Ik ben gisteren gewoon vergeten een verhaaltje te schrijven. Misschien kwam het wel doordat we niet zo veel hebben gedaan en omdat we vroeg naar bed gingen omdat we er weer heel vroeg uit moesten. Of misschien komt het wel doordat Feyenoord heeft besloten landskampioen te worden? Wie weet. Even korte samenvatting dan. We hebben heel de dag gechillt bij het zwembad omdat het onze laatste dag was, geluncht weer met een pasta'tje aan het zwembad. Na het zwemmen op het balkon gechillt, gedoucht en gedineerd op onze vaste plekkie waar al met smacht op ons werd gewacht. En omdat het onze laatste avondmaal daar was, hebben we een flinke tip voor restaurant bediening achtergelaten. Na het eten hadden we alvast onze hotelrekening betaald, waar het op neerkomt dat we flink vakantie hebben gevierd in de tijd dat we daar zaten. Ook voor het receptie personeel een goede tip achtergelaten en ik had stroopwafels gekocht om als aandenken te geven, alleen waren deze helemaal gesmolten en vastgekleefd dus we konden dat echt niet geven. Gelukkig heb ik nog een pakje stroopwafels voor ons verblijf op Raja Ampat in een doosje zitten, die zijn nog intact gebleven.
Na heel veel dankjewels en veel 'we gaan jullie missen', gingen we weer terug naar de kamer om te kijken of we ergens de voetbalwedstrijd live konden kijken. En verdomd, Fox Sports zat in ons kanalenpakket. Nog nooit zo'n blije Estevan rond een kamer zien springen als een kangoeroe.
Het was de bedoeling vroeg te gaan slapen, omdat onze wekker al weer om 03:00 uur zou gaan (wat een tijd) voor onze transfer die om 03:30 uur zou vertrekken richting vliegveld. Mooi niet dat dat lukte na zo'n wedstrijd natuurlijk. Ach ja het was te proberen.

En toen ging de wekker weer. Allememaggies wat was dat pijnlijk vroeg. Gelukkig konden we wel de kracht vinden om op te staan, snel te douchen, alles 30x nagelopen of we niks zijn vergeten en namen toen voor de laatste keer afscheid van onze o zo relaxte kamer.
Aangekomen bij de receptie, schrok een medewerker zo hard van ons die lekker een tukkie lag te doen op de bank, hij sprong bijna tegen het plafond zo hard schrok hij. De nachtreceptionist, die toevallig onze tourgids was van een paar dagen ervoor, had al twee ontbijtboxen voor ons klaar staan, hielp ons de tassen in de auto te laden en hiermee waren we aan het einde gekomen van ons hele fijne miniweek in dit prachtige resort. Op naar onze volgende bestemming: Bunaken.

We hadden op ongeveer anderhalf uur rijden gerekend naar het vliegveld toe. Maar het was zo rustig op de weg, de chauffeur had lekker door kunnen karren. In minder dan een uur hadden we het vliegveld al bereikt! We waren zelfs te vroeg om het vliegveld in te kunnen! Onze vlucht was, hoe kon het ook anders, alweer vertraagd met een uur. Genoeg tijd dus om onze ontbijtboxen leeg te eten.
We hadden een overstap in Surabaya. Vanaf daar vlogen we door naar Manado, een stadje in Noord-Sulawesi, toevallig ook het stadje waar mijn achternaam vandaan komt. Mijn opa kwam daar oorspronkelijk vandaan.
Op het vliegveld werden we opgewacht door de chauffeur wie samenwerkte met het resort waar we zullen verblijven de komende 4 dagen op Bunaken. Hij herkende mijn achternaam en vroeg zich al af of ik daar vandaan kwam. Hij vertelde er ook bij dat heel veel mensen met de naam Parengkuan daar werkten als advocaat, wat me niks verbaast, want iedere Parengkuan die ik ken wilt wel altijd zijn gelijk hebben..
Hij bracht ons naar de haven van Manado waar wij onze reis zouden vervolgen met een lokale boot. We schrokken ons rot van de staat van deze havenplaats. Het stonk er ontzettend naar riolering, aan de overkant zagen we gekleurde hutjes op een berg wat me heel erg deed denken aan de favelas van Brazilië. De lokale boot, zoals verwacht, natuurlijk overladen met spullen waaronder voedsel en andere levensmiddelen. En veel mensen, heel veel mensen. We waren al vaker op een local boat geweest dus we keken er ook niet meer van op.

