De dag was alweer aangebroken. We hadden allebei moeite met opstaan, want het bed wilde ons niet laten gaan. Uiteindelijk toch kunnen aankleden en met onze slaapkoppies richting het chaotische ontbijt.
Na het ontbijt gingen we nog een keer ons dagschema van vandaag doornemen en maakten ons vervolgens klaar om op pad te gaan. Vandaag zouden we de drukke steden van Tokio afgaan. Als eerste gingen we naar Shinjuku, wat bekend staat om de hoge gebouwen en (dure) winkelstraten. We wisten ook dat er een park te vinden was met een echt traditionele Japanse tuin en wilden die als eerste bezoeken, voordat we de drukte ingingen. Het was alleen wel een flinke wandeling voordat we arriveerden en waren best een tijd onderweg. Dit kwam grotendeels ook doordat we ruim 15 minuten hadden moeten wachten bij een spoorwegovergang. En dit is echt niet overdreven. Trein achter trein achter trein...Er bleef zelfs een trein midden op de weg nog staan. En toen nog meer treinen. Daarna mochten we eindelijk, je zou dan denken dat het dan klaar is voor een tijdje met de treinen, maar we waren nog geen 100 meter verder of we hoorden de bellen alweer afgaan voor de volgende lading. Ik kan me voorstellen dat men zo te laat komt op hun werk.

Aangekomen bij het park moesten we, hoe kon het ook anders, entree betalen voordat we naar binnen mochten. Het was een beetje miezerig voorheen, dus de grond was nattig en lichtelijk blubberig, dus we moesten goed kijken waar we liepen. In de Japanse tuin zagen we ook dat we eigenlijk in het verkeerde seizoen naar Japan zijn gekomen. Deze tuinen staan bekend om hun schoonheid in de lente met al hun bloesembomen in bloei. Of in de herfst wanneer alle bladeren, voordat ze eraf vallen, van kleur veranderen. Kun je nagaan wat voor mooie kleuren dat geeft. Desalniettemin was het wel een mooie tuin om te zien, met de bekende bruggetjes en vijvertjes en veel te grote vissen in het water.

We hadden een tijd hier rondgestruind tot we besloten de drukte op te zoeken en naar de winkelstraten te gaan en als eerste even wat eten te scoren. Dit hadden we, na niet al te lange tijd, gevonden en zijn in een soba noodles restaurant beland. Iets wat ons uiteraard niet meer vreemd is.
Hier hadden we onze buikjes weer rond gegeten, maar kregen lang niet alles op omdat het gewoonweg teveel was. Twee magere Japannertjes tafel naast ons kregen diezelfde portie met gemak wel weg. Waar laten ze het toch..
Voordat we weer verder gingen, voelde Es een bekend gevoel in zijn onderbuik opkomen en wilde nog even een pitstop maken op de wc. Het duurde wel even voordat hij terugkwam en keek een beetje beteuterd. Uitgerekend dit toilet had geen kont-douche en hij had last van de 'eeuwige veeg', wat wel duidelijk moet zijn wat het met zijn gevoelige kontje heeft gedaan. Tja, poep gebeurt!

We hadden nog heel even door de straten gelopen en hoorden toen getrommel en gefluit en geschreeuw/gezang vanuit een straat komen. Wij als nieuwsgierige aagjes moesten natuurlijk een kijkje nemen. We zagen toen wel tig mannen en vrouwen in een veel te korte kimono-achtig gewaad wat net over de billen viel, sommige mannen hadden er niks onder aan, gelukkig hadden de meesten gewoon een broek aan. Deze groep mensen droegen een soort gouden altaar op hun schouders en riepen steeds hetzelfde wat we uiteraard niet konden verstaan. Ze liepen zo heel Shinjuku door, met een tempo die zo langzaam was dat het leek alsof ze achteruit gingen. Het zag er heel grappig uit, maar na een tijdje hetzelfde geschreeuw gehoord te hebben, waren we maar weer verder gelopen.
We kwamen erachter dat de winkels die hier te vinden waren spul verkocht wat we echt niet konden betalen (denk aan Louis Vuitton, Gucci, Prada en noem maar op) en besloten naar onze volgende stop te gaan: Harajuku.
Harajuku staat bekend om de meisjes en jongens die zich helemaal opdoffen en zichzelf verkleden als anime personages of de raarste outfits dragen. Die wilden we met onze eigen ogen bekijken uiteraard. Daar aangekomen op de hoofdstraat Takeshita, wisten we niet wat we zagen. De mensenmassa, verschrikkelijk in een veel te smalle straat, het leek wel een mierennest. We konden er niet doorheen lopen op normaal tempo, het werd echt op Aziatisch tempo gedaan. Al de winkeltjes (welke ik geweldig vond overigens) waren veel te klein voor de hopen mensen die er liepen. Gelukkig kon ik er wel goed tegen en was er ook vaak niet uit te slaan, voor Es werd het af en toe te veel en bleef vaak buiten de winkel wachten. Niet dat het buiten rustiger was, hoor.

