De wekker zou om 7 uur al moeten gaan. We waren al een beetje ontwaakt voordat de wekker ging door geluiden van buiten. Het is nog best gehorig, aan één kant hoor je continu de zee kletteren en aan de andere kant de scooters en de toeters. Maar goed ook, want het bleek dat mijn wekker al was gegaan, maar dan zonder geluid! Ik weet niet waarom die functie überhaupt bestaat voor een wekker. Zet dan geen wekker. En ook geen idee hoe mijn telefoon de wekker op stil heeft gezet. Maaaaar maakt allemaal niet uit, we zijn op, poetsten onze tanden en wilden nog even van het toilet gebruik maken. Bleek dat die knakker van gisteren het water in de badkamer had uitgezet vanwege die op hol geslagen kraan. Es kreeg het al Spaans benauwd, hoe kon hij nu toiletteren? Hij kwam toen zelf met het slimme idee om de spoelbak van het toilet te vullen met water uit de kraan van het keukentje die we hadden, want die deed het gelukkig nog wel. Pfieuw, hij kon veilig zijn gang gaan. Na dit stress momentje liepen we naar het ontbijt, gooiden onze mik vol met eten en maakten ons daarna klaar voor de dag.

We wilden vandaag scooters huren, omdat dit eiland rustiger is met het verkeer en het een goede methode was om het eiland te verkennen. Het enige probleem alleen, wij hebben geen echte scooter ervaring. We hadden er ook lang over nagedacht om het te gaan doen of niet, want ik ben sowieso de grootste kluns van het stel, maar Es kan er ook wel aardig wat van. Ik durfde niet bij hem achterop, want heeft net zijn rijbewijs en heeft vroeger alleen stiekem een paar keer op een scooter gereden. En hij durfde niet bij mij achterop, want ik had nog nooit scooter gereden. Dus besloten we allebei een aparte scooter te huren. Kostte ook geen drol, 350 pesos voor de hele dag (omgerekend is het iets van 5 euro ofzo). De receptionist vroeg nog wel even voor de zekerheid of het niet onze eerste keer was voor ons, dus riepen wij natuurlijk volmondig nee. We knepen hem stiekem wel een beetje maar deden het toch. Was het niks voor ons, dan zouden we hem gewoon weer terugbrengen.
De receptioniste reed de scooters naar voren en adviseerde ons foto's te maken van de scooters voor eventuele schade. Ik zag allerlei knopjes op dat ding dus ik zei: goh het is een tijdje geleden voor mij, kun je even kort vertellen wat alles is? Zag er allemaal vrij simpel uit. Dus werd het tijd om er op te klimmen. Slik. Ik ben typisch iemand die in plaats van remt juist extra gas geeft, althans dat idee had ik altijd. Maar wonder boven wonder reden wij van het hotel in één stuk weg, alsof we het elke dag deden. Wij vonden onszelf zo cool en stoer. En voor de meeste van jullie stelt het niks voor, maar wij hebben echt wel een mijlpaal bereikt hiermee.
We scheurden lekker door de straten van Siquijor. We durfden zelfs best hard te gaan, zelfs harder dan was toegestaan. We durfden zelfs elkaar te filmen, dus met één hand te rijden. Wat een waaghalzen waren wij, niet normaal.

