Het vroege opstaan was, ondanks het late slapen, aardig goed gelukt. Half 7 ging de eerste wekker en we waren er eigenlijk direct uit. Snel gedoucht en weer uitgecheckt en door naar het vliegveld. Gelukkig zat het hotel aan de goede terminal voor de domestic flights en hoefden dus niet eerst een wereldreis te maken naar een andere terminal. We werden al snel geholpen bij de incheckbalie, hadden onze bagage gedropt en zijn toen op zoek gegaan naar koffie. Die vonden we al vrij snel en hadden een lekkere Caramel Macchiato genuttigd van de Starbucks.
Es ontdekte dat er een zeldzame Pokémon in de buurt zat die hij nog niet had en wilde eventjes een rondje lopen om hem te kunnen vinden en vangen. Afijn, 20 minuten later was hij nog niet terug van zijn zoektocht en was ik gedwongen de Starbucks te verlaten, aangezien het druk werd en ik een beetje weggekeken werd. Uiteindelijk kwam hij 10 minuten later weer buurten en zijn daarna door de security check gelopen. Es mocht gewoon zijn flesje water meenemen, deze werd in een speciaal apparaat gedaan om het water te scannen om te zien of er echt water in zat. Zo kan het dus ook!
Onderweg naar de gate zag ik een massagestoel staan en die kon ik niet ongebruikt achterlaten. Dat waren tien hele relaxte minuten voor een vlucht. Na de massage konden we ook direct boarden richting het Okinawa prefectuur, naar het eiland Ishigaki.

Het was een vlucht van 2 uur en een beetje en bij het landen zagen we dat het flink had geregend op het eiland. Hier waren we al bang voor, want ze hadden voor deze week een paar dagen tyfoon achtig slecht weer voorspeld. Juist het kleine weekje zon, zee en strand voorspellen ze slecht weer! Nee he!
Vanaf het vliegveld van Ishigaki hadden we een taxi genomen richting de haven om de ferry te kunnen pakken naar ons uiteindelijke bestemming op het eiland Iriomote-jima. Dit was een bootrit van rond de 40 minuten, die wij allebei niet bewust hebben meegekregen, de boot had ons heerlijk in slaap gewiegd.
Op de haven van Iriomote werden we al opgewacht door een gastvrouw van het hotel waar we zullen overnachten, noteerden onze namen en wees ons naar de bus die ons naar de accommodatie zou brengen. Het was een ritje van tien minuten en onderweg was de gastvrouw de hele geschiedenis aan het vertellen over het eiland. Helaas niks van kunnen verstaan, alleen losse woorden als 'pineapple' en 'guava' en iedereen die naar buiten keek, dus keken wij ook maar. Daar zagen we ananassen uit de grond komen, dus daar zou het vast wel mee te maken hebben.

Aangekomen in het hotel, werden we gelijk meegenomen naar de balie om ingecheckt te worden door best wel goed Engelssprekende receptioniste. Helaas was alle info die ze ons meegaf in het Japans, maar vertelde een beetje grondig wat er stond. Ze had ons gelijk geholpen met de kajaktour die wij voor morgen wilden boeken en liep helemaal met ons mee naar de kamer, met onze bagage op een karretje. Dat zouden Es en ik op ons werk eens moeten proberen, geen beginnen aan, haha!
Eenmaal in de kamer werden we aangenaam verrast door de schattige kamer met enorm leuke decoratie, alles aangekleed met houten meubelen die mooi versierd zijn, 2 bedden en in de hoek bij de televisie nog apart een zithoekbed in een nisje, een soort casebo met gordijntjes eraan, en een groot balkon met een chill zitje met matras en een uitzicht op jungle-achtige bomen met daar doorheen een uitzicht op het strand. We waren echt blij met wat we kregen en waar we de komende vijf dagen goed zullen moeten vertoeven. Maar dat moet geen probleem zijn, bedachten we zo.