Alles was vrij prijzig en dat maakte het shoppen minder prettig. Helemaal niks tot nauwelijks wat gekocht, wat uniek is voor mijn doen. Misschien maar goed ook voor de portemonnee.

Opeens voelde ik Es tikken op mijn arm en wees naar een bord. Een bord wat ons liet zien dat er een 'owl forest' zat en een kattencafé. Ik wilde hier al vanaf het begin heen, maar durfde het nooit aan te dringen omdat Es allergisch is voor katten. Maar nu dwong hij mij bijna, dus dat liet ik me niet twee keer zeggen uiteraard.
Natuurlijk een veel te hoog bedrag moeten betalen om naar binnen te kunnen, om de uilen te kunnen zien en te aaien en mee op de foto te kunnen en te zien dat ze aan een veel te kort touwtje vastzitten aan een tak. Es werd ook nog bijna gebeten door eentje die het niet op prijs stelde dat hij werd geaaid door hem. Het waren hele mooie beesten, maar onwijs zielig hoe ze met deze uiltjes omgaan.

Daarna moesten we in een lift naar de verdieping voor het kattencafé met Bengaalse kittens. Ze waren zo schattig en mooi en wilde er zo graag 1 meenemen (of 2). We kregen één drankje van het huis en een half uur om met die beestjes te spelen. Alleen waren we niet de enige in dat café en lagen al die beesten bij mensen op schoot te snurken omdat ze lui zijn, zelfs als kittens. Mijn enthousiasme ebte na 15 minuten wel weg toen er nog steeds geen poes uit zichzelf naar de grootste poezenliefhebster was toe gekomen, zonder dat ik hem probeerde aan te halen met een speeltje. Uiteindelijk kreeg ik een beetje 'contact' met een (slapende) kat, totdat de kattenjuf de beestjes een beetje wilde wakker maken zodat ze weer leuk en actief zouden worden voor de gasten. Dit deed ze door te rammelen met een plastic flesje met brokjes erin, waardoor beestje dacht dat er eten aankwam. En voefff weg was poes. En ik zat weer alleen, met een kattenspeeltje op de grond..

Na dit grote succes waren we weer weggegaan, hadden nog een klein rondje gelopen door de straat en vertrokken uit dit drukke plaatsje om de volgende drukke plaats op te zoeken met het drukste kruispunt van Tokio, naar de wijk Shibuya. En by the way maar 2 Harajuku Girls zien lopen over de hele tijd dat we daar liepen..
Aangekomen in Shibuya snapten we wel waarom dit werd geassocieerd met druk. Het wemelde hier ook weer van de mensen, uiteraard, met over het kruispunt verschillende oversteekpunten, ook één die dwars liep, waardoor alles en iedereen door elkaar zal lopen zodra de lichten op groen springen. Ondanks de drukte loopt niemand tegen je aan en vindt iedereen zijn eigen baan en flow om in te lopen. Ik moest van Es een paar keer alleen oversteken, zodat hij me van een afstandje kon fotograferen en mensen mij raar aanstaarden omdat ik naar mezelf aan lachen was, althans zo leek het.
In Shibuya waren we ook nog langs de winkelstraten gelopen, zonder echt naar binnen te gaan of dingen te kopen. We merkten dat onze energielevel op 10% stond en konden ook niet echt de puf vinden om uitgebreid te shoppen.

Het werd al laat en bijna etenstijd, wat voor ons de tijd was om naar onze volgende bestemming te gaan, naar de wijk Roppongi.
Deze wijk staat bekend om het bruisende uitgaansleven en goede plekken om te eten. We hadden niet echt zin om naar iets te zoeken dus besloten we weer naar TGIF's te gaan, waar we gisteren ook hadden geluncht. Het beviel ons toen zo goed, waarom niet nog een keer dachten we. Jammer genoeg was het eten in dit filiaal van TGIF iets minder lekker dan in die van gisteren, wat het hele idee eigenlijk had verpest.
Tijdens het eten waren we aan het bedenken wat we zouden gaan doen in Roppongi nu we hier toch waren, we kwamen niet alleen hierheen om te eten bij Friday's natuurlijk. Ik kwam al met mijn karaoke ideeën, wat ik vanaf het begin er al in probeer te rammen, maar ik hem gewoon niet zo ver voor heb gekregen. Heel spijtig, maar we gaan niks doen uit tegenzin van een ander, dus ik had me er maar bij neer moeten leggen, helaas.

Uiteindelijk was ons energielevel niet echt meer opgeladen na het eten en zijn eigenlijk direct doorgegaan naar de metro, die ons weer naar het hotel bracht. Daar aangekomen had ik weer een bad genomen met een Hello Kitty gezichtsmasker op die ik in één van die winkelstraten had gekocht en ging liggen. Na een kwartier werd ik wakker van mijn eigen gesnurk en vond het toen hoog tijd om eruit te gaan en op bed in slaap te dommelen na een lekkere kop groene thee naar binnen te hebben gewerkt..

Geschreven door Nies