eigen pad om er te komen. Af en toe maakten we het ons wel zo ingewikkeld dat we onszelf klem hadden gezet door net de verkeerde rotsen te kiezen. Hadden we nou toch maar via de weg gelopen. Uiteindelijk kwamen we dan aan bij de beruchte steen. Je moest wel echt een beetje fantasie hebben om er een doodshoofd in te zien, hoor. De eerste steen die we tegen kwamen had zelfs meer weg van een skull dan deze. Maar goed, het was een leuke stop, we voelden ons net kleine kindjes die aan het apenkooien waren.

We besloten, na het bewonderen van die geweldige steen, door te rijden naar onze volgende en laatste stop in Joshua Tree NP, de Arch Rock. Ook deze naam spreekt voor zich, we wisten naar wat voor een soort steen we moesten zoeken. Deze hike was iets langer dan de vorige en konden onze apenkooi sessie voortzetten. Het was af en toe wel een uitdaging, want je moest wel echt goed kijken waar je liep en waar je je voeten neerzette. De steen zelf was wel mooi om te zien, bijzonder hoe de natuur een boog heeft weten te creëren. Erg indrukwekkend. En ook hier waren we de enige, echt genieten zo het rijk voor onszelf zeg!
Na een tijdje naar die steen te hebben gekeken, begonnen we aan de terugweg. Alleen namen we een andere route en dat hadden we niet moeten doen. Ik wil niet zeggen dat we waren verdwaald, maar het duurde iets langer voordat we wisten waar we waren. En dat is best spannend aangezien alle stenen op dat moment toch wel op elkaar beginnen te lijken. Maar toen kreeg Es weer gps signaal en deze gaf aan dat we al bijna bij de auto waren, maar dan via de andere kant aan zouden komen dan van waar we vandaan kwamen. Dat was me het tochtje wel! Al met al was het een echt leuk park om lekker in te kunnen kleuteren!
Na dit laatste avontuur was het tijd om verder te rijden naar Scottsdale. Dit zou een rit van ongeveer 3,5 uur zijn, dus er stond me wat te wachten. Es vond het toch iets te raar om in een automaat te rijden en liet het rijden weer aan mij over. Een klein pisstopje bij het toilet bij de laatste stop (een gat met een wc bril erop) en we konden onze rit vervolgen.

We zagen de zon achter ons onder gaan tijdens het rijden, wat een mooi effect gaf in de achteruitkijkspiegel en de zijspiegels en de bergen in de verte kregen er ook een apart tintje van. We hebben onze ogen uitgekeken tijdens de lange rit. Wonder boven wonder was ik helemaal niet moe en kon in 1 stuk helemaal doorrijden, had ik niet verwacht, helemaal na de intensieve dag die we achter de rug hadden. Es is ook een top navigator, hij stuurt me altijd naar precies de goede baan, wat hier soms erg cruciaal kan zijn, want soms heeft elke baan wel zijn eigen afrit en je moet daardoor dus wel op de goede baan zitten.
We kwamen aan bij ons motel en het was er echt zo één die je altijd in films ziet, zo eentje waar moordenaars zich schuilhouden nadat ze in een ander motel hun slachtoffer iets hebben aangedaan. De receptie was heel klein en er stonden maar 3 tafels, daar kon je in de ochtend plaatsnemen voor het immens grote ontbijt. De kamer zelf was eigenlijk echt prima en groot. Het zag er ook erg schoon uit. We kozen een Italiaans restaurant uit om een hapje te kunnen eten. Dit restaurant was gelegen in de Oldtown van Scottsdale, dit is een beetje het hart van het dorp, waar veel toeristen op af komen. Echter waren wij op dat moment de enige die over straat liepen die avond. Het centrum was mooi versierd met lampjes en de etalages van de winkels zagen er ook heel leuk uit, maar doordat er niemand liep leek het wel erg op een ghost town. We wilden de volgende ochtend eigenlijk nog een kijkje nemen in de Oldtown maar dit idee hadden we maar weer geschrapt. Het restaurant zelf was ook helemaal leeg, maar dat maakte het voor de obers nog geen slechte avond. Ze waren heel vrolijk en één van hen begeleidde ons naar onze tafel, door de keuken heen, wat ik heel bijzonder vond, en kregen gelijk een soort tour de la kitchen. We belandden in een ruimte achterin het restaurant waar toch nog wel wat mensen te vinden waren. Het bleek een restaurant te zijn die erg bekend stond om zijn feesten en partijen, dat zagen we in alles terug. Ook zagen we dat het restaurant geliefd is onder gezinnen en groepen, want de porties waren gebaseerd op 3 of op 5 personen. Je kon dus niet echt een portie voor jezelf bestellen en het allemaal alleen op krijgen. Tenzij je zo'n obesitas Amerikaan bent uiteraard. Gelukkig waarschuwde de ober ons van tevoren. Best balen, want nu moesten we wel iets nemen wat we allebei lustten zodat we de portie konden delen. En laat Es nou helemaal niks met kaas lusten, zo wat elk gerecht op de kaart bevatte wel kaas. Gelukkig konden we een gerecht vinden wat we allebei lekker vonden en gingen daar voor.
Na het eten liepen we weer terug naar onze kamer waar de moeheid opeens als een bom insloeg.

