Afgelopen nacht ging het slapen dus wat makkelijker. We hoorden het gezoem wel, maar we konden er toch wat makkelijker doorheen slapen. We waren zo moe dat we niet eens een wekker hadden gezet voor vandaag. Dit bleek ook niet nodig, want Es was al rond 7 uur wakker. Ik wilde nog niet toegeven dus ik hield het tot rond kwart over 7 vol. Tja, krijg je als je vroeg in slaap valt.
We hadden ons aangekleed en bij het ontbijt aangeschoven. Onderweg kwamen we wat schoonmakers tegen, die al net zo vriendelijk waren als de receptioniste. Ze keken of dwars door ons heen of keken ons aan alsof ze ons liever van de vierde verdieping af wilden gooien omdat we in hun weg liepen. We trokken ons hier niet veel van aan, maar bedachten wel dat ze wel eens een gastvriendelijkheidstraining konden gebruiken. Gelukkig konden we verder genieten van onze voorverpakte bagels die net genoeg ontdooid waren en de slootwater wat hier bekend stond als 'koffie'.

Na het ontbijt hadden we ons gereed gemaakt voor onze roadtrip naar het meest westelijke Key eiland en, volgens de Amerikanen, het meest zuidelijke gedeelte van Noord-Amerika, Key West. Key West staat bekend als meest bekende Key eiland voor het wilde nachtleven, de pastelkleurige huizen, stranden en historische, toeristische plekken. Ernest Hemingway's huis was daar één trekpleister van, net zoals zijn lievelings bar "Sloppy Joe's Bar", maar de meest belangrijke attractie was toch wel 'The Southernmost point of Continental of USA' paal, beeld, of hoe het ook genoemd wordt. Het is niet meer dan een 2,5 meter hoog en 2 meter brede paal waar op geschilderd was dat we momenteel op het meest zuidelijke punt van het vaste land stonden. Is niet het meest zuidelijke punt van de Verenigde Staten, wat de meeste mensen wel denken, want dat is een eilandje bij de staat Hawaï. Het was dus niet heel bijzonder, maar blijkbaar vonden de meeste mensen het wel vet boeiend, dus stond er werkelijk een rij om met dat ding op de foto te kunnen. Nou als een gekke buitenlandse toerist ga je uiteraard precies hetzelfde doen. Gelukkig ging het vrij snel en na onze shoot konden we weer naar de geparkeerde auto en konden we onze weg weer vervolgen op Key West.
Een klein stukje verder bevond zich het bekende Mallory Square en Duval Street. Dat is een beetje de strip van Key West. Het was ook vrij druk en vol met bars en restaurants en winkeltjes met de lelijkste kleding en souvenirs die je liever gelijk in de prullenbak wilde gooien of verbranden. Aan de waterkant stond een hele grote cruiseschip geparkeerd, 'the Empress of the Seas', aan het wachten tot al haar passagiers weer aan boord waren om zo de cruise weer te kunnen voortzetten. Het was echt een gigantisch ding, we gingen er uiteraard even voor staan en wat foto's maken, dat kon niet ontbreken.
Het was echt warm deze dag, we waren ook op het heetste punt van de dag lekker aan de wandel. Het was niet warmer dan de afgelopen dagen, maar toch hadden we het allebei erg zwaar, het zweet rolde van onze rug zo onze stringetjes in. Es had het zelfs over een 'zwanus' (voor de onbekenden, zoek maar op). We merkten ook dat het richting etenstijd was dus we gingen op zoek naar een geschikte lunch plek. We wilden naar Hemingway's lievelings plek gaan, the Sloppy Joe's Bar, maar die was zo druk en vol, daar was zelfs beveiliging nodig. Misschien staan de mensen er om bekend om hier al vroeg te diep in het glaasje te kijken en dat er gebruik van een beveiliger geen overbodige luxe is. In die korte tijd dat wij er waren was er nog niks aan de hand, helaas.
We vonden een sportsbar aan de overkant van Sloppy Joe's en namen daar plaats. Es bestelde een pulled pork sandwich en ik ging voor een philly cheesesteak sandwich. Alle aanwezige tv's stonden aan met verschillende sporten en de tv die in ons gezichtsveld stond, zond een wel hele bijzondere kampioenschappen uit, namelijk de Lumberjack World Championship. Het valt onder Timbersports en het gaat als het ware om, ja het woord zegt het al, houthakken. Wie de snelste tijd neerzette met het hakken van een stuk boomstam, in verschillende moeilijkheidsgraden. Je zou denken dat het iets typisch Amerikaans of Canadees zou zijn, maar het was een WK, dus over de hele wereld heb je van die alphamannen rondlopdn die graag op deze manier hun mannelijkheid willen tonen ofzo. Het zag er best vermakelijk uit en best indrukwekkend ook nog.

