Dag 2 in Léon, de dag waarvoor we eigenlijk naar Léon zijn afgereisd. We gaan vandaag vulkaan-boarden! We moesten al vroeg uit de veren en je merkt dat ze hier wel erg tranquilo aan doen, want het ontbijt, wat om 7 uur klaar zou moeten staan, waren ze nog niet eens aan begonnen. Gelukkig zat er een kleine bakker om de hoek, dus hebben we daar maar snel croissantjes met een kop koffie genuttigd.
We zouden om 8 uur opgehaald worden door de 'Volcano Day Tour', dus iets voor 8-en liepen we terug naar ons hostel. Estevan voelde dat hij even snel nog zijn darmen moest legen, zoals gewoonlijk, voordat we gingen. Hij kwam stipt om 8 uur terug. Goed getimed!
Maar er kwam niemand ons ophalen op dat tijdstip. De receptionist had al een belletje gepleegd, maar op één of andere manier gingen er bij mij alarmbellen af. Wat nou als ze zonder ons zijn vertrokken... Op dat moment was ik heel even vergeten dat ze ontzettend tranquilo zijn hier, zoals ze ook waren in Indonesië, maar ik zag het helemaal voor me dat mijn dag naar de knoppen ging en dat ze waren vertrokken zonder ons. Maar gelukkig, 20 minuten later dan gepland kwam iemand ons inderdaad ophalen en begeleidde ons naar het kantoor van de Volcano Day Tour. Hier moesten we ondertekenen dat zij niet aansprakelijk waren voor eventuele verwondingen en of beschadigingen aan onze spullen en mochten daarna een t-shirt uitzoeken. Voor mannen en vrouwen hadden ze tanktops in verschillende kleuren en maten. Es en ik besloten een matchend shirt te kiezen, net zoals we deden in Disney, Tokio. Dus we waren weer even twinsies vandaag! Zo leuk!

Na enige vertraging door drukte op de weg, werd onze tourgroep ingeladen in 2 grote pick-up trucks met 4 wiel aandrijving, wat Es deed denken aan een Afrikaanse legerauto, waar alle soldaatjes op 2 banken tegenover elkaar zitten, vasthoudend aan een reling. En dat vasthouden bleek wel echt nodig! Een rit van 45 minuten lang werden we heen en weer, op en neer gebounced, af en toe de koeien ontwijkend en stof-happend. Het was een te bumpy ride om de ogen te kunnen sluiten, dus in plaats daarvan keken we maar onze ogen uit.
Aangekomen bij de Cerro Negro vulkaan, wat de Zwarte Berg betekent, moesten we ons registreren bij de frontdesk en moesten vanaf daar nog een kleine 5 minuten met de auto. Op bestemming voelde we al dat er veel wind stond en het zonnetje ook lekker aanwezig was. Dat betekent maar één ding: burning alive! Goed dat we factor 30 hadden meegenomen en eigenlijk al hadden ingesmeerd van tevoren, maar toch nog maar een beschermlaag eroverheen.
De planken werden uitgedeeld en de rugzakken met overall, handschoenen en een beschermbril erin kregen we ook toegereikt. Hij legde uit dat we zelf naar boven moesten klimmen en de plank moesten mee sjouwen, maar om de lokale bevolking te steunen, en voor degene die liever lui dan moe zijn, konden de planken ook voor je worden gedragen voor een kleine vergoeding. Ik twijfelde geen moment en schakelde al een slachtoffer in die voor mij het zware werk mocht doen. Ik zag het bij mij zelf al helemaal verkeerd gaan, dan struikel ik weer over een steen en dan lig ik met plank en al in een ravijn of zo, dus daar zat ik niet zo op te wachten.
Nadat iedereen alles compleet had, werden er eerst nog allerlei foto's gemaakt door de gids en toen begonnen we aan onze klim. Het was warm maar er stond zoveel wind dat dit de hitte goed compenseerde. Het was een hele steile weg met allemaal loszittende vulkaanstenen en grote stappen die je moest zetten. Loszittende stenen, grote stappen en Nita gaan niet samen, dat had ik vorig jaar in de jungle al gemerkt, maar dit was wel iets beter vol te houden, op een paar bijna dood-ervaringen na dan.

We kwamen aan op onze eerste rustpunt. Op dat punt had ik mijn ademhaling helemaal niet onder controle en was dus bijna aan het hyperventileren. Gelukkig namen we de tijd om voor iedereen op adem te komen en van het uitzicht te genieten. Je kon helemaal naar voren leunen tegen de wind in en je bleef gewoon overeind staan. Die wind was daar zo actief aanwezig, iedereen moest zich echt goed vasthouden voordat ze omver gewaaid zouden worden. Ik met mijn slecht evenwicht durfde dus ook niet te dicht bij de kant te lopen, voor het geval de wind je een zetje gaf.
Na het uitrusten gingen we verder met de laatste klim. Dit ging iets makkelijker had ik het idee, maar was nog steeds heel vermoeiend en steil. We hebben er in totaal ongeveer een uur over de klim gedaan toen we de top hadden bereikt. Ook hier was de wind goed aanwezig en konden we ook nog even van het uitzicht genieten. We waren omringd door vulkanen, maar wij stonden op de enige zwarte vulkaan, de rest was gewoon bebost. Als je hier op het randje ging staan, kon je de warmte uit de krater een beetje voelen, ook was op sommige plekken het zand vulkanisch warm. Bizar dat we daar zo dichtbij hebben gestaan. Het was tot nog niet zo lang geleden ook een best actieve vulkaan geweest, de laatste uitbarsting was in 1999. Maar de gids stelde ons gerust toen hij zei dat ze nu goed apparatuur hebben staan wat ons 5 minuten voor een uitbarsting kon waarschuwen. Super fijn!

