Ik eindigde gisteren zomaar het verhaaltje zonder te vertellen hoe geweldig de rit naar Flagstaff eigenlijk was. Mooie landschappen met overal van die grote cactussen die je ook in Westerns ziet. Een mooi berglandschap volgde, met de daarbij horende speldbochten waar je met de auto vlak langs de rand moest rijden, of driften, wat je maar gewend was. Es had het soms erg moeilijk mee dat hij af en toe zo de afgrond in kon kijken en bleef dus ook strak vooruit kijken zonder zich te verroeren.
Toen we in Flagstaff aan kwamen, hadden we niet door dat het flink was afgekoeld. We stapten de auto uit en vroren nog net niet onze tenen eraf. De thermometer stond ondertussen op 29 °F, wat ongeveer -2 °C is. MIN TWEE?! Mijn hemel, daar hadden we niet op gerekend! Het liep die nacht zelfs af naar -9 °C. Niet normaal hoor.

De dag er na werd het niet veel warmer. We hadden geen handschoenen of mutsen mee genomen en we vreesden deze wel nodig te hebben vandaag. We zouden naar de Grand Canyon rijden en daar kon het zelfs nog kouder worden. We bedachten dus maar voordat we begonnen aan de 1,5 uur durende rit nog eerst langs de Wal-Mart te gaan om sowieso onze lunch te halen en om handschoenen en mutsen aan te schaffen. Er zat een Wal-Mart op 5 minuten rijden van het hotel. Bleek deze Wal-Mart net druk bezig te zijn met verbouwen, en het gedeelte van de kleding was dus net niet beschikbaar. Hebben wij weer. We moesten het maar vol zien te houden met een lange broek aan, een t-shirt en trui met capuchon en jas, Es had zelfs 2 truien aan. Gelukkig scheen de zon volop en er hing geen wolkje aan de lucht. Dit maakte het ook nog eens extra verleidelijk, want als je naar buiten keek leek het wel 25 graden.
We vervolgden onze rit naar de South Rim kant van de Grand Canyon, dit lag het dichtsbij onze locatie. Hoe dichter we bij de GC kwamen, hoe meer het landschap veranderde in canyon achtige bergen. We moesten onze pas bij de entree laten zien en reden door naar onze eerste uitkijkpunt.
De Grand Canyon is een typisch Amerikaans park waar je met de auto doorheen kunt rijden en kunt stoppen op bepaalde punten om van het uitzicht te genieten. Dit zodat iedereen naar deze bezienswaardigheid toe kan en je niet perse een goede conditie hoeft te hebben om het park te kunnen bezoeken. We vonden het op zich niet heel erg, want onze voeten waren nog lichtelijk vermoeid van de twee grote hikes van de dag er voor.
Het park was niet zo heel druk. Er waren wel een paar auto's, maar ik denk dat die op 2 handen te tellen waren. Echt een voordeel van niet in het hoogseizoen gaan. We stapten uit bij ons eerste uitkijk punt en de scherpe kou sloeg gelijk op mijn oogballen. Djiezus wat was het koud! Er stond een klein windje waardoor het alleen maar kouder aanvoelde. Het zonnetje scheen ook volop, maar kon niet opbotsen tegen die koude wind. Het had even tijd nodig voordat we er aan gewend raakten en ook echt van het uitzicht konden genieten. Want was het genieten zeg! Prachtige kloof met de Colorado river er dwars doorheen. Ik blijf me verwonderen dat de natuur en de kracht van de rivier en erosie zoiets moois hebben kunnen creëren. Es zijn hoogtevrees level wordt al erg tijdens deze reis getest, de uitkijkpunten van de GC deden daar een schepje bovenop. Es' hoogtevrees level uitkijkpunt 1: een 4.

