Yes! Tijd voor een nieuwe reisblog is weer aangebroken! Dit keer gaan we eilandhoppen in de Filipijnen. Ik weet niet of we elke dag de kans krijgen om iets te posten en of het even interessant is om te delen wat we aan het doen zijn of hebben gedaan. Jullie moeten het maar afwachten en van elk blog-moment potverdorie gaan genieten.

Onze eerste dag was niks anders dan reizen, reizen en nog eens reizen. Het was nog maar eerst de vraag of we überhaupt op reis konden gaan. Drie dagen voordat we zouden vertrekken, schoot er iets heel goed verkeerd in mijn rug. De pijn was bijna niet te verdragen, met die pijn had ik die lange vlucht echt niet kunnen volhouden. De tweede dag was er gelukkig nog een plekje vrij bij de chiropractor die mijn neef adviseerde en naast mijn werk was gelegen. Bleek dat mijn linker heup een beetje omhoog en naar achter was geschoten, hoe dat gebeurd is, kon hij mij ook niet vertellen. Hij wist hem gelukkig weer op zijn plek te kraken en te bewegen, ik voelde meteen de meeste pijn wegzakken.
Tot op heden is het nog niet helemaal weg, heel mijn rug zit vast en is stijf. De afgelopen dagen heb ik ook geleefd op ibuprofen en paracetamol.

Onze reisdag begon al heel vroeg, 4 uur ging de wekker, 5 uur liepen we al naar het station. De eerste vlucht bracht ons naar Parijs om daar weer over te stappen op een vliegtuig van China Southern richting Guangzhou. De tweede vlucht duurde ongeveer 11 uurtjes. De tijd ging redelijk snel, veel filmpjes kunnen kijken en bijna geen last gehad van mijn rug. Estevan heeft gelukkig nog een aantal keer goed kunnen slapen en voor we het wisten, waren we in China gearriveerd. Vanaf hier moesten we nog iets van anderhalf uur vliegen naar Manila. Maar om bij dat vliegtuig te komen, werden we eerst met een bus ergens anders afgezet, helemaal aan de andere kant van China leek het wel zo ver was het, met een weg die je niet met harde snelheid zou kunnen rijden door de heftige scherpe bochten die er in zaten, maar de chauffeur natuurlijk geen rekening mee hield en iedereen in de bus zich aan elkaar moest vasthouden om niet om te vallen.
Ook deze rit vloog voorbij en sloten ons al snel aan in de rij om het land in te kunnen komen. Dit duurde zo ontieglijk lang, ons geduld werd toen al aardig op de proef gesteld. Dit had wel weer geholpen voor onze bagage, want zodra we die rij uit liepen en richting de bagageband gingen, rolden onze twee backpacks zo de band op. Bijzonder goed getimed.
En toen was het op zoek naar een taxi. We waren van plan om de Filipijnse Uber app te downloaden, the Grabb, maar dat ging heel lastig zonder internet. Dus liepen we maar naar de standplaatsen van de taxi's met een fixed rate. We vertelden waar we heen moesten en er werd al direct een taxi voor ons opgeroepen. Bleek dat de taxi niet wist waar we heen moesten, dus ik moest het adres in zijn telefoon zetten. Volgens Google Maps zou het minder dan een half uur rijden zijn. Nou ik denk dat wij er wel anderhalf uur over hebben gedaan. Niet alleen omdat het druk was op de weg (lees: Indonesische drukte), maar die man was ook een stuk of 3x verkeerd gereden, om de 'drukte' te vermijden. Ik was zelfs nog in slaap gevallen van dat korte stukje. Ik denk dat het sneller was geweest als we waren gaan lopen. Oké dat is misschien overdreven, maar man man man wat zaten we weer onnodig lang in de auto. Uiteindelijk vond hij ons hotel en konden we eindelijk naar onze kamer. Ik had een nacht geboekt in het 'Heroes Hotel', met elke kamer een apart 'helden' thema. Zo stond er een grote Iron Man in de lobby, was de lift van Superman en de trap was van een galaxy far far away. Onze kamer had het thema van Neil Armstrong en was de muur beklad met zijn beroemde 'One step for men, a giant leap for mankind' quote met ernaast een grote maan geschilderd en een leuke astronauten klok. Ik vond het stiekem wel jammer dat we niet in de Avengers kamer zaten, maar deze was ook wel cool.

