Dag 19

Vannacht durfde Estevan niet uit bed om te plassen, omdat hij dacht een hele grote spin op de muur te zien. Na al zijn moed verzameld te hebben, ging hij er toch uit, want de nood was hoog. Bleek het geen spin te zijn, maar een hele grote donkere krab! In ons hutje! In de ochtend zag ik hem al zoeken, geen idee waarnaar. Maar blijkbaar was de krab hem weer gepeerd dus hij kon het niet aan mij laten zien.
Vandaag stonden er 3 duiken op het programma. Eerst onze buikjes gevuld met kleine opgerolde pannenkoekjes met chocola in het midden. Heel erg lekker. Nog even standaard de ochtendroutine uitgevoerd (ja ja ook hier werkt de stoelgang naar behoren) en we waren klaar om te gaan, met als eerste stop Manta Sandy, de plek om grote manta roggen te spotten.
Het weer was een stuk beter dan gisteren, het zonnetje liet zich in de vroege ochtend al wat meer zien. We maakten ons weer klaar voor de backflip. We zakten vrij snel en kwamen op de zanderige bodem. Er was verder niet zo veel te zien in de omgeving dus we hoopten zo op goed nieuws. Yohanes zei gisteren al dat hij een sms'je zou sturen naar de manta's om aan te geven dat we eraan kwamen.
We moesten wachten achter een lijn van kleine rotsjes  op de bodem, op zo'n 20 meter diep. Net zoals we op een voorstelling aan het wachten waren, maar dan liggend op onze buik op het zand diep in de zee. We mochten niet over de stenen komen omdat ze dan geheid weg zouden gaan omdat ze dan onze bubbeltjes zouden zien. Ik had de GoPro om mijn pols zitten en ging in de tussentijd maar andere kleine visjes filmen die de hele tijd tussen ons door aan het zwemmen waren en heel dichtbij durfden te komen. Maar nog steeds geen manta.
We hadden zeker wel een half uur op die plek gewacht totdat we wel een beetje doorkregen dat we weer geen manta's gingen zien vandaag. Super balen. Dan maar weer verder zwemmen. Gelukkig zagen we wel andere mooie vissen en ook weer een Wobbegong haai onder een steen.
Omdat we zo lang aan het wachten waren, kwamen wij ook vlak aan de oppervlakte bijna zonder lucht te zitten. Het ademen werd een stuk zwaarder, hetzelfde gevoel alsof je longen vol met slijm zitten en het moeilijk is om te ademen. Het was niet zo gek ook dat de lucht bijna op was, we waren namelijk een uur en 7 minuten onder water geweest. Zo lang hadden wij nog nooit gedoken!

Weer aan boord, na al het gereedschap van tevoren in het water te hebben uitgedaan, baalden we weer als een stekker dat het ons niet gegund was om die grote roggen te mogen zien. Die twee Nederlandse gasten die we hadden ontmoet in Sumatra waren ook naar Raja Ampat geweest en die hadden ze potverdorie wel gezien! Oneerlijk.
Ondertussen waren we op weg naar een klein eilandje genaamd Arborek Village om daar onze tijd te overbruggen tot onze volgende duik. Het was een heel klein schattig eilandje wat geheel gesponsord werd door een de BNI bank van Indonesië. Dat kon je ook wel zien vanaf de buitenkant, het zag er veel verzorgder uit en schoner. De boardwalk en de aanlegplaats voor de boten waren ook een een hele goede staat. En wat was het water daar helder zeg. Je kon zo een metertje of 10 naar beneden kijken en zagen de mooiste vissen voorbij zwemmen, zoals de papegaaivis en een vis die op een zebra leek, dus vanaf nu de zebravis, en heel veel kleine visjes die in grote getale bij elkaar zwommen. Bij elkaar leken ze wel op zeewier, maar als je goed keek zag je dat het vissen waren, vissen die zo nu en dan uit het water sprongen en gekke salto's maakten. Grappig gezicht.

Na onze stop gingen we naar duikspot twee, genaamd Lalosi Reef. Dit was niet zo ver van de Arborek Village verwijderd dus de wetsuit trokken we maar alvast aan onderweg. Tijdens deze duik waren we op z'n diepst maar liefst op 30 meter diepte. Wahahaaauw dat was diep, zo diep waren we nog nooit geweest. De guide wees ook naar boven, om te laten zien dat we behoorlijk diep zaten. Slik. Geen plek om in paniek te raken dus.
Gelukkig was dit voor beide niet het geval en zwommen lekker relaxed achter de guide aan.
Op een gegeven moment zag ik in de verte een  staart van een vis, wat me heel erg deed denken aan een haai. Mijn hemel, het was een haai! En ik zag hem het eerst! Zelfs de guide had hem nog niet gezien. Gelukkig was het maar een kleine grijze haai. Estevan had dit moment helaas helemaal gemist, maar voor hem niet getreurd, want we zagen nog andere mooie grote vissen, waaronder weer zo'n grote Wobbegong haai. Deze was echt heel groot, denk wel iets van anderhalve meter.
Niet veel later kreeg Es een herkansing, want daar zagen we weer een grey shark. Best wel gek idee om zo dicht bij een haai te zijn. Vroeger had ik er echt niet over nagedacht dat überhaupt te doen, maar nu zagen we wel weer dat die haaien helemaal niet in ons geïnteresseerd waren en er dus ook niks aan de hand was.
Deze duik had iets van driekwartier geduurd voordat we weer klaar waren. Voor deze stop was er een lunch in gecalculeerd en gingen weer terug naar Arborek Village. De lunch was van tevoren bereid en meegenomen. We lunchten met, ja je kunt het wel raden, dus ik zeg het niet meer.
Na de lunch hadden we nog wat tijd om in het dorp van Arborek te wandelen, wel met voorwaarde je redelijk te kleden. Dus niet in je bikini en blote bast aanlopen. Nou vooruit dan maar. Ze hadden ons wel mogen vertellen dat we wat geld mochten meenemen, want dit dorpje had gewoon een buurtwinkeltje, waar we lekker een ijskoude cola hadden kunnen kopen. Mopperend liepen we maar weer verder het eiland over. Het zag er zo netjes uit, de huisjes hadden allemaal een likje verf, wat dus een hoop kan doen voor het oog. De hekjes op de main street waren geverfd in de kleuren van de BNI bank, wat de betrokkenheid nog wel iets aandikte. Na het dorp te hebben bezocht, wilde we nog even spetteren in dat hele heldere water waar we de papegaaivissen en zebravissen zagen rondzwemmen. We doken van de trap van de steiger af dat heerlijke water in. Het was inmiddels heel erg zonnig en lekker te doen.  Zelfs iets te lekker waarna Estevan zich al een beetje voelde verbranden. Gaat natuurlijk was sneller in het water. We zijn er daarna maar uitgegaan en hadden nog wat gewacht tot duik 3 in de schaduw.

