Onze eerste nacht in de boomhut was ons goed bevallen. Toch nog iets voor onze wekker wakker. Ik hoorde Es al rond half 6 al stoeien en zichzelf wurmen uit de klamboe omdat hij nodig moest poepen. Toch nog even verder kunnen slapen totdat de wekker om half 7 ging. Kleedden ons aan voor het ontbijt, waar we allebei erg van smulden en sprongen erna onder die grappige steendouche. Het water van de douche komt net zoals bij een waterval over een steen naar beneden. Ook net zo koud als een waterval, maar dat was heerlijk verfrissend, want het was alweer aardig klammig op dat vroege tijdstip.

We wilden vandaag de sightseeing points van Bohol bezoeken. En dat vonden we heel tof om te doen op de scooter, aangezien we nu vet veel scooter ervaring hebben. Plus dat was goedkoper dan via het resort om een tour te vragen, en natuurlijk heel veel keer leuker. Na onze checkronde van de scooters, klommen we erop alsof we het elke dag deden, startten die dingen en crosste er weer op los. Deze scooters waren een stuk sterker dan die van hiervoor, ze trokken heel snel op. Zonder dat we het door hadden, reden we op sommige stukken gewoon 70 km/u. Dat was daar gelukkig gewoon mogelijk, want het was zo rustig op de weg. Ook had deze weg heel veel bochten op de route, van die hele scherpe haarspeldbochten in de bergen. Een goede weg om de bochten te oefenen met de scooter, lekker leunend de bochten door. Ik merkte wel dat ik meer moet oefenen met mijn linker bocht, dus misschien gaat die scooter thuis wel echt komen. Es was er weer als een bezetene vandoor gegaan, had ook een paar krappe inhaalmanoeuvres waar ik hem niet bij kon volgen door het tegenliggende verkeer wat telkens naderde. Maniak.

Onze eerste stop was bij de bekende Chocolate Hills. Mmm, ik krijg gelijk trek in chocola als ik dat woord typ. Helaas waren die heuvels niet gemaakt van chocola, of werd er geen chocola gemaakt. Deze heuvels hebben deze naam gekregen, omdat de heuvels in bepaalde seizoenen de kleur van chocola krijgen. Bruin dus. Dus in principe gewoon bruine kleur van de dode bladeren en takken, denk ik dan. Het was wel een mooi gezicht om te zien. We kwamen daar aan, na een lange scooter tocht, rond half tien 's ochtends. En het was toen al godverziekend heet. De klotsoksels en zwanussen waren alweer aanwezig. En toen moesten we nog honderden treden omhoog om het mooiste uitzicht te genieten van die bruine schattige heuvels.
En ja, het uitzicht was wel echt prachtig. Ontzettende groene omgeving, met een paar bruine heuvels er tussen door. We hadden het hier maar eventjes volgehouden, totdat we wel echt weer op zoek moesten naar schaduw. Gelukkig waren wij niet de enige die het warm hadden, iedereen stond boven op die berg weg te smelten.
We dronken op de terugweg nog even snel een ijskoud frisdrankje in het restaurantje wat daar bij zat en dronken deze in de airco op. Na wat winkeltjes te hebben doorgespit, op zoek naar niet al te lelijke souvenirs (wat helaas niet was gelukt), klommen we weer op de scooter om naar de volgende stop te gaan.
We hadden gezien dat er in de buurt van de Chocolate Hills een Adventure park zat waar we konden ziplinen met een fiets. Met een fiets? Ja, fietsend door de lucht. Dat leek ons zo leuk! Alleen, heel dat Adventure park was nergens te vinden. Een paar rondjes gereden, maar zagen alleen adventure park voor quadrijden. Maar daar hadden we toch maar voor bedankt. Beetje beteuterd gingen we door naar de volgende stop: aapies kijken.

De Filipijnen staan volgens mij niet erg bekend om de specifieke flora en fauna wat het Filipijns-eigen maakt. Zal vast wel wat zijn, maar daar hadden we ons niet echt in verdiept, alleen één diertje waren we zeker van op de hoogte, namelijk het Tarsier aapje. Dit is een hele kleine aapsoort met van die hele grote ogen. Ookwel een Filipijns spookdiertje genoemd. Het lijkt verder niet echt op een aap, maar als ik Wikipedia moet geloven, vallen de spookdieren wel onder de primaten.
In Bohol was een hele sanctuary gemaakt voor deze beestjes, welke wij als toeristen mochten komen wakker maken en storen en selfies maken. Ze zijn zo klein en ze zaten goed verstopt. Als er geen guides aanwezig waren die tussendoor een paar van die beestjes aanwees, dan waren we er steeds straal voorbij gelopen. Ze waren zo schattig om te zien. De grootte van een handpalm (van een normaal postuur persoon, wij ukkies zijn twee handen nodig). Es heeft heel goed zijn nieuwe telefoon kunnen testen met de goede camera met inzoom mogelijkheden om eng van te worden. Hij kon zelfs meer inzoomen dan mijn spiegelreflex camera. Dus die beestjes hebben we goed kunnen vastleggen op camera.
Nadat we hier klaar mee waren, pakten we onze scooter weer en reden door naar onze volgende stop. Daar waren we op de heenweg naar de Chocolate Hills ook al voorbij en doorheen gereden, namelijk the man-made forest. Dat was een heel koel stukje om doorheen te rijden. Het was in principe niet meer dan heel veel bomen die aan de kant van de weg waren geplant, waardoor het leek alsof je door een bos reed. Het was echt een heel mooi gezicht, het deed mij een beetje denken aan de bamboo forest in Japan, ook allemaal groen om je heen. En omdat het zo rustig was op de weg, kon je gewoon af en toe foto's maken midden op de weg. Dit idee kregen we ook alleen maar door de tientallen andere toeristen die ons voor waren met dit foto tafereel. Ik denk dat de automobilisten die hier vandaan komen, wel weten dat heel veel toeristen daar foto's maken, waardoor ze al vaart minderen en toeteren om aan te geven dat ze er aan komen, zodat iedereen op tijd naar de kant kon springen.

