We durfden na het wakker worden in eerste instantie de gordijnen niet open te doen, bang voor een heel slecht beeld. Maar het viel eigenlijk wel mee, alleen een beetje bewolking op dat moment. Zou het dan kunnen zijn dat de tour vandaag gewoon doorgaat?
We waren 7 uur opgestaan, omdat de tour, mits deze doorgaat, om 08:40 uur zou vertrekken en wij nog rustig aan konden opstarten en ontbijten. We waren gelijk langs het excursie bureau gelopen om te vragen of het al bekend was of de tour door zou gaan of niet. Hier konden ze om 8 uur meer over zeggen. Het werd in de tussentijd alleen maar beetje bij beetje beter, we zagen zelfs blauwe lucht erdoorheen komen. Wat een geluk! En om 8 uur kregen we dus dan ook het goede nieuws dat de tour door zou gaan! Hiep hiep hoeraaaa!

We zagen ook al dat de koers en snelheid van de tyfoon was veranderd sinds gisteren, een nieuw plaatje van Malakas hing op het bord, waar op te zien was dat hij niet de 16e, maar de 17e de Okinawa eilanden zou bereiken. Zoveel verschil al met één dag, ze hadden vanaf het begin van ons verblijf al hele rare weersvoorspellingen gehad nu ik er zo over terugdenk.
Wij waren in ieder geval erg blij dat het wat beter weer was vandaag en we naar het mooie strand konden genaamd 'Ida Beach' (hoi mama!) met witte strand en helderblauw water met mooi koraal, hadden we gelezen van tevoren.

We moesten ons weer verzamelen op de afgesproken verzamelplek, waar we voorzien werden van flippers, snorkel en duikbril. We hadden dit ook zelf meegenomen naar Japan, maar het scheelde ons sjouwen naar Ida Beach als we het spul van het hotel konden gebruiken. 
Omdat we gisteren wonder boven wonder waren verbrand door de regen en 0 zonnestraaltjes, hadden we ons voor vandaag toch maar wel ingesmeerd en trokken ons speciale zwemshirt aan zodat we niet, zoals vorig jaar, op onze ruggetjes zouden verbranden. Daarna werden we met een hotelbusje afgezet bij een haventje op ongeveer 15 minuten rijden, waar we daarna opstapten op een kleine boot die ons naar Ida Beach bracht. We zagen het mooie water ons al tegemoet komen en de koraalriffen zag je er gewoon doorheen. Ongeveer 20 minuten later arriveerden we op het strand van een eiland, waar Es het had gecheckt op Google Maps, wat Ida Beach bleek te zijn. Mooi wit zand, helderblauw water, veel dood koraal wel en weer veel van die krabbetjes die in hun veel te grote schelphuizen overal naartoe verplaatsten.

We liepen met z'n allen naar een meetingpoint wat speciaal was aangemaakt voor de excursiegasten, het was midden in de jungle met tenten waar ze hun spullen opslaan, een tent met tafels en stoelen erin voor de pauzes en bomen met daaraan hangmatten en schommels voor de kinderen (lees: voor Estevan en Nita). We moesten verplicht een zwemvest om, wat we aan één kant stiekem niet heel vervelend vonden om makkelijker te kunnen blijven drijven, en we kregen een klein popup tentje mee om neer te zetten op het strand en daar dan de spullen in te kunnen zetten. Ondanks het betere weer waaide het nog wel heel hard, dus we moesten de tent verstevigen met grote zware stukken koraal wat we vonden op het strand, zodat deze niet weg zou waaien. We deden snel onze zwemgereedschap aan en liepen al heel snel richting het water.

Aan het begin was er voornamelijk veel dood koraal te zien, maar hoe dieper we gingen, zagen we sowieso meerdere soorten vissen tikkertje met elkaar spelen en onwijs mooi koraal. Zulk mooi koraal hadden we nog niet mogen ervaren sinds we het snorkelen en duiken hebben ontdekt. Het was in verschillende vormen en felle kleuren te zien, hele grote stukken bij elkaar, of juist kleine bosjes. We waren hier zo erg van onder de indruk en hadden daardoor bijna niet door dat we steeds meer in de richting van de boot kwamen die ergens op het water geparkeerd stond en wij deze bijna kopten. Snel eromheen om nog meer mooi koraal te ontdekken. Qua vissen viel de hoeveelheid wel mee, maar de vissen die we zagen waren enorm verschillend en zo keken we alsnog onze ogen uit.
Ook zagen we veel open stukken, waar voorheen veel koraal te vinden was maar nu allemaal is afgestorven. Op sommige open stukken zagen we dan ook netten van ongeveer 6m bij 6m over de bodem gespannen, welke waren bevestigd met palen. Deze palen groeide alweer vers koraal aan en op en die netten zagen er ook uit alsof ieder moment daar zich iets kon vestigen. Waarschijnlijk zijn ze dus bezig met het koraal te herstellen en de natuur een handje te helpen op deze manier?

