Duikdag 3 was alweer aangebroken. Wat is dat toch ook eigenlijk hard gegaan. Vandaag gaan we onze laatste twee duiken maken en aan het einde van de dag ons theorie examen doen. Spannend! Eerst een goed ontbijt naar binnen gewerkt en ons daarna weer gemanouvreerd op de boot. Er stond nog een oefening op het programma en dat was een gecontroleerde noodopstijging maken, handig om te weten als je zonder lucht komt te zitten en je bent op +/- 7 meter diep.
Nadat we waren gestopt voor onze eerste duikspot, ging de uitrusting weer aan, buddycheck weer uitgevoerd en ons achterover laten vallen van de boot. De eerste duik zou een fun-dive worden, dus geen oefeningen maar gewoon fun hebben terwijl  het rif bestudeerden en op zoek gingen naar mooie vissen. En ja die vonden we zeker. Mooie kleuren, heel veel gekleurde vissen die in grote scholen bij elkaar zwommen. Uiteraard ook weer een aantal schildpadden gezien. De instructeur had ooit verteld waarom we zoveel schildpadden zien. Dat komt doordat de inwoners van Bunaken de schildpadden nu beschermen en niet meer worden afgeslacht voor het vlees, als een schildpad de eieren op het strand legt, pakken ze de schildpadden er tussenuit die sowieso gedoemd zijn om te sterven (door de verkeerde kant op te lopen of een gebrek hebben), verzorgen ze voor ongeveer 2 maanden en gooien ze daarna in de zee, dus een hoop meer overlevingskansen daardoor. En daardoor hadden wij er zoveel gezien. Helemaal niet erg.

Na de eerste duik klommen we weer aan boord en vaarden een stuk in de richting van onze volgende duikspot en waar heel veel boten stonden 'geparkeerd'. Boten vol met Chinese toeristen. Chinezen die kwamen snorkelen. Chinezen die niet konden zwemmen. Chinezen die elkaar verzopen omdat ze boven op elkaar in het water sprongen. Gelukkig hadden ze een zwemvest om en een luchtmatras die vastgemaakt was aan de boot zodat ze zich konden vasthouden. Het waren er zoveel, we keken vanaf een afstandje naar deze mensen en vermaakten ons prima. Onze crew wilde een geintje uithalen door ze te laten schrikken met een opblaaskrokodil en die dan die kant op te laten drijven. Had hij er maar echt eentje bij zich, nu moesten we het maar denkbeeldig bekijken.
Niet lang erna zagen we de lokale politie te water aankomen, om langs alle boten te checken om te zien of we allemaal wel netjes hebben betaald voor onze national park fee, de kosten die een toerist of local zou moeten betalen als we in dat gebied wilden varen/zwemmen/vissen/snorkelen/duiken. Het mooie was, was dat één van die politiemannen van tevoren al had aangegeven aan Ferdinand dat ze vandaag zouden patrouilleren dus dat we ons bewijs moesten meenemen. Ferdinand heeft er altijd een paar op voorraad en laat zijn gasten er niet voor betalen als ze niet komen controleren. Hij vindt het een boeverij om op deze manier geld te vangen en in hun ogen de natuur te beschermen. Niemand weet waar het geld naartoe gaat, waarschijnlijk verdwijnt dat in hun eigen salaris, misschien in wel in die van één van hen.
Daar kwamen ze dan hoor. Één agent verontschuldigde zich door te vragen of hij aan boord mocht komen en schudde ons de hand. Estevan had de bewijsjes al klaar in zijn hand terwijl de beste man vroeg waar we vandaan kwamen en hoe lang we zouden blijven. In de tussentijd waren de andere agenten druk bezig met foto's maken van die agent die op de boot bezig was met het controleren van de permits. Het leek wel of het hen meer ging om het maken van een foto dan de permits daadwerkelijk te controleren op echtheid of iets dergelijks. Ze hadden niet eens om onze naam gevraagd en al helemaal niet om de permits. Hij wilde al weglopen maar vergat dat er nog een toerist aan boord was, een jongen uit Zwitserland. Hij had alleen zijn bewijsje bekeken, moest samen met de politieman op de foto en zijn bewijs omhoog houden en lachen voor het vogeltje. Hierna ging hij weg en bedankte ons vriendelijk. Dit was wel één van de raarste momenten die we hadden meegemaakt zover deze vakantie. Helaas kon Ferdinand onze bewijzen niet meer gebruiken voor de volgende gasten, omdat we toch niet zeker wisten of hij de nummers had genoteerd of niet. Hij moest ze ook echt losknippen en waren daardoor ook eigenlijk niet meer bruikbaar. Dus helaas, we moesten er voor betalen. Maargoed, bij een andere duikschool hadden we er misschien sowieso voor moeten betalen dus zo erg vonden we het niet.