We reden door naar het volgende uitkijk punt om de GC vanaf een iets andere hoek te bewonderen. Net zoals punt 1 kon je vanaf een reling naar de afgrond kijken, maar bij uitkijkpunt 2 kon je ook nog een klein pad volgen om iets naar beneden te lopen, zonder reling. Dit wilde ik natuurlijk even checken, maar hier begon Es zijn hoogtevrees al een beetje om genade te roepen. Helemaal toen ik een grote steen aan de rand van de berg zag en ik daar op wilde klimmen voor wat leuke foto's. Ik kreeg Es zelfs zo ver om het ook te proberen, waar hij eerst hartelijk voor bedankte, maar uiteindelijk toch een beetje nieuwsgierig werd en nog net niet kruipend naar de steen toe kwam. Hij hield zich heel goed vast aan de steen achter hem en keek niet naar beneden tijdens het lopen. Zijn benen begonnen al lichtelijk te trillen maar ondanks dat is hij ook op die rots geklommen. Es' hoogtevrees level uitkijkpunt 2: een 8.
Door naar punt 3. Daar wilde ik weer een stapje verder gaan en mijn leven riskeren om bij die ene mooie steen terecht te komen, ongeacht de onveilige tocht er naartoe. Es kon het niet aan zien en werd gek. Hij weet dat ik nogal klungelig kan zijn en over het kleinste steentje kan struikelen, en vond het maar niks dat ik mijn leven zo op het spel wilde zetten. Zelf zag ik het probleem niet echt, want het waren stukken die prima te doen waren, misschien wel voorzichtig moeten afdalen voor de losse kiezels die mee bewogen, maar ook dat ging prima. Hij zei het ook al eerder: sinds ik die wandelschoenen heb, loop ik niet meer als een bang hertje met de angst om overal overheen te struikelen, maar spring ik als een kikker van steen naar steen. Ik snap ook niet waarom ik ze niet eerder heb aangeschaft, zoveel meer grip en balans erdoor!
Ik ging klaar zitten voor de foto's en genoot ook ondertussen van het mooie uitzicht. De zon zorgde voor een mooie licht inval op de bergen en kon er echt uren naar kijken. Maar er werd er één achter mij helemaal kierewiet en beval me terug te komen naar de kant. "AAAH KOM NAAR DE KANT, IK BEN ECHT KWAAD", riep hij totaal niet boos maar meer angstig. Es' hoogtevrees level uitkijkpunt 3: een 12.
Uitkijkpunt 4 was niet veel anders dan de derde. Weinig mensen, mooi uitzicht, koude wind, lekker zonnetje, mooie stenen, een grensopzoeker en een angsthaas. Dit keer ging ik misschien wel iets te ver voor mijn doen, ik durfde zelf namelijk niet helemaal door al de loszittende steentjes maar ik liet me niet kennen, Es keek expres niet naar mij en ik moest een seintje geven als ik klaar was. Hij zei dat hij ook voorbijgangers over mij hoorde praten en "that chick is crazy" riepen. Als ik nou mega handig en lenig en een 100% daredevil zou zijn geweest, had ik echt als een kikker van steen naar steen gesprongen. Es werd volgens mij zelfs bijna misselijk van het idee dat ik daar stond en wilde niet eens een foto van me maken. Es' hoogtevrees level uitkijkpunt 4: een 15. Haha, zo ver zijn meting, deze zal verder weer getest worden bij een volgende hike.

We reden uiteindelijk door naar het laatste punt en tevens het meest bezochte punt. Dit was het punt waar de meeste juist begonnen, waar wij juist eindigden. Dit hadden we expres gedaan, zodat het makkelijker aansloot op onze vervolgreis naar Las Vegas. Bij dit punt waren er heel veel schattige eekhoorntjes die, heel erg eigenlijk, totaal niet mensenschuw waren. Ze wilden juist naar de mensen toe die iets te eten hadden. Deze beestjes weten dus dat waar mensen zijn, er ook eten te vinden is. Aan 1 kant maakte het wel heel schattig, want ze kwamen echt op je af, aan de andere kant erg verknipt. Es had een propje en maakte daar geluid mee en die beestjes reageerden daar massaal op. Ze probeerden zijn camera uit zijn handen te grissen omdat ze dachten dat dat het eten was. Heeft vast voor leuke beelden gezorgd.