We waren zo lekker bezig met verkennen van de zee, beetje kijken, beetje drijven, beetje dobberen, beetje flipperen, dat we niet in de gaten hadden dat we zo fanatiek waren geweest en wel heel ver van de kust afgezwommen waren, metertje of honderd na enige schatting. Dat betekende dat we dat stuk ooit weer een keer terug moesten tegen de stroming in. Na deze ontdekking waren we aan de weg terug begonnen, ik zoals gewoonlijk ver achter Es, mijn beste zeemeerminskills uit de kast gehaald. Totdat ik opeens schrok van iets bewegends voor mij, op een afstand van ongeveer 5 meter, wat dus nog een beetje blurry was. Nu weten de meesten dat ik om de kleinste scheet al schrik, dus kun je nagaan hoe erg ik heb moeten schrikken. Toen het beeld scherp werd, werd ik aangenaam verrast door de aanwezigheid van een schildpad! Ik maakte een gelukskreet onder water omdat ik een schildpad had gevonden, snel boven water kijken waar Es was, maar die was te ver weg in zijn eigen onderwaterwereldje, dat ik besloot zelf achter mr. Turtle aan te gaan met de GoPro die ik om mijn pols had gebonden voor deze snorkeltrip.
De schildpad was zo relaxt aan het zwemmen, keek af en toe opzij om te zien of ik genoeg afstand hield, en zwom rustig verder. Na een minuut of 2 keek ik even boven water om te zien of Es me al begon te missen, wat dus bleek, zodat ik dus wild naar hem kon zwaaien en wijzen en ploep, weg was ik weer. Binnen no time was Es naast me, want die had al door dat ik dus wat had gezien en zag dus al vrij snel waarom ik niet met hem terugzwom naar de kust. We hadden het beestje nog eventjes gevolgd, hij ging gelukkig niet expres het diepe in zodat we hem niet meer konden volgen, maar bleef lekker zwemmen op ons niveau. Na een tijdje besloten we hem maar weer met rust te laten en zijn toen uiteindelijk voor de tweede keer begonnen aan de terugweg.

Eindelijk aangekomen op het strand, hadden we een kleine pauze ingelast en hadden de broodjes opgepeuzeld die we zelf hadden moeten meebrengen, omdat er op dit strand gewoonweg niks zit, dus dat was wel nodig, en chillden wat in de hangmat en op de schommel. Es werd al vrij snel geprikt en was er toen al gelijk klaar mee en verstopte zich in de tent waar een klamboe overheen hing.
En toen hoorden we wat geritsel aan de blaadjes van de bomen. De eerste regenbui was begonnen. Nee he, dachten we, het was zo'n mooie dag met zelfs zonneschijn en blauwe lucht. Maar één buitje konden we wel aan, nat waren we toch nog van het zwemmen.
Na het uitrusten wilden we weer verder gaan snorkelen en toen we bij onze tent aankwamen, ging het flink los. Maar dan ook echt flink. Ik moest in de tent gaan zitten om ervoor te zorgen dat deze niet weg zou waaien, en Es was weer richting de klamboe tent gerend. Het regende zo hard dat de kleine eilandjes aan de overkant, die we normaal gesproken konden zien, helemaal verdwenen waren. Je zag de bui ook over het eiland heen trekken in het begin aan de lucht, dat was een heel apart gezicht.
Na dit 'buitje' ben ik weer het water in gedoken omdat ik wel dacht dat ik het in het water lekkerder zou hebben dan boven water, toen ik uit het water werd geroepen. Er bleek slechter weer aan te komen en we moesten met z'n allen eerder terug dan gepland. Op het moment van het gereed maken om het eiland te verlaten, ging de zon expres heel fel schijnen en deed gewoon pijn aan onze ogen. Maar daar trapten de guides niet in, was ook maar goed ook want bij het verlaten van het eiland, zagen we hele grijze wolken boven het eiland hangen. Yep, time to go.

Terug in het hotel was op de website van onze vliegmaatschappij te zien dat onze vlucht van de 17e hoogstwaarschijnlijk geannuleerd zal worden, omdat de tyfoon heeft besloten de 17e aan te komen. Oh ooow, probleempje! We mochten de telefoon van de receptie weer gebruiken om te bellen naar de maatschappij om te kijken wat onze opties waren. Ik was ondertussen zo klaar met het slechte weer dat ik het ook niet erg had gevonden om dezelfde avond nog te vertrekken. Helaas zou die vlucht dan al anderhalfuur na het bellen vertrekken, wat ons dus niet meer ging lukken ivm inpakken, ferry etc. De eerstvolgende mogelijkheid was de vlucht te verplaatsten naar de 16e om half 12. Dit mocht kostenloos gewijzigd worden dus hadden we dit maar gedaan. Anders had de kans bestaan dat we helemaal niet meer van dit eiland af zouden komen.
Malakas zal de eerste tyfoon zijn van dit jaar wat over Okinawa heen gaat en is gelijk de heftigste sinds lange tijd. Maken wij weer mee hoor! Volgens weerberichten zal het de 16e beginnen met losbarsten, eind van de avond en in de loop van de 17e, dus gelukkig hebben wij hem nog kunnen omzetten. We hadden gelijk ferry kaartjes erbij besteld voor in de ochtend, zodat we daar geen omkijken meer naar hebben.

Na dit regelen hadden we onze accommodatie in Tokio aangepast, daarna nog lekker aan het zwembad gehangen, totdat het tijd was om ons te gaan wassen en klaar te maken voor het avondeten. We besloten om vandaag lekker in het hotel te blijven eten in het buffetrestaurant. Was heel goed te eten en dat was ook wel weer te zien in de prijs. Jeetjemineetje. Estevan werd weer blij verrast door de zangeres op haar banjo en haar kattengejank in het restaurant en hield het niet meer droog en rolde een aantal keer bijna van zijn stoel af.
We hadden na het eten ook alvast onze rekening van het hotel betaald zodat we dat niet meer in de ochtend hoefden te doen, nog even gehangen bij de WiFi spot en toen was het weer tijd om de backpacks in te pakken. Totaal geen last van TOG: 'Tyfoon Ontwijkend Gedrag'.

Geschreven door Nies