Onze laatste dag Granada was alweer aangebroken. Het was weer tijd om onze reis voort te zetten naar onze volgende bestemming. De backpack hadden we de avond ervoor al zo goed als klaar gezet, snel gedoucht en aangeschoven bij het ontbijt.
Na het ontbijt nog even snel Estevan' s ochtendritueel en daarna de rekening betaald. Niet veel later werden we opgehaald door een chauffeur die we de avond ervoor hadden geregeld, wie ons naar de haven van San Jorge zou brengen. Vanuit San Jorge wilden we de ferry pakken naar het eiland midden in één van grootste zoetwater meren van de zuid- en midden-Amerika, Isla de Ometepe.
Aangekomen in de haven, moesten wij als toerist zijnde een dollar per persoon betalen om überhaupt de haven op te mogen. Lijkt een beetje op Indonesië, overal maar geld voor vragen. We hadden gehoopt op de ferry te kunnen van 12 uur, maar helaas was deze al uitverkocht toen we aankwamen. Maar een half uur later zou er een andere voor gaan, een soort plaatselijke boot, ook wel een 'lancha' genoemd. Aangezien we in Indonesië ook al een aantal keer met een local boat hadden gereisd, vonden we het niet erg om dit weer te doen. Deze boot was een stuk groter dan een local boat uit Indo, er waren 2 lagen gemaakt met ijzeren bankjes. Zo één waar je bips als een soort rollade in de bank wordt gevormd. We hadden eerst onze backpack tussen ons in, maar ze kwamen er al gauw achter dat ze meer kaartjes hadden verkocht dan dat er zitplekken waren, dus moesten onze tassen ergens anders heen, zodat er nog iemand naast ons kon zitten. De mijne werd ergens op een stapel gegooid in het midden van de boot en Es dropte nog snel de tas onder onze stoel zodat ie in de buurt zou blijven.
En toen gingen we uitvaren. Heel anders dan in Indo, vertrok deze boot gewoon precies op tijd (als het niet vroeger was, had niet op de klok gekeken).
De rit duurde lang, maar ging toch aardig snel voorbij. We zaten op een gegeven moment echt niet lekker meer, dit ook mede doordat Es plotseling zijn tas op schoot nam, omdat er allemaal water de boot op kwam door de hoge golven. We konden ons alleen niet lekker bewegen omdat we door die derde persoon toch wel aardig krap zaten. Ongeveer een uurtje hadden we er over gedaan totdat de haven van het eiland in zicht kwam. Hier werden we opgewacht door een chauffeur van het transport die we in de haven van San Jorge alvast hadden geregeld. Alles verliep soepeltjes en werden na een rit van ongeveer een half uur bij ons hotel gedropt. Nou ja, aan het begin van de weg van het hotel. De weg zelf was te hobbelig voor het gammele busje om helemaal tot aan de deur te rijden. Jammer voor ons, want het was nog wel een wandeling! En dat in die hitte en zware backpack op onze rug! Maar we hadden het weer overleefd en werden direct beloond door het prachtige uitzicht op de vulkaan Concepción. Echt breathtaking. En ons kamertje was één van de enige met het mooiste uitzicht, zodra we de gordijnen open deden, leek het wel of we naar een schilderij van Bob Ross aan het kijken waren, echt een plaatje!
In onze kamer, met airco jeej, waren we even op adem gekomen voordat we op zoek gingen naar een late lunch. Ons hotel had helaas geen lunch meer toen wij arriveerden, dus gingen we op pad, dus weer die lange weg op, maar nu gelukkig zonder zware tas. Ongeveer 500 meter uphill zagen we een leuk gezellig tentje waar we wel wilden plaatsnemen. Het enige nadeel was dat het vol stond met kleine nare vliegjes die altijd in zwermen bij elkaar ergens zweven. Die je het liefst allemaal weg wilt slaan maar ze dan even hard weer terugkomen. We vonden het zielig om weer weg te gaan omdat ze eindelijk weer mensen zagen, dat we besloten te blijven zitten en net te doen alsof we er geen last van hebben. Het waren gelukkig geen vliegjes die prikken, het waren meer grote fruitvliegjes. Wel honderden! Wat zeg ik, duizenden! Ik moest ook uitkijken met te diep inademen, anders werden ze zo door mijn neus naar binnen gezogen als een levensgrote stofzuiger. Maar desondanks had het eten ons goed gesmaakt, af en toe met een hap extra proteïne.

Na het eten gingen we snel weg van die plek en liepen weer terug naar het hotel. Hier hebben we nog heel lang van het mooie uitzicht genoten in onze wiebelstoelen en werden helemaal zen. Dit hielden we best lang vol totdat we ons Wi-Fi gebruik gingen missen en ons dus begaven richting het restaurant, waar als enige plek Wi-Fi was te vinden. Ook hier hebben we van het mooie uitzicht genoten, met een biertje en een ananas smoothie, de zon achter de vulkaan zien verdwijnen en rare wolkenvelden zien verzamelen bovenop de top van vulkaan Concepción.
Het werd langzamerhand weer etenstijd en besloten in het hotel te eten, was wel zo makkelijk. Es bestelde een bord met gewokte kip en groenten met rijst en ik ging voor een bord pasta bolognese. Het zag er zo smaakvol uit en het rook lekker! Maar schijn kan dus ook bedriegen. Er zat vrijwel geen smaak in beide gerechten, best knap terwijl het zo lekker rook. Maar wat een beetje peper en zout voor wonderen kunnen verrichten.
Ondertussen is de zon al een tijdje onder, en als het restaurant geen verlichting zou hebben, zou je geen hand voor ogen kunnen zien. Pik  en pikkedonker! We bleven nog lekker hangen in het restaurant, met het geluid van honderden krekels op de achtergrond en een verkoelend briesje (met orkaansnelheden) om ons op juiste temperatuur te houden.
Einde van de dag nadert al. Dus alvast een vooruitblik, aangezien we nu Wi-Fi hebben en straks niet meer, lekker even de viezigheid van ons afwassen en dan met zo weinig mogelijk licht aan in onze kamer zitten, zodat er zo weinig mogelijk beestjes op afkomen. Morgen voor de zekerheid onze schoenen uitkloppen voor eventuele ongewenstheden.

Geschreven door Nies