We reden natuurlijk ook met een doel met de scooter, we wilden ook echt dingen zien. Dus we gingen voor onze eerste bestemming stoppen bij de Cambugahay watervallen. Dit was zo'n spot waar je, tegen betaling, aan een liaan het water in kon slingeren. En natuurlijk gewoon even zwemmen. We hadden van tevoren gelezen dat er, zodra je je scooter geparkeerd hebt, een tourguide op je af komt om met je naar beneden te lopen en je zo te laten touren door het gebied. Maar dit scheen helemaal niet nodig te zijn omdat het makkelijk zelf te verkennen was. Maar helaas, er had zich iemand al aan ons opgedrongen en liep ongevraagd al met ons mee naar beneden, richting de watervallen. 135 treden zei hij, die liepen we nu naar beneden. Onze spierpijn in de kuiten was nog niet weg dus dit voelden we meteen. Toen we er waren aangekomen wilde de guide ons gelijk meenemen naar de eerste swing, maar wij wilden gewoon rustig kijken en zelf ons tempo bepalen. Dus we gaven hem wat geld, zeiden dat we het vanaf hier zelf gingen doen. Hij zei niet eens dankjewel voor het geld, wat we niet eens verplicht waren om te geven. Ondankbaar zwijn.
Het was ondertussen al goed warm geworden, dus na wat gestaar naar de mooie natuur, met wel wat menselijke aanpassingen dan, doken we zelf ook maar het water in. Dat was heerlijk verkoelend. We konden onder de waterval doorzwemmen en vanaf achter de waterval naar de mensen kijken. We hielden we goed vol in dat koude water, wat heerlijk aan voelde. Totdat Es toch een keer wilde zwaaien als een aap aan een liaan. Met de bedoeling dat ik dat zou vastleggen uiteraard. Hij betaalde de swing man het bedrag en daar mocht hij. Als een kleine Tarzan hing hij aan dat touw.
Nadat we uitgespeeld waren, droogden we onszelf af en maakte ons klaar voor de 135 treden weer omhoog. Ook dat voelden we goed aan de kuitjes (en aan de conditie). Waren we net lekker afgekoeld, kwamen we alweer met een heethoofd aan bij de scooter. De zadels waren lekker heet geworden, dus onze kontjes verbrandden bijna. We gingen weer verder tuffen over het eiland, door naar onze volgende stop. We hadden gelezen dat er een eeuwoude Balete boom ergens op het eiland zit, wat veel bekijks heeft, dus daar wilden we ook wel even naar kijken. De boom zelf was niet zo heel bijzonder, we hadden wel eens vaker hele oude bomen gezien met heel veel takken en wortels. Nee wat de attractie zo leuk maakte, was dat aan het voet van de boom een klein poeltje was gemaakt met van die vissen die aan je voeten gingen eten. Dus we hadden even een Spa-stop. Es kreeg de slappe lach van de visjes zodra ze onder zijn voeten terecht kwamen om daar aan zijn velletje te kauwen. Hij kon er niet van genieten en ontspannen. Ik daarentegen viel bijna in slaap door dat gekriebel van die beesten. Totdat ik opeens een groot mondje voelde aan mijn voet. Er zwommen verschillende formaten vissen in dat water en allemaal knabbelden wat aan voeten. Zo ook die grote. Dat was een heel apart gevoel, het leek wel alsof een stukje schuurpapier langs mijn voet werd gehaald. Es begon al te gillen als zo'n grote vis alleen maar in de buurt zwom. Bangepoeperd.
Nou zo zaten we een tijdje, gladde voetjes er voor terug gekregen, totdat we weer richting de scooters liepen. Ze hadden heel lief voor ons een stuk karton op de zadels gelegd, zodat deze niet al te warm werden in die felle zon. En we zoeften weer verder door de straten van Siquijor.

We reden langs een resort genaamd Coco Grove Beach Resort om een dagtrip naar Apo Island te boeken voor de volgende dag. Dit was het enige resort waar je dit kon doen, dus vandaar. Allemaal gegevens ingevuld, waren we vergeten om genoeg geld mee te nemen. Het was een duur tripje en het geld wat we bij ons hadden was net aan genoeg voor 1 persoon. Helaas, ze wilden eerst een betaling zien. Gelukkig zat het resort maar iets van 5 minuten van onze plek vandaan, dus waren we maar snel heen en weer gereden om het geld te halen. Toen de tour was geboekt, liepen we nog even over dat resort wat immens groot was. Het had 3 zwembaden, een privé strand, een eigen duikschool en waarschijnlijk ook een stuk of 4 restaurants. We baalden stiekem wel allebei dat we niet hier zaten, want het zag er waanzinnig uit.
Toen we klaar waren met rondneuzen, reden we door naar een Seashell museum. Het zat naast een lunchroom, dus de vrouw vroeg of we voor lunch kwamen of voor het museum. We waren de enige gasten daar, dus ze moest speciaal voor ons het museum open gooien, alle lichten en ventilatoren aanzetten en vertelde kort wat over de schelpen die we zagen. Het was niet zo'n groot museum, maar het was alsnog vrij indrukwekkend. Zoveel verschillende soorten schelpen bestaan er eigenlijk. Ook te weten gekomen dat er giftige slakken bestaan die, als ze je bijten (of steken, weet niet precies wat ze doen), je binnen een kwartier al anti gif nodig hebt, anders ga je dood. En dat door een slak! Verder zagen we zoveel verschillende vormen schelpen, in verschillende maten en kleuren. De onderwaterwereld blijft ons steeds verrassen met haar schoonheid.

