Gisteravond hadden we bedacht om de volgende ochtend vroeg voordat we moeten uitchecken nog even langs de Kinkaku-ji tempel te gaan. Want een bezoek aan Kyoto zonder de Gouden Paviljoen te hebben bezichtigd, is een onvolledig bezoek. Om die reden ging de wekker wel heel vroeg vandaag en moesten we gelijk uit bed, niet zoals altijd nog even langzaamaan wakker worden met de telefoon in bed. Nee we moesten direct uit de veren. En dit lukte ons. Na het ontbijt en een (kont)douche beurt waren we ready to go.

Het was nog droog toen we onderweg naar de bus waren. Het had ervoor wel geregend was te zien aan de weg. Net toen de bus weg wilde rijden, begon het keihard te gieten. Niet lichte regen, maar heavy rainshowers, met wat bliksemflitsen op de achtergrond. Dit was een klein onderdeeltje van een tyfoon die blijkbaar over het land heen sjeesde, nu gaat het ergste gedeelte altijd voorbij Kyoto dus hadden we alleen last van de ietwat harde regenbui. We bedachten dat het misschien niet al te fijn en te veilig is om in een park te lopen als het zo aan het onweren is, dus we hoopten dat het gauw zou stoppen. Dit gebeurde echter nog niet op het moment we de bus uit moesten stappen. Tegenover de bushalte was een winkeltje te vinden die paraplu's verkocht, dus die ging ik daar snel halen. Op het moment dat ik de winkel uitstapte, stopte het spontaan met regenen. Seriously?!

Zoals gewoonlijk waren we niet de enige met het idee om de tempel te bezoeken. Een hele wachtrij stond voor de kassa en speciale looproutes waren uitgestippeld om elkaar niet voor de voeten te lopen. Dit gebeurde alsnog want iedereen wilde op hetzelfde punt dezelfde foto's maken, terwijl 20 meter verderop niemand meer stond en in principe hetzelfde uitzicht vastgelegd kon worden.
Stapvoets liepen we achter de stoet mensen aan, langs de tempel door een park, helaas was niet het hele park toegankelijk, dus dan maar door richting de uitgang. In totaal waren we er niet langer dan een uur geweest maar hadden het toch al wel gezien. Toen weer met de bus richting het appartement, onderweg langs een schattig koffietentje welke net een paar dagen geopend was en koffie meegenomen om te kunnen drinken tijdens het inpakken van de laatste spullen in de backpack.

Bij vertrek hadden we nog even snel gecheckt of we niks waren vergeten, de eigenaresse nog snel een e-mail gestuurd om te vertellen hoe erg we het naar onze zin hebben gehad daar en toen was het tijd voor onze lange rit naar onze volgende bestemming.
We vervolgden onze reis naar ons verblijf in Heguri, een plaatsje in de bergen bij Nara, dichtbij Osaka. We zullen overnachten in een complex wat hoort bij een Boeddhistische tempel hoog in de bergen. Het was een hele wereldreis om daar te komen. Eerst met de bus naar Kyoto Station, daarna een uur later overstappen op een andere trein waar we weer een tijd in moesten zitten. Bij de derde trein kwamen we erachter dat we een sneltrein hadden gepakt welke niet stopte bij de halte die we moesten hebben waardoor we te ver waren gereisd. Na het besef waren we snel uitgestapt bij de eerst volgende halte om de stoptrein terug te pakken naar het juiste station. Vanaf daar weer op een andere kleinere trein richting de halte waar we verder moesten reizen met een kabeltrein. Dit was een soort kabelbaan, alleen reed deze nog wel over een spoor en ging met 15 km/u de bergen op (of in hoe je het ook wilt noemen). Dit was een heel grappig ritje, maar meer omdat we dit soort vervoer niet gewend waren.
We raakten onderweg aan de praat met een oud Japans vrouwtje die haar beste Engels uit de kast haalde omdat ze dacht dat wij hulp nodig hadden met de weg. Zo kwamen we erachter dat we allemaal dezelfde kant op moesten. Wij richting de tempel en zij klaar voor een bergwandeling ofzo, geen idee eigenlijk.
Daar aangekomen moesten we nog een paar haltes met de bus waar we niet konden achterhalen hoe duur de rit zou zijn. Dus met Google Maps aan de chauffeur proberen uit te leggen waar we heen moesten en hoeveel dat dan zou kosten. Helaas lukte het hem alleen in het Japans uit te leggen, waar het Japanse vrouwtje dus goed van pas kwam om ons een klein beetje te helpen.