Na dit grappige tafereel was het alweer tijd voor onze volgende duik. Bij deze duik had Estevan een GoPro om zijn pols heen gebonden om te zien of hij nog kon vastleggen hoe mooi het wel niet beneden was. En gelukkig heeft hij (denken we) veel mooie kansen gehad! Heel veel schildpadden weer gezien, onder ons, boven ons, naast ons. Blijven echt prachtbeesten.
Vlak voor het einde van deze laatste duik deden we onze oefening, ook wel bekend als de CESA oefening. Hiervoor waren we op ongeveer 7 meter diepte, moesten het teken geven dat we geen lucht meer hadden en moesten gecontroleerd naar boven zwemmen. Eerst een laatste adem en dan op de weg naar boven allemaal bubbeltjes uitblazen zodat je niet je adem inhield (regel nummer 1: nooit je adem diep onder water inhouden om longoverdrukverwondingen te voorkomen). Eenmaal boven direct je vest opblazen met de mond, want je hebt zogenaamd geen lucht meer of course, zodat je kon blijven drijven totdat de boot ons weer kwam ophalen.
En dat waren gelijk alle oefeningen die we hadden gedaan. Volgens mij had hij er over dat we onder water ons vest ook nog een keer zouden uitdoen, maar volgens mij was hij die vergeten, wij hadden daar uiteraard niks over gezegd, we vonden het wel prima zo.

Weer bij het resort, werd de lunch al gauw geserveerd. Na het eten gingen we nog gauw ons theorieboek doorlezen. We moesten er echt nog wat aan doen, nog 1 heel hoofdstuk moesten we lezen. Gelukkig wilde Ferdinand net zoals eerder van de week de stof nog even met ons doorspreken om te zien of we alle stof hebben begrepen en doorhebben. We gingen er als een sneltrein doorheen, wat een goed teken was, want alles snapten we gelukkig. En toen was het moment aangebroken..we moesten  het theorie examen afleggen...we hadden allebei een beetje kriebels in de buik, want allebei beetje bang dat we net bij de 2% zouden zitten die niet in 1x slagen. We mochten tegenover elkaar blijven zitten, hadden ook allebei dezelfde toets en op die van Estevan waren sommige vragen al omcirkeld door vorige studenten. Maar dat wilde natuurlijk nog niet zeggen dat die antwoorden goed waren.
Het waren 50 meerkeuzevragen en de vragen vielen gelukkig allemaal reuze mee. We dachten er veel erger over dan dat het uiteindelijk was. Ongeveer een uurtje deden we erover en gingen ze direct met de instructeur nakijken. Waar het op neer kwam was dat we allebei waren..GESLAAGD!! Woehoeee!!! We hebben onze PADI open water brevet gehaald!!!! Wij waren zo trots op onszelf en konden niet meer stoppen met lachen. Een heel papier werk kwam er achteraan, we moesten een formulier invullen en dan een pasfoto bij doen en die dan naar PADI opsturen en we kregen een eigen logboekje erbij. In dit logboekje moeten we elke duik opschrijven met belangrijke details als de locatie, datum, de diepte, de tijd, de temperatuur en eventuele notities per duik. En de zes duiken die we hadden gemaakt telden ook al mee. En we kregen ook een tijdelijk bewijs mee zodat we die kunnen gebruiken totdat PADI onze echte bewijzen op zal sturen.

Na ons examen kwam al gauw onze laatste avondmaal op Bunaken. Erna nog heel lang nagetafeld met Ferdinand en zijn vrouw, die allebei hele leuke verhalen konden vertellen (over hoe ze hem wel eens had aangevallen met een samoerai en die normale dingen), we merkten ook dat de Bintang bij hen wat meer ging werken, ze werden namelijk wat loslippiger, we kregen zelfs een Bintang van het huis want hij wilde dat wij op de laatste avond een keer meededen (al die andere avonden wijs geweigerd ivm het duiken je weet wel). Al met al was het super gezellig en hadden het nog wel redelijk laat gemaakt, terwijl we onze backpack nog moesten inpakken en zij nog moesten eten. Dus na een tijdje zeiden we goedenavond en vertrokken wij richting onze cottage en pakten alles snel in. Dat was alweer het einde van ons verblijf op dit kleine eiland. Bunaken, je was geweldig!

Geschreven door Nies