Na het museum was het lunchtijd. We besloten bij het restaurant te eten waar we eerder die meneer uit Los Angeles hadden gedropt. Dat zag er zo chill en hipster uit, had ook schommels dus we wilden het eten proberen. We namen allebei een schnitzel (btw nog niks Filipijns gegeten) en we hadden echt ontzettend gesmuld. Misschien kwam dat omdat we allebei erge honger hadden, dat we alles wel hadden gelust. We bleven nog even hangen voordat we weer onze gatten verbranden op die hete zadels. We wilden een strand bezoeken die als één van de mooiere wordt aangegeven van Siquijor. Nu staat dit eiland niet bekend om de mooiste stranden, want die zijn elders, maar toch wilde we even een kijkje nemen waarom hier over werd geschreven.
De weg ernaartoe werd steeds hobbeliger, wat we ondertussen wel gewend zijn als je dichter bij de zee komt, het was wel even spannend vond ik met onze onwijze "scootersperience". Ik moest goed kijken waar ik reed, of ik werd door die grote loszittende stenen gelanceerd. Het ging gelukkig goed, maar prettig is anders. En dan komen we aan op het beruchte strand, stelt het 3 keer niks voor. Het was maar een klein stukje strand, vol met zeewier, het had verder niet echt een rustgevende en schone uitstraling. We bleven toch even in de schaduw naar de golven staren wat wel rustgevend werkte. Na een tijdje te hebben gestaan, vroegen we ons eigenlijk af waarom we daar nog waren, dus liepen we maar weer terug naar de scooter en keerden weer terug naar ons resort. We hadden al met al toch een leuke trip gehad en een indruk van het eiland kunnen krijgen.

Terug in de kamer hadden we na het douchen afgevraagd waar we gingen eten. Het restaurant bij ons resort valt best wel tegen dus we wilden eens wat anders proberen. Onderweg op de scooter zag Es een barbecue restaurant vlakbij ons resort zitten. En aangezien we tot nu toe hele goede barbecue ervaringen hebben gehad hier in de Filipijnen, wilden we dit restaurant een kans geven. Toen we daar aankwamen, bleek het echt zo'n wegrestaurantje te zijn waar je gewoon in de buitenlucht zat op van die plastic krukken. Ze kwamen geen bestelling aan tafel opnemen, we moesten naar de barbecue toelopen om daar onze vleesjes uit te zoeken. De vleesspiezen zaten per soort in plastic curver dozen, wie weet al hoe lang. De grill lady opende al die dozen zodat we konden zien wat we kozen. Zo lagen er hele vissen, kippenpoten, grote hompen vlees aan de kippenspiezen, speklappen en nog meer. We kozen allebei zo'n kippenspies en een speklap. Daarna konden we weer plaatsnemen aan tafel. Het eten rook echt heel erg lekker, ze gebruiken hier in de Filipijnen een bepaalde soort marinade, wat zo goed smaakt op de barbecue. Daar kun je bijna geen genoeg van krijgen. Alleen in dit restaurant was het voornamelijk marinadesaus met vlees. Het werd toen toch iets te overheersend. Plus dat die grote kipstukken niet overal even gaar was. Mijn eetlust was na een paar happen daardoor helaas al weg. Ook de speklap was niet echt smakelijk door de saus en de harde stukken. We dachten dat deze lekker crispy gebakken zou worden. Helaas niet het geval. Zonde van al dat vlees, we hadden de spiezen makkelijk kunnen delen met elkaar. Ach ja, het was het proberen waard en het kan niet altijd meezitten toch.
Terug op de kamer maakten we ons klaar voor het slapen zodat we de volgende dag vol energie konden gaan snorkelen tussen de schildpadden!

Geschreven door Nies