Volgens mij maakt het niet uit of we überhaupt een wekker zetten of niet. Die irritante buurman stond weer heel vroeg alles bij elkaar te schreeuwen. Zou hij door hebben dat hij zo luid is? En dat op de vroege ochtend? We wisten het gelukkig allebei nog wel iets te rekken, tot maar liefst iets na zevenen. We waren allebei ook gelijk klaarwakker, maar deden alles lekker op ons gemakje.
We hadden niet echt een planning gemaakt voor deze dag, we wilden lekker chillen, misschien een beetje kajakken en snorkelen voor ons verblijf. Mits het weer uiteraard mee zit. Het was al de hele ochtend dichtbewolkt en best koud. Nou ja, voor Filipijnse begrippen dan. Maar dit was de dag ervoor ook, het klaarde toen in de middag op, grote kans dat dit nu ook het geval zal zijn.
Maar het duurde maar en duurde maar. We werden in de tussentijd zo lui van het niks doen en zitten op onze veranda, dat we gewoon uit ellende maar een dutje zijn gaan doen op bed. Dit al om 10 uur 's ochtends, echt te erg.
Zo waren we de hele ochtend, beetje luieren, beetje hangen, beetje niks doen. En toen was het weer lunchtijd. Es had boven verwachting een hele lekkere lunch, waar hij bij elke hap geluidjes maakte van genot. Na de lunch had ik voor mezelf weer een massage geboekt in de spa aan de overkant van de straat. Es zou in de tussentijd gaan kajakken. Ik had dit keer gekozen voor een Thaise massage. Best wel heftig voor mijn rug, maar ik dacht dat het vertrek juist wel fijn zou zijn. Ik weet niet of jullie weten hoe een Thaise massage gaat, maar de masseuse klimt dan op je bed, trekt aan je armen en benen totdat ze net niet uit de kom schieten. Mijn heupen werden alle kanten opgedraaid en ik vond ook paar keer mijn eigen knieën naast mijn hoofd. Het leek wel alsof ze haar judo grepen aan het oefenen was op mij. De meeste aanpakken waren wel prima, maar die benen in mijn nek vond mijn rug toch niet echt zo een pretje. Ach ja, het was te proberen.

Terug bij onze kamer zag ik dat Es er niet was. Hij was dus echt de hort op gegaan. Ik zag alleen geen kajak in het water, dus ik wist niet zeker waar hij was. Op ongeveer 100 meter uit de kust was een vlot te vinden met daarop bankjes en een tafeltje. Ik kon nog net zien dat daar iemand op zat, maar ik wist niet zeker of het Es was. Dus ik bleef netjes wachten tot hij het zat was en terug naar de kust kwam zwemmen. Maar hij hield het lang vol op de vlot. Ik zag hem een paar keer zwaaien, dus ik zwaaide eerst maar terug. Ik dacht dat hij me probeerde over te halen ook het water in te komen, maar daar had ik helemaal geen zin in na die massage, ik wachtte wel. En toen zwaaide hij weer, maar dan langer. Jahaaa, ik heb je gezien, ik kom niet, probeerde ik te wuiven. Maar je kon elkaar bijna niet zien, dus ik wist niet of hij dat had gezien. Blijkbaar niet want hij zwaaide weer. En weer. En lang. Ik begon het opeens minder leuk te vinden. Waarom zou hij als een idioot blijven zwaaien terwijl ik al had aangegeven dat ik niet wilde zwemmen? Er zal toch niks aan de hand zijn? Nee, natuurlijk niet, Es is een goede zwemmer en heeft altijd alles onder controle. Tenzij, tenzij hij gewond is. Ow shit hij is toch niet gewond he? En hij zwaaide weer. Ik vertrouwde het niet meer en liep naar de receptie en vroeg of hij had laten weten wat hij ging doen. "Ja, hij is gaan snorkelen", zeiden ze toen. 'Ow, zou hij dan ook naar het vlot toe zwemmen?' "Ja, dat had hij wel gezegd ja". 'Oké, dan denk ik dat er iets met hem aan de hand is, want ik zie iemand op het vlot zitten en continu hierheen zwaaien. Ik ben bang dat hij in de problemen zit'. Mijn hart zat ondertussen in mijn keel en het zweet liep over mijn voorhoofd, door mijn wenkbrauwen, zo mijn ogen in. Prikte als een gek. De receptioniste riep iemand erbij om te vragen of hij die kant op kon gaan. Die man pakte toen een kajak en was richting het vlot gepeddeld. Ik bleef in de tussentijd vol spanning wachten aan de kant. Ik kon in de verte zien dat iemand bij hem op de kajak klom en leek, toen hij opstond, wel een beetje op Es.
Toen ze terugkwamen, zag ik dat het inderdaad Estevan was, gelukkig geen bloed overal, wat ik had ingebeeld, maar een beetje wit weggetrokken koppie. Bleek nou, die gozer kon niet meer terug zwemmen, want de stroming was te heftig. Hij werd telkens teruggeduwd naar het vlot. Die mafkees had die hoge golven genegeerd op de heenweg en was gewoon doorgezwommen. Wat een oetlul. Hij zag het vlot en klom er op, maar werd daar zo misselijk van omdat die golven dus zo hoog waren. Hij had een paar keer geprobeerd terug te zwemmen, maar hij was bang dat hij oververmoeid zou raken, en daardoor waarschijnlijk zou verdrinken. Ik kom er niet met mijn hoofd bij dat hij gewoon was doorgezwommen, was echt wel een beetje pissig. Wat nou als er wat was gebeurd? Had ik de rest van de vakantie alleen moeten doen, dat is pas saai.

