Hey, hallo, wat leuk dat jullie er weer zijn bij onze nieuwe reisblog! Het heeft even geduurd voordat we iets hebben laten horen, we moesten nog even acclimatiseren. En het is natuurlijk alweer een heeeeele lange tijd geleden sinds onze laatste reisblog, zeker wel 6 maanden! Dit keer maken we een mini roadtrip door het westen van de Verenigde Staten. In 2 weken (en een beetje) tijd gaan we door 3 staten heen en proberen zo veel mogelijke highlights in onze reis te pakken. Dit gaat een uitdaging worden, maar hee: YOLO!
Haha oké dat was stom, laat ik maar gewoon beginnen met onze eerst drie dagen van de reis.
Onze eerste dag begon heel vroeg. Estevan had zijn wekker al om 4 uur 's ochtends gezet. Dit vond ik iets te veel van het goede, dus had heel rebels de mijne een half uur later gezet. We vlogen dit keer vanaf Brussel airport en moesten dus al vroeg de trein hebben. De reis ging verder prima, eerst een tussenstop op Londen, daarna in 11 uur door naar Los Angeles. Rond 8 uur 's avonds kwamen we aan, dus 5 uur 's ochtends Nederlandse tijd, hebben in een lange rij gestaan om het land in te mogen, haalden onze bagage van de band en zochten toen de pendelbus die ons naar het juiste autoverhuurbedrijf zou brengen. We zagen al dat het een echte chaos was in het verkeer, dus er stond me wat te wachten dacht ik.
Na ongeveer een kwartier rijden kwamen we aan bij Thrifty car rental. We werden al snel geholpen en kregen zelfs een upgrade van auto. Hij vond namelijk dat we, aangezien we veel zouden rijden, een comfortabelere auto nodig hadden dan dat we hadden uitgekozen. Blijkbaar zit er veel verschil tussen de klassen Economy en Compact. Toen we bij de auto's aan kwamen mochten we er weer 1 uitzoeken en zagen dezelfde auto staan als die we vorig jaar in Florida hadden gebruikt, dus wilden al bijna voor die gaan. Maar toen zagen we een andere er naast staan, een splinternieuwe Ford, deze rook ook zelfs nieuw. Es vond dat we op zn minst in een echte Amerikaanse auto moesten rijden en kozen dus voor de Ford, welke ik gelijk een naam had gegeven, en nu de komende 2 weken door het leven gaat als Harrison. Welkom Harrison.
Die vent van mij is slim geweest, hij had namelijk van te voren al offline Maps gedownload zodat we zonder internet onze weg konden vinden en zo binnen no time ons hotel konden vinden. Het rijden was zoals vorig jaar, erg snel om aan te wennen. Ik snap niet waarom wij in Nederland nog geen automaat rijden, het is zo makkelijk, je hoeft niet eens na te denken!
In het hotel aangekomen doken we gelijk onder de douche, trokken onze nachtjaponnen aan en waren binnen 4 tellen vertrokken.

De dag erna werden we voor de wekker wakker, ondanks de gekke tijden dan toch genoeg geslapen. Schoven aan bij het erge Amerikaanse ontbijt met bagels en toast, wafels om zelf te maken, cereal en bacon. Geen culinair hoogstandje, maar dit wisten we al van vorig jaar uiteraard. We hebben toch nog goed onze magen weten te vullen en namen nog een extra kop koffie mee terug naar de kamer. Hier hebben we nog even op het bed gechilled, totdat Es opeens de neiging kreeg om iets te moeten dumpen. Hierna besloten we maar te gaan douchen en ons klaar te maken voor de dag.
We wilden in Los Angeles natuurlijk wel die mega toeristische dingen doen, dus begonnen we met het rondstruinen op de Hollywood Boulevard, waar de beroemde Walk of Fame zit. We waren er al om 10 uur 's ochtends dus het viel nog mee met de drukte. Ook al was het zo vroeg, er liepen al heel veel verklede gekkies rond om maar met je op de foto te kunnen en jij daar je portemonnee voor open moet trekken. Op een klein stukje straf van 50 meter stonden al 3 verschillen Spider-Mannnen, 2 Supermannen (1 in een pyjama) en een hele lelijke Mickey Mouse. Er zijn dus blijkbaar echt mensen die met ze op de foto gaan, anders zouden ze er niet blijven hangen in hun mooiste outfits. We besloten op een gegeven moment een koffie te drinken aan de boulevard en naar de mensen te kijken. Toen kwam er vlak voor onze neus een zwerver zijn beste dansmoves laten zien, met de hoop dat we even naar hem keken, zodat we hem geld konden geven. Het was zo moeilijk om niet naar hem te kijken, omdat hij pontificaal voor onze neus bleef staan. Maar het was toch gelukt om hem met zijn vieze lijf ergens anders zijn stuiptrekkingen voort te laten bewegen. Gelukkig zijn we wel wat mafkezen gewend, helemaal omdat hij niet de eerste die dag was die we zagen met aparte karakteristieken.