We hadden bij aankomst op dit eiland ontzettend geluk dat de zon hier doorbrak en het daardoor aardig warm en benauwd aanvoelde. We besloten daarom om snel onze bikini's aan te trekken, in te smeren en met ons snorkelsetje richting het strand te gaan. Daar aangekomen, is een beetje een privéstrand van het hotel, alleen hotelgasten kunnen daar komen, zagen we dat we de enige waren die even lekker aan het strand wilden zitten. Het water was erg troebel door waarschijnlijk de storm die vooraf was geweest, het water was aan het begin ook helemaal niet helder. Toch wilden we even het water in, wat overigens erg warm was, met onze flippers en snorkelset. Es kwam er al gauw achter dat zijn snorkel een klein beetje lek is en had al aardig wat zout water binnen gekregen. We gingen nog iets dieper, maar ook daar was niks te zien behalve zand. Toen maar weer gauw naar de handdoeken, opdrogen en in slaap vallen, althans ik.
Iets voor vijven gingen we terug naar het hotel, zagen daar een winkeltje en hebben wat snacks en drinken ingeslagen, bij de receptie een tafel gereserveerd voor één van de restaurants in het hotel om het de eerste avond een beetje gemakkelijk te houden. We wilden 'Shabu-Shabu' eens een keer uittesten. En nee, niet het all you can eat sushi restaurant zoals we die in Nederland kennen, maar de eetstijl Shabu-Shabu.

Eerst gingen we douchen en al het zout en zand van ons af wassen, daarna wilden we onze kleding wassen in de wasmachines die we als hotelgast konden gebruiken. We moesten er wel apart waspoeder voor kopen in  het winkeltje en 200 Yen in de automaat gooien om hem aan de praat te krijgen. Helaas ook hier weer alles in het Japans dus wij maar op gevoel gehandeld. Het zou een uur duren voordat de was klaar zou zijn, dus wij wilden daar op wachten in de lobby, waar de WiFi was.
Na een tijd ben ik even bij de was gaan kijken of het goed ging. Ik kon zien dat de was niet echt nat was geworden maar was wel aan het ronddraaien. Ik dacht dat dit wel zo hoorde. Totdat ik op de wasmachine onder de wasmachine waar we onze kleding in hadden gedaan, heel groot AQUA zag staan. Nee he, is dit nu echt gebeurd? Ja, de was hadden we dus in de droger gedaan in plaats van in de wasmachine..we voelden ons toen wel erg blond op dat moment. Snel de kleding overgezet naar de juiste wasmachine, nieuw zakje waspoeder moeten kopen, geld er in en ja hoor, er kwam gelijk water bij. Stelletje apen eerste klas.

Ondertussen was het al tijd om te gaan eten. De tafel had in het midden een grote pan op een vuurtje met in het pannetje een soort bouillon waar we ons vlees en groente in moesten dippen. Het is dus als het ware het zelfde als fonduen, maar dan net iets anders. Dungesneden rauw vlees wat we met eetstokjes moesten oppakken en in de bouillon moesten dopen. Het veranderde direct van kleur en hoefde er ook niet lang in te zitten. Een speciaal Shabu-Shabu sausje was ook op tafel gezet om het vlees in te dippen en op te eten met een hap rijst. Het was allemaal een beetje lastig omdat het af en toe een gepriegel was met de eetstokjes. Estevan was in de tussentijd ook erg afgeleid door een Japanse traditionele zangeres, die vlak bij onze tafel op haar Japanse banjo haar mooiste kattengejank liet horen. Hij lag helemaal in een deuk omdat het, volgens hem, niet om aan te horen was en kreeg er gewoon tranen van in zijn ogen.

Na het eten kregen we nog een klein toetje en de rekening. We schrokken ons rot. We wisten wel dat het wat duurder uit zou vallen omdat in het hotel eten duurder is dan buiten de deur, en Es die nog helemaal niet vol zat, dus dat was wel een beetje een domper. Waarschijnlijk was dit onze eerste en laatste keer Shabu-Shabu (en dan bedoel ik nog steeds niet het all you can eat restaurant in Nederland).
Nadat we het restaurant hadden verlaten hadden we nog even bij de WiFi spot gehangen en zijn daarna richting hotelkamer gegaan en in onze casebo naar de Paralympics aan het kijken, wat hier wel wordt uitgezonden..

Geschreven door Nies