Na bijna drie uur door de GC te hebben gereden waren we wel toe aan deel 2 van de dag, namelijk de 4 uur durende rit naar Las Vegas. We hadden de tank vol gegooid en vervolgden onze weg. Ook deze rit lukte het me aardig goed om vol te houden, ik had niet echt een pauze nodig, maar na 2,5 uur rijden begon Es zijn blaas wel te voelen en maakten we een tussenstop bij onze lievelingswinkel Wal-Mart. Deze zijn altijd voorzien van toiletten, dus deden we dit hier. Gelijk ook voor mutsen en handschoenen gekeken, mocht het de overige dagen ook zo ijzig koud zijn als vandaag. We besloten om vanavond te dineren bij Mcdonalds, zodat we een keer niet te veel geld hoeven uit te geven aan avondeten. We zochten er één op die op een half uur rijden van Vegas lag en zetten de navigatie hierop klaar. Eenmaal aangekomen bij de Mac, de honger was al aardig gearriveerd, bleek die Mcdonalds wegens verbouwing dicht te zijn. Hebben wij weer! Dat is al de 2e keer vandaag dat er iets niet mogelijk is wegens een verbouwing. We werden lichtelijk geïrriteerd en besloten maar richting Vegas te rijden en dan daar maar wat te zoeken. Gelukkig hadden we nog een andere Mac gevonden voordat we er waren. Het was ondertussen al erg donker en de wegen zagen er hier iets anders uit dan op de plekken waar ik al in het donker heb gereden. Ik geef niet graag toe dat ik 's avonds een beetje kippig ben, maar als de weg ook nog eens heel vreemd is en de afslagen zo laat worden aangegeven en het daardoor ook voor Es bijna niet te doen is om goed te kunnen navigeren, dan is het mogelijk dat ik lichtelijk paniekerig kan zijn. Ik zag gewoon niet hoe de weg liep, en baalde er zo erg van dat ik het niet doorhad hoe de weg liep. Het klinkt heel erg stom, maar op dat moment is dat erg frustrerend. Gelukkig kon Es wel rustig blijven en begeleidde me er doorheen. En toen begon die ellende weer van voor af aan in het centrum van Las Vegas.
We zouden in the LinQ hotel overnachten midden op de bekende Strip met alle bezienswaardigheden. We hadden ook redelijk snel het hotel gevonden van de buitenkant, maar toen moesten we nog de parkeergarage zien te vinden. En dit was een echte klus. Het was een drama. Zacht uitgedrukt. We moesten er 3 rondjes voor rijden, 3 keer illegaal op verschillende parkeerplaatsen eindigen en verkeerde ingangen pakken. Ik denk dat ik niet overdrijf als ik zeg dat we meer dan een half uur hebben geprobeerd de juiste garage te vinden. Maar uiteindelijk toch gevonden, halleluja!
En toen moesten we vanuit de garage de hotel lobby nog zien te vinden. Zoals je wel eens die grote hotels met casino op tv hebt gezien, zo was deze ook. Immens groot. Gelukkig werd er duidelijk met bordjes aangegeven waar we heen moesten. Halverwege stond er een mannetje ons op te wachten om een klein praatje te maken en onze hand te schudden en ons welkom te heten. En stuurde ons vervolgens de juiste kant op. Nadat we ingecheckt waren, moesten we toevallig weer langs diezelfde vent maar hij herkende ons niet, dus hij hield weer precies hetzelfde praatje en schudde weer onze hand. Wij gingen er maar in mee, want die man ziet me een partij mensen per minuut, hij zou vast hersendood zijn en op automatisch piloot staan.
Eindelijk konden we neerploffen op bed. We waren echt blij dat we voordat we het hotel gingen zoeken toch nog hadden gegeten, anders was Es zo hangry geweest dat hij mij uit het raam had geslingerd. Dan had ik onze dag niet kunnen navertellen. We wilden nog de Strip op lopen, maar we waren zo uitgeteld dat we besloten gewoon op de kamer te blijven en morgen er extra van te genieten.

Geschreven door Nies