Na een paar rondjes te hebben gelopen op de Walk en de overprijsde souvenirwinkels te hebben bezocht, besloten we dat het tijd was voor onze volgende bestemming. We wilden heel graag naar Griffith Park en Griffith Observatory. Dit observatorium is een sterrenwacht boven op een berg, met uitzicht op dat grote Hollywood bord. Het was die dag echt super mooi weer en heet en zonnig. Wij, twee idioten, besloten naar die hete berg te gaan, zonder eten en drinken op zak, op het heetste moment van de dag. We reden er heen vol hoop dat het qua drukte mee zou vallen. Maar we zagen eigenlijk al gauw bij het binnenrijden van het park dat een parkeerplek in de buurt, dus zonder eerst een hike van 3 kilometer naar boven af te leggen, er niet in zat. We bedachten ons toen uiteindelijk en zeiden tegen onszelf dat we dit de volgende dag als eerste zouden gaan doen. Toen moesten we opeens iets anders verzinnen om te gaan doen op last minute basis. Hier hadden we unaniem over gestemd, het werd die grote outlet mall dicht bij het hotel die we zagen. Daar hadden we maar eerst geluncht, voordat we onszelf te goed zouden doen aan al dat geshop met mega veel korting.

Helaas viel het shoppen een beetje tegen. Misschien waren we een beetje verpest door die grote outlet die we vorig jaar in Orlando hadden bezocht. Uiteindelijk wel een paar onderbroeken rijker, maar daar is het ook wel bij gebleven. Na het shoppen zijn we terug gegaan naar ons hotel, hebben even gerust op bed (inclusief een heel klein dutje) en maakten ons daarna klaar voor het avond eten. Es die wilde heel graag naar een Olive Garden restaurant, dit is een restaurant wat bekend stond om de oneindige bread sticks en de pasta die je zelf kan samen stellen. Toen we daar aan kwamen, zagen we dat we niet de enige waren. Het was zaterdagavond en het hele gezin was er gezellig op uit. Het viel op dat 90% van de bezoekers latino's waren, volgens mij zaten we ook wel in een latino wijk. Klinkt misschien racistisch, maar ik vind ze een beetje op elkaar lijken. De vaders lijken op Mexicaanse drugsbarons, de vrouwen op lamaherders en de kinderen op panfluitspelers. Hahaha oke grapje.
We kregen bij binnenkomst te horen dat het 45 minuten wachttijd was, dit hadden we al een beetje zien aan komen en besloten toch te wachten. We kregen een soort van zoemer mee, zo eentje die je ook bij Vapiano krijgt die aangeeft wanneer je pizza klaar is. Nu diende dat apparaat voor het aangeven van een lege tafel. Na toch iets minder dan 45 minuten te hebben gewacht, werden we geplaatst en de ober gaf al aan dat hij heel druk was omdat hij ook een andere wijk aan het lopen was en wilde zich alvast verontschuldigen. Geen probleem goos, we wachten wel. Kort samen gevat: het eten was niet te vreten. Einde verhaal.
Terug in het hotel sprongen we in bed, gingen kort bespreken wat we de volgende dag zouden gaan doen en vielen opeens in slaap, met de tv en de lichten nog aan. UIT-GE-TELD. Ja 30 en bijna 30 zijn merken we toch wel hoor.