Na een hele fotoshoot verder, was het tijd voor de volgende stop. We hadden gezien dat er verderop nog wel een ander adventure park te vinden was waar je kon ziplinen over een waterval. Helaas niet op een fiets, maar nog steeds leuk dus daar gingen we heen.
Je kon met een kabelbaan via de zipline over de waterval, of je ging als een badass in een zak, liggend op je buik van die berg af. Wij kozen uiteraard voor het laatste. Maar hiervoor moesten we eerst nog een klim maken naar boven in de hitte. Helemaal uitgeput aangekomen, kregen we een korte briefing van wat we konden verwachten, kregen toen een helmpje op en de zak waar we in moesten gaan liggen, kregen we al over onze schouders heen. En toen was het onze beurt. Ze bevestigden alle haakjes aan de zak. Toen de laatste haak was vastgemaakt, moesten we gaan liggen. En daar hingen we dan. Lag alles behalve comfortabel voor de dames. Er werd aan ons gezwiept en daar gingen we, best hard nog, genietend van het mooie uitzicht. Zoals verwacht, ging ik een stuk harder dan Es naar beneden (iets met ZWAARtekracht). Er was ook geen tijd voor Es om hoogtevrees te hebben, want voordat hij het door had, waren we al aan de overkant. Hier werden we weer los gemaakt en moesten we doorlopen naar de volgende zipline, om ons weer bij het begin te krijgen. Hier hadden ze blijkbaar een soort van windvanger aan mijn zak gehangen, want Es ging mij opeens heel hard voorbij. Ik snapte er niks van, maar was wel een grappig gezicht. We hadden weer genoten, kort maar krachtig.

En toen was het tijd voor lunch. We kwamen op het idee om gewoon even het centrum in te rijden van het stadje waar we zaten. Af en toe verbaasde ik me echt in hoe goed Es de weg steeds wist. Het leek wel alsof hij daar vandaan kwam. Hij bracht ons dus op een plek waar er drukte te vinden was. En waar drukte is, zal vast veel te beleven zijn, en dus vast ook wel wat te eten zijn. Bleken we op een plek te zijn beland aan de rivier, waar speciale lunchboten vanaf vertrokken, om een stukje te varen op de Loboc rivier, terwijl er een lopend buffet aan boord aanwezig is. We kwamen dit dus per toeval tegen. We keken elkaar aan, zullen we meegaan? Ja joh, waarom ook niet! We kochten twee kaartjes en konden nog net mee met een boot die al vol stond met eten. We kregen een tafel toegewezen, waar wij konden eten en drinken en bootje varen. Het buffet was best rijkelijk gevuld en smaakte nog redelijk goed ook. We lachten nogmaals om deze spontane actie en genoten verder van het eten en het uitzicht.
Er was ook live muziek aanwezig wat echt nog best lekker klonk. Halverwege de boottocht stopten we ook bij een vlot wat op het water dreef met daarop schattige kindjes in een speciale outfit en oudere mensen die op de achtergrond met een ukelele speelden. We gingen een showtje krijgen vanaf de boot. Ze deden hun stinkende best om hun beste performance te geven, het was ook echt heel schattig om te zien. Ze deden ook een speciale act met van die bamboestokken waar twee meisjes wat snel voetenwerk lieten zien, zonder over die bamboestokken te struikelen. Er stonden ook donatie boxen klaar, om ze wat geld te geven voor hun performance. Es had ooit ergens gelezen dat ze met dat geld die kindjes die we net zagen de kans geven om een goede educatie te krijgen in hun dorp. Dan zijn wij uiteraard niet de beroerdste om wat geld in die box te droppen, alles voor een betere toekomst.

Na de boottocht, wat stiekem nog best leuk was, reden we terug naar ons resort. We leverden onze sleutels weer in, waren weer blij dat we dit hadden gedaan en sprongen onder de douche, eindelijk al dat zweet van ons af wassen.
Jeetje, wat was het weer een leuke dag.

Geschreven door Nies