De wekker was niet gegaan. Oh ooow.  Gelukkig waren we maar een half uur later dan gepland wakker, dus dat kon nog wel gelukkig. Snel ontbijtje en koffie erin geknald, gedoucht en richting de bushalte. Vandaag hadden we besloten niet te gaan fietsen, omdat de punten die we wilden bezoeken vrij ver uit elkaar lagen. We hadden dus onze busroutes de avond ervoor alvast uitgestippeld en wisten het allemaal te vinden.

De bus bracht ons in iets langer dan een half uur naar onze eerste bestemming: the Bamboo Grove. Dit is een groot bamboe bos vol met, je raadt het al, bamboe. Helaas was het gebied wat voor de bezoekers toegankelijk was vrij beperkt, waardoor je er eigenlijk zo doorheen was. Het was een heel mooi gezicht, maar het lukte niet echt om een leuk plaatje te schieten zonder dat er een toerist door de foto heen liep. Het krioelde van de mensen, riksja's reden er ook veel rond met van die veel te magere mannetjes (met wel erg gespierde benen) die deze karretje vooruit trokken het hele bos door, dus heuvel op en heuvel af. Ze konden zo meedoen aan een wet T-shirt contest, zo doorweekt waren ze na een rit.

Nadat we genoeg hadden van die grote groene stammen en die grote enge spinnen, waren we klaar voor bestemming nummer 2: de Otagi Nenbutsu-ji tempel.
Deze tempel konden we vanaf de Bamboo Forest makkelijk bereiken met een bus die ons precies voor de deur afzette. Daar aangekomen arriveerden we in een oase van rust, omringd door groene bossen, gekke krekels en sprinkhanen met hun muziekbattle en voor de verandering een tempel die niet vol met toeristen te vinden was.
Deze tempel staat bekend om de honderden schattige stenen boeddha beeldjes, ieder weer met andere gezichtsuitdrukkingen en andere houdingen. Het was een heel grappig gezicht om die kleine dikkertjes op een rij te zien, helemaal onder het mos en andere viezigheden. Doordat wij praktisch de enige bezoekers waren, gewoonweg omdat deze tempel minder bekend is onder de toeristen, genoten we extra van de omgeving en namen een klein chill-momentje op de veranda van het bijbehorende tempeltje, kijkend naar de omgeving en luisterend naar de rustgevende omgeving.

Na ons bezoek aan deze tempel, wilden we onze dag voortzetten en gaan naar bestemming 3, de Kinkaku-ji tempel, oftewel het Gouden Paviljoen. Maar eerst was het tijd voor eten, want dat hadden we al een tijd niet meer gedaan. En dat kon echt niet. Dus waren we eerst terug gegaan richting het bamboe bos omdat in die straat veel restaurants zaten. We kozen een restaurant uit waar ze Wagyu beef gerechten hadden en dat was een onwijs goede keuze geweest. Het vlees was zo mals, het smolt bijna in je mond. Zeker goed kwaliteitje vlees, die Wagyu rund.
Heerlijk nagenietend van het eten, beseften we dat het toch wel wat laat werd en we een beetje moesten haasten om de gouden tempel nog te kunnen bezichtigen. Het was inmiddels al vier uur en de tempel zou om vijf uur sluiten. Het was nog een aardige tocht met halverwege nog een overstap, dus besloten we uiteindelijk in de bus te blijven zitten richting appartement omdat we anders waarschijnlijk voor een dichte poort zouden staan en dat zou zonde zijn van de lange busrit.
Beetje beteuterd en teleurgesteld gingen we weer richting het appartement om wat uit te rusten van de toch wel intensieve en warme vochtige dag. Ondertussen waren we al aan het bedenken waar we 's avonds zouden eten. We besloten te gaan voor een yakitori restaurant, lekker spiesjes met vlees eten. Op het moment dat wij op het punt stonden weg te gaan, horen we ineens kabaal van buiten komen, gevolgd door een lichtflits in de verte. Nee he, onweer. Niet veel later volgde de regenval. Hele heftige regen. Het kwam met bakken uit de hemel vallen. Volgens een weer site zouden de buien maar kort zijn dus wij wachtten geduldig af.

Het hield alleen niet op. Potverdorie, we begonnen ondertussen wel een beetje trek te krijgen. Toen we merkten dat het serieus nog heel lang kon duren, besloten we maar een paraplu te pakken die in het appartement lagen en hebben de regen getrotseerd. Af en toe moesten we de grote plassen ontwijken om niet tot onze kuiten in het water te staan.

Na ongeveer vijf minuten lopen, begon het al op te klaren en werd het al gauw weer benauwd en kleffig. Het restaurant wat we hadden uitgekozen om te gaan eten vanavond besloot zijn deuren gesloten te houden en ons dus dwong iets anders te verzinnen. Niet veel verder lopen stootten we op een restaurant met private dining. Dat klonk grappig en wilden daar best een kijkje nemen. De schoenen moesten worden opgeborgen in een locker, de paraplu in een plastic zakje en op naar ons tafeltje. We dachten dat we op een kussentje moesten gaan zitten, maar er was als het ware een kuil gemaakt waar we onze benen kwijt konden. Het was even lenig de benen in onze nek vouwen om jezelf tussen de tafel in te vouwen en de benen beneden te krijgen, maar als je eenmaal zat, was het vrij comfortabel. Een gordijntje werd naar beneden gerold zodat we een scheiding hadden met onze buren en ook hier (zoals in vele restaurants) moesten we op een belletje drukken als we geserveerd wilden worden.
Es bestelde 4 stokjes yakitori met soba noedels, en ik ging voor de ramen noedels (bamisoep voor de indo's) en gyoza pasteitjes, een soort dumplings welke nog extra gebakken worden om ze krokant te maken. Tijdens het wachten op het eten, begonnen we steeds meer last te krijgen van onze buren die steeds harder begonnen te praten en te lachen naarmate het alcohol niveau steeg. Aziaten kunnen nou eenmaal niet zo goed tegen alcohol (is echt bewezen!) en dat merkten we heel goed. Hierdoor leek het nog langer te duren voordat het eten kwam. Het lag alleen niet daar aan, want het eten duurde werkelijk heel lang en dat terwijl we vrij weinig hadden besteld. We raakten hier lichtelijk geïrriteerd door in combinatie met die luide Japanners, waardoor we besloten direct na het eten weg te gaan en niet nog een ronde te bestellen.

Onderweg terug bleef het gelukkig droog. Het was ons ook opgevallen dat daar 's avonds de straten vrijwel zijn uitgestorven. Weinig verkeer en de in de huizen branden geen lampen. Zouden ze dan zo vroeg slapen, of zouden ze gewoon nog niet thuis zijn en nog op werk zijn, aangezien het daar normaal is dat ze niet eerder stoppen met werken totdat de baas naar huis gaat..
Terug in het appartement liet Es het bad voor zichzelf vollopen en ondertussen waren we alvast begonnen met het inpakken van de backpacks. Onze trip in Kyoto zit er alweer op en bereidden ons alweer voor op onze volgende tussenstop, maar hier morgen meer over.

Geschreven door Nies