De volgende dag werden we weer vroeg wakker. Niet zo gek ook, aangezien we de dag ervoor heel vroeg in slaap waren gevallen. We genoten weer van ons ontbijt, verdere ochtendritueel in gang gezet en daarna door naar Griffith Park. Het was bewolkter vandaag, wat het qua temperatuur wat aangenamer zou maken op de berg. We waren ook lekker vroeg, dus konden aardig in de buurt van het observatorium parkeren. Ze weten wel geld te vangen, want ze vroegen $10 per uur om aan de rand van de afgrond je auto te mogen neerzetten, pfieeh! Ach ja, we wilden het hoe dan ook bezoeken en van het uitzicht genieten. En dat deden we zeker. Het was vrij heiig, maar gaf nog genoeg zicht om over heel LA te kunnen kijken. The Hollywood Sign (je weet wel, die grote witte Hollywood letters op die berg) waren ook goed zichtbaar, alleen werden ze op de foto's uiteraard weer kleiner, waardoor het gewoon op een witte vlek leek.
We hadden nog vrij lang rond gelopen op en rondom het observatorium. Je kon ook het gebouw binnen, wat ze een beetje als museum hebben ingericht. Je kwam zo veel te weten over onze Melkweg stelsel, hoe de maan en de zon en de andere sterren en planeten werken en hoe uiteraard de telescoop werkt. Helaas konden we niet bij de telescoop kijken, want het was overdag, en dus licht, en dus geen sterren te zien. Helaas een verkeerd moment gekozen om daarheen te gaan bleek maar weer. Maar aan de andere kant hebben we veel mooie overdag foto's kunnen maken dus waren we alsnog tevreden.
We hadden het toch nog 2 uur volgehouden, totdat we het zat werden, en onze parkeermeter kwam bijna op z'n eind, dus we moesten wel terug. We vervolgden onze weg naar Little Tokyo, een kleine Japanse wijk ergens in Downtown LA. Hier hadden ze een leuk wijkje helemaal nagemaakt op z'n Japans, met de restaurantjes, winkeltjes en mensjes. Ook in de etalages zagen we dezelfde voorbeeld gerechten als die we in Japan zagen, was echt heel leuk. En uiteraard lekker gegeten, daar kwamen we natuurlijk wel een beetje voor.
Na het eten reden we door naar Santa Monica Pier, een bekende pier met kermis in Santa Monica. Het weer werd iets slechter, eigenlijk niet echt het juiste moment om naar het strand te gaan zou je denken, maar het bleef gelukkig droog. We waren ook niet de enige op de pier. Mensen massa's begaven zich op deze uitgestrekte vlonder.
En ow ja, inclusief een kermis! Een kermis met een reuzenrad, een achtbaan, 3 verschillende ronddraaiende machines en allerlei soorten speelapparaten waar je lelijke knuffels kon winnen. Het was een grappig gezicht, maar we wilden zelf nergens in. Een achtbaan rit kostte namelijk al $10 per persoon, een ritje van drie seconden! No thank you!
Ook hier dus weer veel gezien, veel gekkies op straat, veel artiesten op straat, veel toeristen op straat. We keken af en toe echt onze ogen uit. Totdat we het zat waren en weer richting hotel gingen. Hier kozen we weer een restaurant uit om te eten. Dit keer gingen we voor een steakhouse, daar kon niks fout aan gaan zou je denken. Best knap dat het hier toch wel is gelukt. Ik zal verder niet op de details in gaan want dit is geen restaurant review, kom nou!
Terug in het hotel gebeurde bijna weer hetzelfde als de dag ervoor, het vroeg in slaap vallen, alleen lukte het dit keer wel om het licht en tv uit te doen..

Geschreven door Nies