Duik 3 was dichtbij Arborek Village, we hoefden er dus niet echt een bootritje van te maken, alleen iets meer van de kust af. Ook hier was er weer van alles zien onder water. We kwamen weer een aantal Wobbegong haaien tegen, scorpionfish, frogfish en op nog geen metertje of 10 van ons verwijderd zwom een grote rifhaai. Nou ja groot, voor een rifhaai misschien groot. Hij keek niet eens op naar ons en zwom rustig verder dieper de zee in.
Na weer onze ogen rond te hebben gekeken was het weer tijd voor de veiligheidsstop op de 5 meter. Deze stop moest elke duik worden gemaakt vlak voordat je naar de oppervlakte gaan, rond de 5 minuten moesten we dan op die diepte (proberen) te blijven zweven. Ik merkte toen weer dat mijn tank bijna leeg was en hij mij eigenlijk mee naar boven probeerde te trekken, maar ik mocht nog niet. Ik al mijn lucht in mijn longen uitgeblazen zodat ik weer zou zakken. Dit lukte een beetje maar nog te weinig naar mijn smaak en merkte dat ik weer naar boven werd getrokken. De 5 meter is net zo'n grens, blijf je zweven of drijf je naar boven. Gelukkig zag ik Estevan onder mij zweven dus ik ben op hem neergezakt en hield me vast aan zijn tank zodat ik nog een beetje beneden kon blijven. Had er vast grappig uitgezien. Zo hingen we totdat we naar boven mochten en dit was daarmee alweer het einde van onze duiksessies in Indonesië. Snel gegaan. Toch nog 11 duiken in totaal gemaakt deze vakantie.

Terug in onze village hadden we weer wat rondgehangen in de hangmatten, of course ook nog een klein dutje gedaan en ons daarna afgevraagd wat we erna gingen doen. En nog beter, wat we morgen gingen doen. We hadden geen duik gepland voor dinsdag, omdat we woensdag ochtend weer moesten vliegen en we genoeg tijd hiertussen wilden houden. Het leek ons niks om een hele dag op ons kamp te blijven zitten. Er zat er namelijk verder niks. We konden niet eens van ons kamp naar het dorp van dat eiland lopen, omdat het gewoon geen looproute had, kon alleen via boot worden bereikt. We wilden eigenlijk een beetje de omgeving zien.
Na het avondeten kwam Yohanes, wie eigenlijk helemaal niet Yohanes bleek te zijn kwam ik vandaag achter, Yohanes zit voor een studie op een ander eiland maar correspondeert wel met de gasten. Goed dat we daar nog achterkwamen voordat we weer vertrokken, haha. Maar goed, die man niet-Yohanes kwam een beetje uitleggen hoe we het woensdag ochtend zouden doen en hoe laat we weer richting Waisai zouden vertrekken. Toen hadden we maar gelijk gevraagd of de bekende plaats van Raja Ampat met al die kleine eilandjes, waar iedereen die naar Raja Ampat is geweest een selfie heeft gemaakt vanuit de uitkijktoren met uitzicht op die eilandjes, of dat in de buurt was en zo ja of we daar morgen heen zouden kunnen. Dit scheen echt super ver weg te zijn, maar hij wilde ons morgen wel naar andere kleine eilandjes in de buurt brengen met het bootje zodat we die ook nog konden bekijken. Daarna zou hij ons ook bij het dorp afzetten zodat we die ook eens hadden gezien. Daar gingen we mee akkoord, hadden we tenminste nog iets op de planning staan. Als dat niet het geval was geweest, hadden we waarschijnlijk er voor gekozen een dag eerder te vertrekken. Het was niet dat we voor de mensen wilden blijven. Deze mensen van deze familie zijn mensenschuw ofzo, niet echt vriendelijk en komen niet in de buurt. Hele andere slag Indonesiërs. Normaal gesproken moeten we iedereen die we tegenkomen een gesprek aangaan omdat ze echt geïnteresseerd zijn. Het gaf ons in ieder geval niet echt een welkom gevoel hoe zij zich opstelden. Zelfs de kinderen kwamen niet eens bij de blanken kijken. Maar goed, nog even een dag volhouden en dan zijn we weer in de beschaafde wereld en het meest fijne..een normale douche!

Geschreven door Nies