De laatste ochtend op dit fantastische oord was alweer aangebroken. Helaas moesten we onze relaxte verblijf gaan verlaten, terug de bewoonde, drukke en gehaaste wereld in. Konden we maar voor altijd hier blijven. Maar nee, we moeten binnenkort weer centjes gaan verdienen. Maar voor dat het zo ver was, hadden we nog even van de verse koffie genoten die weer voor de deur stond te wachten om opgedronken te worden.
Half 8 schoven we aan het ontbijt en bestelden voor de laatste keer die overheerlijke wafels.
Onze vlucht terug naar de hoofdstad zou rond 16 uur vertrekken, dus planden we de middag boot van half 2 te pakken. Vanuit het hotel bieden ze kruiwagen-hulp aan (voor de bagage, aangezien het die heftige wandeling was en dat in die hitte en zware tas niet te doen is) iedere dag om half 6, half 9 en 12 uur. Wij kregen die van 12 uur, bedankten het personeel voor het geweldige verblijf en gingen richting de haven. We zouden vrij vroeg arriveren, maar dan waren we zeker van een ticket op de boot terug naar Big Corn Island.
Het was al goed heet onderweg. Logisch ook, Het heetste moment van de dag was aangebroken. Expres niet zo snel gelopen om het uitbreken van het zweet te beperken, maar dit had niet echt geholpen. Met klotsende oksels en natte ruggetjes arriveerden we bij de haven. Gelukkig begonnen ze vrij vroeg met de ticketverkoop en schoof snel aan in de rij. En toen was het wachten geblazen in de hitte, met maar een klein strookje schaduw. We konden niet echt meer een rondje lopen, anders waren onze tassen onbemand. We vertrokken tegelijkertijd met een stel met twee kleine kindjes en die wilde heel graag even weg uit die hitte, want die kleinste raakte oververhit. Dus boden we aan om ook op hun bagage te letten zodat zij even weg konden, onder een boom schuilen.

De boot bleek al aardig snel uitverkocht, maar veel mensen bleven komen, ze besloten daarbij maar een boot extra te laten gaan. We zouden vanaf punt van arriveren nog een uur moeten wachten op originele vertrektijd, maar dit werd uiteindelijk maar een half uur. Es ging snel het gezin halen om ze mee de boot op te laten gaan en we pakten onze tassen en vertrokken richting de boot.
De zee was aanzienlijk veel kalmer dan op de heenweg. Er waren geen hoge golven, dus maakten we ook geen heftige klappers op het water. Gelukkig maar, dat had mijn nek niet zo leuk gevonden anders denk ik (is nog niet helemaal weg die pijn verdulleme). En omdat het zo kalm was, kwamen we ook veel eerder aan dan normaal. Aangekomen bij de haven, staan dezelfde taxi chauffeurs ons op te wachten als op de heenweg, maar nu om ons naar het vliegveld te brengen. En net zoals de heenweg propte hij zoveel mensen in zijn kleine Kia Picanto, om maar meer geld te vangen. Toevallig hadden we dezelfde taxi geregeld als het gezinnetje die bij ons verbleef, dus was het niet heel vervelend.

Op het vliegveld waren we nu natuurlijk veel te vroeg, doordat de boot eerder vertrok en de bootrit korter was, dus konden we bij aankomst nog niet inchecken en moesten we wachten op het iniminivliegveldje. Ik dacht dat het kleinste vliegveld waar ik ooit ben geweest was op Borneo paar jaar terug, maar dit sloeg echt alles. Na driekwartier wachten konden we eindelijk inchecken en kregen we weer de geplastificeerde boardingpassen. De security waar we doorheen moesten was werkelijk alleen een houten tafel waar we onze losse spullen op moesten leggen als paspoort en telefoon, onze handtas verdween heel even achter de schermen en konden we, nadat we 2 dollar tax hadden betaald en ze de tassen hadden gescand, bij het volgende raampje kon ophalen. De tassen gingen door dezelfde scanner als de grote bagagestukken, welke soms er tussen uit werden gepikt. Vervolgens vroegen ze dan in de wachtruimte van wie de tas is en of ze dan even wilden meelopen om de tas te onderzoeken. Gelukkig werden onze tassen er niet tussen uit gepikt en konden we gewoon rustig blijven wachten.
Na enige tijd gewacht te hebben, konden we eindelijk boarden, in hetzelfde soort vliegtuig waarin we ook arriveerden op dit eiland. Ze telden aan de hand van de gegeven boardingpassen hoeveel passagiers on board konden. Er waren dus ook mensen in de wachtruimte aan het wachten zonder zo'n plastic boardingpas. Deze mensen moesten dus wachten op het volgende vliegtuig. Net zoals de heenvlucht, moesten we zelf een plekje uitzoeken in dit kleine schattige  vliegtuigje, je kreeg dus geen stoelnummer toegewezen, wat we best apart vonden, but we just go with the flow en we vonden alles best. De terugvlucht zou ook sneller zijn dan de heenvlucht, voor we het doorhadden waren we alweer geland. Ook hier moesten we in dezelfde ruimte waar we binnenkwamen wachten op onze bagage, niet via een bagageband. Gelukkig ging het dit keer een stuk sneller met de bagage dan op Big Corn, waar we onnodig lang hadden moeten wachten.
Buiten was het zoeken naar een taxi niet echt nodig, want er stapte gelijk iemand op ons af van een taxi bedrijf. We spraken een prijs af En hij reed ons naar het hotel voor de laatste nacht. Hij nam wel een eigenaardige route, want hij reed door een achterstandswijk, waar duidelijk armere mensen wonen. Het deed me enigszins wel een beetje aan Indonesië op sommige punten, dus ik stoorde me absoluut niet aan de omgeving. Ik dacht heel even dat we een hotel hadden geboekt in deze wijk, maar hij wilde gewoon een stuk van de drukte afsnijden. Ongeveer een uurtje deden we over de rit. We arriveerden bij het hotel en zagen al meteen dat we heerlijk onze vakantie konden afsluiten in dit hotel. Onze kamer leek bijna even groot als het appartement thuis en kwamen er ook achter dat we een eigen tuintje hadden. Een eigen tuin, een privé tuin die alleen via onze kamer te bereiken was! Wat jammer dat we er in de avond aankwamen, dus niet echt kunnen chillen daar. Wel nog heerlijk gegeten in het restaurant en vervolgens de vakantie afgesloten in bad met het laatste Nicaraguaanse biertje van deze vakantie. En nu alvast bijslapen voor onze ontzettende lange rit naar huis.

Geschreven door Nies