Na de lunch gingen we weer richting de auto en besloten om een strandje te bezoeken die op internet ooit werd benoemd tot één van de mooiere stranden van de Key eilanden. We waren op de heenreis er langs gereden, maar het was niet echt goed vanaf de weg te zien. Dit strandje lag ongeveer halverwege de route, ongeveer op een uurtje rijden, op Bahia Honda Key. Dit eilandje staat ook bekend om de Bahia Honda Rail Bridge, een trein rails wat in de jaren 30 ooit flink was vernietigd door een orkaan, waardoor ze besloten deze niet op te knappen maar een snelweg naast te bouwen en deze rails gewoon te laten verrotten en het te vertonen als een bezienswaardigheid of monument. Het strandje onder de brug moest hét strandje zijn waar je geweest moest zijn. Het hele gebied hadden ze benoemd tot nationaal park, waardoor je dus eerst mocht dokken voordat je verder mocht rijden. Dan ga je er van uit dat het de moeite waard is. Maar dan kom je aan, en dan zie je een niet veelzeggend stukje zee, met aan één kant uitzicht op die oude verrotte treinbrug en ernaast de snelweg, of aan de andere kant de open zee, met een strand gevuld met rottende zeewier, wat ook nog eens erg stonk. Het rook naar mijn oude vissenkom als ik deze moest verschonen. Het was dus niet wat we er van hadden verwacht. Van al die eilandjes waar je een stukje strand kon opzoeken, zochten we dit stukje uit. Maar het was al rond half 4 en we hadden geen zin meer om een ander strand te zoeken, dus doken we alsnog het water in aan de brugkant. Het kan best zijn dat dit ooit een heel mooi strand was, maar het is nog maar een jaar geleden toen orkaan Irma een groot gebied van de Florida Keys heeft verwoest. We zagen op veel stukken dat ze nog druk bezig zijn met de wederopbouw na dit heftige natuurgeweld. Het was eigenlijk nog best prima hoor, water had een lekker temperatuurtje en het was er niet druk. Dus tot een uurtje of half 6 hielden we het vol en waren daarna weer terug richting onze Key gereden.

Na het douchen hadden we gekeken voor het avondeten en kozen voor de gezellig uitziende bar links van het hotel. Een menukaart van deze bar lag op de kamer dus we konden al een beetje zien wat ze aanboden. We zagen ook dat het wat prijziger was, maar we hadden ook geen zin om op zoek te gaan naar goedkoper eten waar we voor in de auto moesten stappen. We moesten een half uur wachten tot we aan tafel konden, want het was best wel drukkig, maar konden in de tussentijd gebruik maken van hun Wi-Fi op een schommelstoel.
We bestelden allebei een alcoholisch drankje omdat ik nu toch niet hoefde te rijden. Het eten zelf was echt teleurstellend voor het hoge bedrag, dus dat viel wel een beetje tegen. Een specialiteit op de Key eilanden is hun Key Lime Pie toetje, gemaakt van de op de Keys groeiende limoentjes, het was een soort cheesecake met erbovenop een laagje van merengue. Dit was zo echt wel de moeite waard! Tenminste nog iets positiefs aan het eten. Oké en mijn cocktail was ook echt genieten, maar dat is geen eten.
Na het eten liepen we weer terug naar onze kamer, beseffende dat vanaf de volgende dag onze laatste gedeelte van de reis zal aanbreken voordat we weer terug naar huis moeten

Geschreven door Nies