Toen hij weer een beetje was bijgekomen en weer kleur in zijn gezicht had, douchten we snel en maakten ons klaar voor onze laatste avondmaal in Siquijor. We hadden Italiaans restaurant uitgekozen welke heel goed stond aangeschreven. Het was alleen iets te ver om te lopen, iets van 4 kilometer, dus gelukkig stopte er een tricycle voor ons om ons naar het restaurant te brengen. We hadden hier allebei een oven-heerlijke pizza op en genoten volop.
En toen moesten we weer terug. De weg was zo uitgestorven, er reed bijna niks. We konden ook niet stil blijven staan en wachten op een tricycle dus we waren begonnen met lopen. Het voelde op dat moment ook goed, want we zaten zo vol, dit was een goede kans om de pizza te laten zakken. In de tussentijd nog steeds geen tricycle te bekennen. We waren toen op een gegeven moment al halverwege. We waren ook al oververhit geraakt door het klamme warme weer, maar we liepen toch maar door. Het zweet liep over onze ruggetjes en er leek maar geen einde te komen aan de weg. Telkens dacht ik dat we er bijna waren, omdat ik dan weer iets herkende. Helaas, ik heb het 'goede' richtingsgevoel van mijn oma geërfd, die zou via Groningen naar Limburg zijn gereden.
Maar toen, uiteindelijk, was ons resort in zicht. We hadden onze airco in de kamer altijd op koelkast stand staan en dat kwam voor nu echt top uit. Nadat we waren afgekoeld, waren we eigenlijk gelijk op bed gesprongen, want die wandeling had ons toch wel een beetje moe gemaakt.

De volgende dag, dus vandaag, was weer een reisdag. Het was tijd om Siquijor te verlaten en in te ruilen voor het eiland Bohol. We hadden vanuit het resort al transfer geregeld om ons naar de havenplaats Larena te brengen, zodat we daar de boot konden pakken naar Bohol. Hij dacht gelukkig met ons mee en adviseerde ons om de boottickets niet in Larena zelf te kopen, maar in het centrum van Siquijor. Dit omdat het in Larena altijd superdruk is bij de ticketverkoop, bijna niemand weet dat je ook tickets in Siquijor city zelf ook kan kopen. We waren hier dus ook gelijk aan de beurt, betaalden bij elkaar 1400 pesos (ongeveer 24 euro) en konden door naar Larena.
We knepen hem wel een beetje en waren erg benieuwd in wat voor een boot we terecht zouden komen, omdat onze bootervaringen in Zuidoost-Azie. Ten eerste, kwam hij op tijd en konden we op tijd aan boord. Ten tweede, je kreeg van tevoren een stoel nummer aangewezen, je lag dus niet tussen allemaal mensen en je hoefde niet op een stukje krant boven op het dek te zitten. De stoelen zelf zaten wat minder lekker helaas. Maar we hadden wel het geluk dat we voor de tv zaten, onder de speaker, zodat we de film Space Jam helemaal konden volgen.
De bootrit ging vrij vlotjes en soepeltjes. We konden al vrij snel de havenplaats verlaten en op zoek gaan naar een taxi om ons naar bestemming te brengen. Helaas was de prijs wat hoger dan we hadden gewild, maar er zat ook niks anders op, want er was geen andere manier om er anders te komen, en al die taxi chauffeurs hanteerden de zelfde prijs. Het was een vrij hobbelige weg, waardoor ik in slaap werd gewiegd. Het leek hierdoor wel een lange rit te zijn geweest, maar volgens Es hadden we er maar een half uur over gedaan.
We arriveerden ons leuke verblijf. Het zit aan de rivier en ons huisje is een soort boomhut lijkt het wel, alles is van hout, mooi uitzicht op de tuin met in de verte wat ossen. Maar het meest leuke blijft de badkamer. Die is outdoor, een klein dakje boven het hoofd, maar als we een harde scheet zouden laten, dan zou iedereen het kunnen horen. Dit gaan ook spannende dagen worden voor Es en zijn toilet gebruik.

Geschreven door Nies