De boot stond gepland om, in eerste instantie, 14 uur te vertrekken. Nu hadden we de pech dat het net die ene dag van de maand was, dat ze heel erg afhankelijk zijn van het tij. Het stond rond dat tijdstip nog veel te laag om zo'n volgepakte boot te kunnen vervoeren zonder vast te lopen. De rit werd dus uitgesteld..en uitgesteld.. Het water steeg veel te langzaam. Maar op een gegeven moment werd de kapitein te ongeduldig en besloot het er toch op te wagen. We zaten vast aan 2 andere boten, wat betekende dat deze ons voorbeeld moesten volgen. Het ging goed, tot we 20 meter verder vast stonden in een zandbank. Je voelde het zand onder de boot door schuren en daardoor wat vast begonnen te zitten. Ze hadden voor en achter twee mannen met een hele grote bamboestok staan om de boot los te kunnen wrikken het zand uit. Na enige tijd lukte dit ook. Het was wel een gezweet voor die mannen want het was een hele pittige klus. Die andere twee boten zaten er nog dieper in dan wij, dus wij hadden het nog het makkelijkst.
De bootrit ging niet al te snel, het had zijn eigen tempo. We werden wel lekker heen en weer gewiegd waardoor het voor ons af en toe moeilijk was om wakker te blijven en gaven ons dan ook af en toe gewonnen. Na een rit van, pak hem beet, een uur en een beetje, kwam het eiland Bunaken eindelijk in zicht. Het was nog een hele klus om de boot zo dicht mogelijk aan de kant te krijgen, zodat de inzittenden niet hoefden te gaan zwemmen. Er moesten zelfs een paar mannetjes het water in springen om de boot de kant op te duwen, lekker over het zand heen schuren. We voelden de bui al aankomen dat we een klein stukje door het water heen moesten lopen, dus we hadden onze schoenen al uitgetrokken en onze slippers aangedaan en de broekspijpen opgerold. Een klein glibberig trappetje moest ons uit de boot helpen, zonder te vallen, want dat zou zonde zijn van je backpack als die koppie onder zou gaan. Gelukkig was er een lieve meneer die mij met mijn goede balans al zag stuntelen en me zijn hand aanbood.
We zaten trouwens op dezelfde boot als de eigenaar van het resort waar we gaan overnachten, hij herkende aan ons (voornamelijk aan Estevan) dat wij Nederlands waren. En niet omdat we de enige blanken waren, want er waren nog 4 andere blanken die dit ritje ook hebben gewaagd. Hij wachtte op ons op het strand, waar hij al mannen met scooters had geregeld om ons te brengen naar zijn resort. Wauw, gaan we alsnog deze vakantie ons met een scooter laten vervoeren. En dat met een grote backpack op onze rug. De scooterman pakte de kleine handbagage rugtas over en deed hem voorop, ik met mijn korte beentjes achterop geklommen en gevraagd of ik hem vast mocht houden voor de grip. En daar gingen we hoor. Johnny en Anita, alleen dan achterop de scooter.

Het was nog best een pittig ritje, heel veel gaten in de weg en als je je niet goed vasthield, kon je er zo af gelanceerd worden. Gelukkig duurde het ritje niet langer dan vijf minuten toen we arriveerden bij onze kleinschalige resort, gerund door de Nederlander Ferdinand. We werden al gelijk welkom geheten door zijn drie super lieve hondjes en zijn vrouw Julie. Onze spullen werden naar onze cottage versleept terwijl wij lekker hadden gekletst met Ferdinand en alles hadden doorgenomen wat ons de aankomende drie dagen staat te wachten. We gaan namelijk onze PADI open water duikbrevet hier halen. Waar is het nou mooier om te doen dan in een prachtige omgeving als in Indonesië?
Het eten werd ons na dit gesprek voorgeschoteld, twee andere gasten van het resort schoven ook aan, heerlijk gegeten overigens. Koffie, thee en water mogen we gewoon continu blijven pakken. Er is zelfs koud frisdrank aanwezig dus ja, we denken dat we ons hier wel gaan vermaken.
Na het eten hebben we nog lang nagetafeld, de twee andere gasten gingen weer richting de cottage en wij bleven achter met Ferdinand. Over alles en nog wat gepraat, hij zat ondertussen alweer aan zijn 4e halve liter Bintang, wij durfden het nog niet aan aangezien we morgen fris en fruitig willen beginnen met onze eerste duikervaring van 2017!

Geschreven door Nies