We waren zo blij, dat we na al die dutjes die we die dag hadden gedaan, een lekkere dut op een echt bed konden gaan doen, met airco en de beentjes gestrekt, en mijn rug ook weer even 'op adem' kon komen.
De dut was best lang, maar dat maakte voor ons niet uit. We waren niet van plan veel te gaan doen. Ik sprong na de dut even onder de douche en niet lang erna gingen we even een korte wandeling maken, een ommetje om het hotel, op zoek naar een pinautomaat. Estevan had erge hoofdpijn door het weinige drinken van die dag en ik liep als een manke, door de warme straten van Manila. Het zweet stond al snel op onze ruggetjes, want we bedachten natuurlijk weer om op het heetst van de dag te gaan rondlopen. We hielden het daarom ook maar vrij snel voor gezien, liepen nog even bij de 7-eleven naar binnen voor een sim kaart, drinken en snacks en zijn toen maar weer naar de kamer gegaan. Ook toen weer een dut gedaan, een erg lange dut, voordat we ons gingen klaarmaken voor het avondeten in de skybar van het hotel. Het eten smaakte goed, de portie was wel iets aan de kleine kant, niet erg Asian-like, want wij zijn gewend dat Aziaten gelijk koken voor een weeshuis, maar daar deden ze hier niet aan. We hadden best een leuk uitzicht, al met al een eerste prima avond met niet zoveel spannends. We doken ook weer vroeg in bed omdat de wekker weer om 4 uur zou gaan.

En dat deed ie ook echt. Estevan schrok van het geluid en wist even niet wat er gebeurde. We sprongen nog even onder de douche voordat we weer richting uitgang gingen. Tijdens het uitchecken had Es al een Grabb taxi besteld welke in 5 minuten zou arriveren. Ik bleef alvast buiten op de uitkijk staan terwijl Es op het akkoord van vertrek stond te wachten.
Onderweg naar het vliegveld zagen we al dat het aardig druk was op de weg. Dit om 5 uur 's ochtends al. Ook het vliegveld was al vol met domestic flyers. We kochten was donuts voor ontbijt en namen plaats in de wachtruimte. Wachtend op de vlucht naar Puerto Princesa op Palawan. De vlucht vertrok, voor Aziatische begrippen, heel erg op tijd, begon zelfs al 5 minuten eerder met taxiën. Ongeveer een uur en een beetje deden we er over. Maar vanaf Puerto Princesa kwam het ergste gedeelte: we hadden 2 zitplekken gereserveerd in een minivan om ons naar het noorden van het eiland te laten brengen en waar de meeste toeristen naar toe gaan: El Nido. Dit was niet zomaar een rit, maar een rit van 5 a 6 uur. Ja.
We werden netjes opgewacht met mijn naam op een papiertje geklad en wachtten nog even op de andere passagiers. We dachten dat we iedereen al hadden en zagen dat we veel plek over hadden, dus ik dacht chill we hebben de ruimte. Totdat we bij punt 1 stopte en een Japanse man ophaalden. Nou eentje kan nog wel. Een stukje verder rijden werd er opeens een Filippijnse vrouw met peuter opgehaald. Wow nu is het wel genoeg. Maar nee, we bereikten nog punt 3 waar nog eens DRIE toeristen werden opgehaald. En toen voelde ik me echt een sardientje, zat half schuin op Es, met mijn pijnlijke rug en de andere kant van mijn lichaam werd vies warm door de man die zich op het kleinste plekje mogelijk heeft moeten weten te proppen. Ja en dan is zo zitten voor 5 a 6 uur echt heel lang. Gelukkig wist de chauffeur zijn gaspedaal wel te vinden (en zijn claxon, welke hij tamelijk veel gebruikte) en bracht ons, inclusief kleine lunch break, in iets meer dan 4,5 uur op plaats van bestemming te brengen. Ik heb tijdens de rit heel vaak mijn ogen dicht gedaan. Niet alleen omdat ik in slaap dommelde, maar ook omdat hij af en toe zo gevaarlijk reed dat ik niet eens durfde te kijken.
In El Nido werden we opgehaald door onze hotel transfer om ons naar ons gedeelte te laten brengen, wat nog iets van 40 minuten rijden was. Wij zitten in een rustig gelegen (wel ook een beetje afgelegen) gedeelte van El Nido, in Nacpan. Vonden we niet zo heel erg, want hoe El Nido er uit zag van het kleine beetje wat we zagen, vinden we dat we het prima hebben uitgezocht waar we nu zitten.
Aangekomen op bestemming, trokken we onze zwempakken aan en gingen nog even een paar uurtjes strand pakken, welke zich op minder dan 50 meter van ons verwijderd was. We hielden het aardig lang vol nog en genoten ook van de mooie zonsondergang.
We aten wat in het restaurant van het hotel en zagen de mooiste lucht die we ooit hadden gezien. Na het eten hadden we alvast een tour geboekt voor de volgende dag, zijn toen terug gegaan naar onze kamer en hebben al het zand van ons af gewassen. Nog even lekker chillen nu en over niet al te lang weer slapen.

Ow ja, nog van harte gefeliciteerd met de koning! Hoezee hoezee hoezee!

Geschreven door Nies