Nadat we waren uitgestapt moesten we nog een wandeling maken van 10 minuten. Ik had voor de zekerheid print screen gemaakt van de route voor het geval Google maps niet zou meewerken met het uitvogelen van de route. Het was een route wat steil naar beneden liep en glad was van de mos en de regen, van het steile omlaag vervolgde de weg in steil omhoog. Het waren heftige klimmen en dalingen, trap op, trap af. Uiteindelijk, na 20 liter vocht te zijn verloren en achtervolgd te worden door duizenden muggen (gelukkig nog op tijd met deet ingesmeerd) herkende in de ingang van het tempelverblijf van de print screen die ik had gemaakt. Het verblijf moet een soort ryokan voorstellen, dat is een soort traditioneel pension.
We werden al opgewacht en mochten, nadat we onze schoenen hadden uitgedaan,  plaatsnemen in de bezoekers ruimte. Daar kregen we een lekkere frisse kop ijsthee, een cakeje en een soort groene drap wat hij matcha noemde en smaakte naar groene thee. Dat bleek het uiteindelijk ook te zijn wat is gemalen tot poeder.

De monnik wie ons voorzag van informatie probeerde al zijn Engelse woorden uit de kast te halen om ons zo van alle ins en outs op de hoogte te brengen. Zo vertelde hij ons hoe laat de ceremonie in de ochtend zal plaatsvinden en de locatie hiervan. Even later werden we door een andere monnik rondgeleid in het pand waar wij zouden overnachten. De gedeelde badkamer bevond zich op een andere verdieping dan onze kamer. Onze kamer bestond uit tatami matten op de vloer, een laag tafeltje met 2 kussens en futon matjes op elkaar gestapeld wat onze bedjes voor de avond zullen zijn. De toiletten zijn net zoals de badkamer gemeenschappelijk met wel een scheiding tussen man/vrouw. Badderen was mogelijk in een traditioneel bad, een Onsen, waar je, heel opmerkelijk, van tevoren eerst voor moet douchen voordat je het warme bad in mocht. De badkamer was ook maar beperkt open, namelijk van 17 tot 22 uur. In de ochtend kunnen we er helaas geen gebruik van maken.
We besloten eerst een rondje te doen op het terrein waar we al gauw op een reuzen zilveren Boeddha stuitten. Dit was zeker een boeddha van rond de 10 meter en was gigantisch. Verder was het uitzicht echt prachtig om te zien.

Terug in de kamer hebben we nog een paar bakken groene thee gedronken en besloten voor het eten te badderen. We moesten van tevoren aangeven hoe laat we onze traditionele Japanse diner wilden. We kozen voor half zeven, zodat we nog even de tijd hadden om bij te komen van de reis en om onszelf te kunnen wassen. We gingen gelijk om 17 uur richting de badkamer, gelukkig was er nog niemand dus hadden we beide badkamers voor onszelf. Eerst lekker alle viezigheid van ons afgedoucht en daarna in het warme bad geklommen. Dit was heerlijk, maar toch eigenlijk ook best te warm voor dat moment. We wisten van tevoren dat het keiwarm zou zijn, maar we werden er toevallig allebei een beetje naar van. We besloten (ook weer toevallig) ongeveer dezelfde tijd eruit te gaan, nog een verkoelende douche achterna te nemen en in onze yukata te hijsen. Dit is een soort badjas wat verwant is aan een kimono. Een heerlijk huispak dus.

Iets voor half zeven werden we gebeld dat ons eten al klaar stond in de eetzaal, waarvan we dachten met meerderen tegelijk te eten, maar er was maar opgedekt voor twee personen. Er was dus een aparte ruimte speciaal voor ons klaargemaakt voor ons diner. Dit diner bestond uit allerlei kleine traditionele Japanse gerechten, de één wat smakelijker ogend dan de ander, wat werkelijk smullen geblazen was! Es genoot er iets meer van dan ik, want die had alles netjes opgegeten en had dus ook genoten als een koning.
Na het eten hebben we nog een beetje in de algemene ruimte gehangen, waar de WiFi was, samen met een groepje Japanners die heel hard moeten lachen om een televisieprogramma en besloten daarna weer richting de kamer te gaan en vroeg te gaan slapen. Want morgenochtend zullen we de eerste vuur ceremonie willen bijwonen die al om 04:45 uur zal starten, gaaaaaap...

Geschreven door Nies