De volgende dag zouden we Scottsdale weer verlaten om onze roadtrip voort te zetten naar Flagstaff, Arizona. Met uiteraard wat tussenstops on the way. We hadden de koffers weer ingeladen, checkten uit en gingen door naar stop 1: the Red Rock State Park. Het was ongeveer 1 uur en 50 minuten rijden richting Sedona, waar het park zich bevindt. We werden weer misleid door de mooie zonnestralen en helderblauwe lucht, want het was op moment van aankomst niet warmer dan 14 graden. We trokken onze truien maar weer aan, bepakten onszelf met rugtassen gevuld met camera apparatuur en drinken en begonnen aan de hike richting de roodkleurige bergen. We konden van tevoren zelf een trail uitkiezen aan de hand van de plattegrond die we hadden gekregen, zo konden we zelf de lengte en duur van de tocht bepalen.
De rode zandstenen berg zagen we al snel tussen het bos door. Het was echt een plaatje om te zien, erg hoog ook. Ik besefte op dat moment nog niet dat we die berg gingen beklimmen, ik dacht we gaan gewoon een beetje om de berg heen wandelen. Maar niets bleek minder waar. Toen ik merkte dat mijn ademhaling heviger werd en mijn bovenbenen verzuurden door de klim naar boven, kreeg ik wel door dat we iets aan het beklimmen waren. We bereikten zelfs de top, wat op 4000 ft lag, dat is ongeveer 1200 meter. Met andere woorden, vet hoog! We zagen in de verte het bankje vanaf waar wij foto's hadden gemaakt van die berg. En nu stonden we er helemaal bovenop! Kun je nagaan wat voor een uitzicht wij wel niet hebben gehad!
De tocht naar beneden ging een stuk sneller dan naar boven, wat ook niet zo heel gek is, en waren ongeveer 2 uur na start weer terug bij de auto. Dat was me weer een mooie wandeling zeg! En heel goed vol te houden met deze weersomstandigheden. Ik denk dat in hartje zomer je wel flink oververhit was geraakt.

We aten snel een broodje en reden door naar onze volgende stop onderweg naar Flagstaff, de Devil's Bridge. Op Google zagen we dat het een grote steen was, door natuurs toedoen, gevormd als een brug over een hele diepe afgrond. Dit betekende dat de brug dus vrij hoog in de bergen verstopt lag. Wij wilden dit graag opzoeken en bereidden ons weer voor op een lange hike. Es had een trail uitgekozen waar we niet over een stoffige weg hoefden waar jeeps reden en daardoor het zand zou opwaaien. Nee, hij koos een trail die ellendig lang was, waar maar geen einde aan kwam. We waren zo lang onderweg, we zagen de zon al bijna achter de berg verdwijnen. Es probeerde een geintje met me uit te halen door ergens ver weg in de verte te wijzen en zei dat we helemaal daar heen moesten. Ik keek hem met grote ogen aan en wilde het al bijna opgeven, maar wilde doorgaan omdat dit wel een once in a lifetime moment was. Opgelucht haalde ik adem toen hij zei dat het een geintje was. Lang verhaal kort, we waren zelfs voorbij dat punt gelopen waar hij een geintje over maakte, het was dus echt zo ver en vermoeiend.
Het laatste stukje werd pittig, want daar werd de klim toch wat steiler en moest je van rots naar rots klimmen. Es zijn hoogtevrees begon al een beetje op te spelen en wilde het liefst zo snel mogelijk naar boven zodat hij niet meer wankel op die stenen hoefde te staan. Daardoor ging hij eigenlijk net iets te hard voor mij waardoor ik ongewild een pauze in moest lassen zodat ik mijn ademhaling weer onder controle kon krijgen.
Tijdens deze hike kwamen we weer heel weinig mensen tegen, gelukkig kwamen we vlak voor de 'echte' klim nog mensen tegen die ons adviseerden onze camera even in de tas te bewaren, omdat het laatste stukje zo steil was en je je dus af en toen moest vasthouden aan stenen. Ik zag mezelf dus alweer stuntelen en met camera en al naar beneden vallen, dus stopte hem maar snel in de tas. Ze hadden niet gelogen, want ik had soms beide handen nodig om omhoog te klimmen. Maar toen kwamen we daar aan, nog net niet de top, maar o wat was het uitzicht prachtig! We zagen de brug gemaakt van steen in de verte en zagen een stel daar op lopen en foto's maken. Dit wilde ik ook doen bedacht ik, niet echt erbij stilstaan dat Es een schone onderbroek nodig zal hebben als hij op het smalle stukje steen moest gaan staan. Hij zei eigenlijk wel gelijk ja op mijn idee en ik was met stomheid geslagen. Hij gaf wel toe dat hij het doodeng vond, helemaal toen het zo hard begon te waaien. Je moest wel goed je balans weten te houden, want anders was het einde oefening.
Nadat die mensen weg waren, hadden we weer het hele rijk voor onszelf, echt ongelooflijk dat het kon, zoveel mooie foto's kunnen maken. Toen het mijn beurt was om te poseren, kwam er net een gezin met jonge kinderen aan en zij boden aan foto's van ons samen te maken. Es dacht shit, weer die brug op, maar hij hield zich cool. Wij hadden andersom ook foto's gemaakt van het gezin en raakten verder nog lang met ze in gesprek. We liepen zelfs samen weer terug de berg af, waar we op de heenweg nog stonden te hannessen, sprongen we op de terugweg van steen op steen en waren binnen no time weer beneden. En toen moesten we de lange weg terug nog aangaan. We merkten dat we er op een gegeven moment wel klaar mee waren, althans ik. Allebei waren we toch erg blij met die wandelschoenen die we speciaal voor deze reis hadden aangeschaft. Onze voeten hielden het hierdoor veel langer vol dan normaal. Ik had ook geen moeite om Es bij te kunnen houden, wat voor hem ook wel prettig is natuurlijk, altijd maar dat gestop anders.
Eindelijk hadden we de auto weer bereikt. We waren zo blij en trots dat we deze mooie plekken hebben mogen bezoeken, dat we elkaar nerdy een high five gaven. We aten snel ons laatste broodje en vertrokken toen uiteindelijk naar bestemming Flagstaff.

Geschreven door Nies