En toen was het moment aangebroken. We trokken onze gele lelijke overalls aan, deden onze handschoenen aan en onze brillen op. Es had voor de Gopro nog een speciaal harnas voor op de borst om gedaan, waardoor hij er echt heel erg uit zag als een Minion. Grappig gezicht. De laatste instructies werden gegeven en toen mochten we in een rijtje achteraan in de rij aansluiten. Onze groep werd in drie kleine groepen naast elkaar verdeeld zodat we niet te lang op elkaar hoefden te wachten. Es had voordat we hier aan mee deden grote twijfels gehad of hij dit wel zag zitten, hij riep ook echt dat als hem wat zou overkomen, hij mij het nooit zou vergeven. Drama-queen. En toen was het zijn beurt. Het begin ging toch iets langzamer dan hij had verwacht en zag wel in dat het eigenlijk heel erg leuk was en niet eng en gevaarlijk. Hierdoor besloot hij harder te gaan en niet eens meer met zijn voeten af te remmen. Kleine snelheidsduivel!
Mijn beurt was ook snel voorbij. Ik vergat bijna mijn bril van mijn hoofd voor mijn ogen te doen. Gelukkig deed ik dit nog wel op tijd, want hoe harder je gaat, hoe harder die rondvliegende steentjes op je afkomen. Ik kon me ook nog herinneren dat ik heel veel stof om me heen zag, want ja dat komt er nou eenmaal van af. En dat was ook te zien toen ik beneden kwam. Es lag helemaal in een deuk toen ik mijn bril af deed. Ik had zoveel stof gehapt dat ik er een zwarte baard aan over had gehouden. Heel charmant. Maar gelukkig was ik niet de enige, aangezien de hele groep van diezelfde berg af is gekomen. Deze hele ervaring was echt fantastisch, dus ik snap wel waarom mensen die naar Léon gaan ook even een vulkaan-boarding tour eraan vastplakken.

De terugweg was net zo hobbelig als de heenweg (duh), maar zoals meestal, lijkt de terugweg altijd korter dan de heenweg. Bij aankomst werden we getrakteerd op een ijskoud biertje, wat bij ons goed naar binnen ging, aangezien we veel te weinig gedronken hadden. We konden om 15 uur nog mee met de gratis shuttle naar het strand als onderdeel van de tour, maar we voelden ons zo vies, het was al bijna 14 uur en we moesten nog lunchen. Dus we besloten dit te skippen, aangezien we later deze vakantie nog een strand tegen zullen komen.
We beseften niet dat we de halve vulkaan mee hadden genomen in onze schoenen, haar, oren, onderbroek en noem maar op. De steentjes zaten aan de hoofdhuid vastgeplakt, alsof het duizenden teken waren die zich vol hadden gezogen met bloed, moeilijk eruit te krijgen. De douchebeurt had wel echt geholpen, we konden nu fris en fruitig naar de Mcdonalds toe voor de late lunch. Hier bestelden we allebei een kipnuggets menu (10 stuks in plaats van 6 of 9!) en waren weer voldaan. We wilden bij terugkomst allebei een kleine late siësta doen, maar dat was niet meer gelukt omdat het toch al wat aan de late kant was en we bang waren dat we misschien niet goed in de avond konden slapen dan.
Dus in de avond hebben we gewoon lekker gehangen in de lounge, toen er opeens een salsa band binnen kwam en live salsa muziek begon te spelen. Dat maakte het echte vakantie gevoel nog meer af. Lekker stiekem mee swingen in de stoel, heerlijk.
In de avond had ik alvast transport geregeld voor ons volgende bestemming waar we morgen naartoe gaan, en gingen hier avondeten. Het was een hele drukke avond, door voornamelijk mensen van buitenaf. Een dj deed hard zijn best om onze trommelvliezen kapot te maken en we niet met elkaar hoefden te communiceren, want dan konden we elkaar toch niet verstaan. We moesten echt ontzettend lang wachten op ons eten dat, toen het op onze tafel kwam, we als hyena's aanvielen.
Na het eten hebben we nog even uitgebuikt in de lounge wiebelstoelen en probeerden tegen ons slaap te vechten, maar ik denk dat we ons over niet zo lang zullen toegeven aan de slaap

Geschreven door Nies