Nou die receptioniste had gelogen. Ieder uur kwam er een klote trein langs. Het leek wel alsof hij dwars door de kamer heen reed. Het was echt niet normaal. Plus Es die vaak eruit moet 's nachts om te plassen en deze kamer een sensor lamp had en deze dus steeds aan schoot op de gang waardoor ik die felle lamp in mijn gezicht kreeg. Nee, ik heb geen goede nachtrust gehad, gelukkig Es wel, alhoewel hij wat verkouder wakker was geworden, vol met snot en slijm en keelpijn, arme jongen met zijn manflu. Gelukkig was ik ondanks de slechte nacht, niet moeier dan normaal. Wat een goed teken is, want vandaag stond weer een heeeeele lange rij dag voor mij gepland. Af en toe ben ik me af gaan vragen waarom we zo veel aan het doen zijn. Maar dan weet ik het weer, want de dingen die we bezoeken zijn echt mega waanzinnig!

Vanuit Madera vertrokken we vandaag richting Yosemite National Park, één van de eerste nationale parken van de Verenigde Staten. Om dit te bereiken was het net zo een uitdagende weg als naar Seqoia, alleen was het naar ons idee wel iets hoger en opener, dit merkte ik vooral aan Es die niet naar buiten durfde te kijken tijdens de buitenbochten zonder vangrail en uitzicht van een kilometertje of 2 naar beneden.
Dit park staat bekend om voornamelijk zijn granieten rotsen en rivierdalen, die ooit door gletsjers zijn gevormd. Er zijn ook een aantal watervallen te bewonderen, maar daar moet je een hike van meer dan 4 uur voor afleggen. Plus de watervallen drogen grotendeels op in de zomer en worden pas weer mooier nadat de sneeuw weer is gaan smelten. Dus op het moment dat wij er waren, hadden de watervallen alleen een pisstraaltje, dus vonden we het niet de moeite waard om daar zo lang voor te lopen. We besloten daardoor twee andere punten te bezoeken. Het eerste punt is het Glacier Point View, welke niet met de auto te bereiken is in de winter wanneer er veel sneeuw ligt (wat we wel konden begrijpen aan de weg te zien) en welke hoog boven de beroemde Yosemite Valley uitsteekt en gaf een groots uitzicht over bekende bezienswaardigheden en watervallen waar ik de namen helaas van ben vergeten. Één weet ik nog wel, dat was de Half Dome, een rots in de vorm van een halve koepel. Het was prachtig! Je kon, als je goed in de verte keek, ook 2 van die pisstralen van een waterval zien en zijn wel blij dat we daar niet heen zijn gegaan, dat was wel een echte teleurstelling geweest.
Hier hebben we een tijdje van het uitzicht genoten, althans ik want Es kon er uiteindelijk toch iets minder van genieten dan hij had gehoopt. Dit zijn echt niet de momenten om hoogtevrees te hebben hoor, dat doet ie maar in zijn eigen tijd, niet in mijn tijd!

Toen we waren uitgekeken, reden we weer een stukje terug, door een uit steen gehakte tunnel, naar ons volgende punt: the Sentinel Dome. Dit was een heeeele grote granieten steen in de vorm van een dome, waar je op kon klimmen en dus een geweldig uitzicht over Yosemite Valley en de rest van het park had. Het was een hike van 2 mijl, ongeveer 3,5 km. Deze hike was vrij pittig en stijl omhoog, gelukkig viel het qua temperatuur reuze mee waardoor het alleen conditie gewijs zwaar was. Toen we eenmaal de dome hadden bereikt, hijgden we nog even uit, terwijl we van het uitzicht genoten (althans ik, Es zijn vrees kwam al aardig om de hoek kijken) en begonnen toen aan de klim de dome op. Pfieeeh dit was ook wel ff pittig, want je moest toch ook wel goed kijken waar je je voeten neerzette. Op zich had je wel genoeg grip op die granieten stenen en onze wandelschoenen, maar voor hetzelfde geld zaten die stenen net los ofzo. Halverwege de klim stopte ik even omdat ik weer te overdreven aan het ademen was en daardoor letterlijk buiten adem was, maar Es trok dat niet en hoe langer hij stil stond, hoe meer besef hij had hoe hoog het was en liep toen snel verder. Eenmaal op de top aangekomen (nou ja top, een koepel heeft niet echt een top maar meer een bovenkant), was het uitzicht waanzinnig. Je kon zo over het hele park neerkijken, verschillende landschappen bewonderen. Op elke foto die ik maakte stond Es erop als een boer met kiespijn en kon helaas niet zo erg genieten zoals ik aan het doen was. Ik wilde natuurlijk weer de uitstekende stenen op zoeken voor het mooiste uitzicht en de spannendste foto's. Ik zal niet weer omschrijven hoe wit Es was weggetrokken en hoe kwaad hij weer op mij was, want het was heel erg. Misschien wel erger dan bij de Grand Canyon, want hij werd op een gegeven moment ook misselijk en moest ergens staan waar hij niet gelijk geconfronteerd werd met de hoogte en alleen de verte in kon kijken. Helaas konden we door zijn toedoen dus niet ontzettend lang daar blijven hangen en net zoals de andere mensen uitgebreid gaan picknicken. Daar was die lange pittige wandeling goed voor, voor 5 minuten op de dome. Ach dat arme schaapje kan er ook niks aan doen. Ik moet wel zeggen dat we deze reis al veel hoogte dingen hebben gedaan, wat geen pretje voor hem is geweest, maar hij wilde zelf gaan! En hij is ook wel blij dat hij is geweest zegt hij, alleen niet te lang. Ja soit, niks aan te doen.

We liepen, na de lange hike, weer terug naar de auto, die schuin in de berm stond geparkeerd en net niet omkieperde, en zagen dat het 2 uur 's middags was. Nog tijd zat, alleen was het vandaag doorrij dag naar San Francisco. De navigatie zei dat het toch nog wel een 4,5 uur kon gaan duren. Dus besloten we er maar een eind aan te breien en aan de lange rit te beginnen. Het duurde namelijk al minimaal anderhalf uur om de bergen uit te komen met die rot bochten en éénbaansweggetjes, dus als je achter een slak reed, je een erg lange weg te gaan had. Onderweg naar San Francisco waren er op 4 verschillende locaties ongelukken gebeurd, waardoor we er langer over deden dan nodig was. We kwamen uiteindelijk, na een tankbeurt en avondeten bij de TGIF ergens onderweg, om 9 uur 's avonds bij ons motel in San Francisco aan. We waren er behoorlijk klaar mee met in die auto te zitten. We hadden ook besloten om de auto in de dagen dat we in Frisco zitten, lekker te laten staan en met het openbare vervoer onszelf te vervoeren. Maar goed ook, want we konden al zien bij aankomst dat het, ongeacht het tijdstip, knetterdruk is in de stad.
We checken in, namen wat plattegronden mee, sleurden onze koffers mee naar de juiste verdieping en lieten ons vallen op dat veel te hoge bed voor onze korte beentjes.

Geschreven door Nies