Wekkertje weer vroeg vandaag. Om 05:30 staan we op zodat we om 06:00 aan het ontbijt kunnen zitten en daarna direct door kunnen gaan naar het vliegveld. Zodra we naar buiten kijken is de smog eigenlijk alleen maar erger geworden en hopen we maar dat we straks weg kunnen. Na een lekker en ruim ontbijt buffet lopen we naar de receptie om te vragen of er iets bekend is over de vluchten. Helaas krijgen we het antwoord dat niemand iets weet en dat dat echt weersafhankelijk is. Ondertussen melden zich meer gestrande reizigers en ook mensen waarvan hun vlucht vandaag is geannuleerd. Onze hoop zakt weg en het wordt duidelijk dat er vandaag ook zeer waarschijnlijk niet gevlogen gaat worden. Nita belt inmiddels met familie op zoek naar een oplossing en ik spreek enkele andere gasten aan welke misschien met de boot gaan. Voor ons is dit ook een oplossing en kunnen wij onze terugvlucht morgen halen. Zo een boottripje duurt 20 uur met de public ferry maarja het is niet anders.

We besluiten uiteindelijk toch maar te gaan kijken op het vliegveld en via via krijgen we een contact persoon waar we naar moeten vragen. Met de taxi worden we er afgezet en al snel blijkt het dat alle vluchten vol zitten voor vandaag. We kunnen wachten tot iemand zijn stoel annuleert, maar dat bied geen garantie voor vertrek aangezien er vanwege de smog nog steeds niet gevlogen kan worden. We zijn het wachten eigenlijk bestwel zat en worden behoorlijk prikkelbaar en besluiten de taxi te nemen naar de haven voor de public ferry. Onderweg kopen we een kaartje voor de 1e klasse voor 840.000 rupiah zodat we niet in een slaapvertrek voor 200 man terechtkomen en nemen even plaats op straat voordat we de wachtruimte in mogen. Eenmaal in die wachtruimte krijgen we een polsbandje om met daarop onze bestemming en nemen we plaats op de o zo comfortabele houten bankjes als ik ineens; nasi nasi nasi hoor. Ik kijk achterom en staat daar een dame in het kiertje van een open raam die mij probeert over te halen om een kant en klaar maaltijd van haar te kopen, heel lief maar nee bedankt! De boot is inmiddels aangekomen en het is bizar hoeveel mensen er vanaf komen maar nog gekker is om te zien hoe veel overvolle vrachtwagens voorbij komen waarvan sommige zelfs zo groot zijn dat ze zichzelf af en toe vast rijden. Gelukkig hebben we hierdoor weer vertraging en ipv 13:00 varen we pas om 17:00 weg. Schijntje vergeleken met de rest van de tijd.

Gelukkig zitten we aan boord en hebben we dus een premium klasse kaartje gekocht. Als we melden dat wij zo een kaartje hebben worden we direct meegetrokken langs iedereen en mogen we overal legaal voordringen. We komen aan bij de premium klasse en we hadden op zn minst een stoel verwacht maar eigenlijk trekken we een stuk of 50 matrasjes aan in een veels te kleine ruimte zonder nooduitgang. Blijkbaar zitten er mensen die er niet horen en die worden na een handmatige controle weggestuurd. Inmiddels heeft Nita ook de eerste kakkerlakken gespot wat het luxe gevoel eigenlijk nog meer aanwakkert. De kaartjes worden nogmaals gecontroleerd en de schrik slaat er goed in als ze ons niet geldige kaartjes hebben verkocht aangezien ze pas geldig zijn op de 19e! Na enige geklets met zijn supervisor mogen we aan boord blijven, pffffff...

Na een bezoekje aan onze privé 5 sterren badkamer is het ook tijd voor het eten. Een positieve verrassing want hier waren we niet van uit gegaan. Nasi putih, kipnuggets, meloen en een flesje drinken, helemaal happy! Na dit alles opgegeten te hebben ploffen we neer op ons matje met vieze lakens en kussens en proberen wat te slapen. Inmiddels is het schip op open zee, dat is te merken ook want hij gaat flink tekeer. Het duurt dan ook niet lang voordat de eerste mensen zich over de matrasjes bewegen richting wc omdat die flink zeeziek aan het worden zijn. Inmiddels maakt ook het schip behoorlijk lawaai, harde klappen worden afgewisseld met getril en het gevoel wordt er allemaal niet prettiger op. Regelmatig dutten we een beetje weg maar worden we wakker geschud door het geluid van onze ijsbreker. Het is nu toch echt tijd om te slapen en hopen dat we pas wakker worden als we vlakbij land zijn en niet met een reddingsvestje in het water belanden.

Geschreven door Nies