Vandaag hadden we lekker uitgebreid ontbeten in het restaurant van het hotel. Was wel weer even lekker om gewoon croissantjes te kunnen eten in plaats van een apart goedje wat ons werd voorgeschoteld zonder te weten wat het was.
Na het ontbijt waren we snel onder de douche gesprongen en klaar voor onze trip naar Nara. Dit is een klein stadje op minder dan een uur van Osaka vandaan. Hier ging onze trip naar het Nara Park met allemaal loslopende hertjes en naar de Todaiji tempel, het grootste houten gebouw van de wereld, met het grootste bronzen Boeddha beeld ter wereld en is ook één van de redenen waarom deze is meegenomen in de UNESCO werelderfgoedlijst. De herten die daar in het park rondlopen werden vroeger gezien als de 'messengers of the gods' en lopen daarom daar vrij rond. Ze zijn alleen niet erg mensenschuw meer en heel erg tam en liggen daar midden op de weg te relaxen en deinzen niet terug als iemand te dichtbij komt met een selfie stick. Ze weten dat waar mensen zijn er eten te vinden is en ze eten ook van alles wat ze tegen komen, zo had Es nog een plattegrond uit één van de bekken weten te trekken, waar een hert dus lekker op zat te knagen. Ze weten dus alleen nog niet dat niet alles eetbaar is.

We zagen ook kraampjes die speciale crackers verkochten om te kunnen voeren aan de herten. Maar eerst wilden we de tempel in en daar onze ogen uitkijken. Dit was aardig gelukt, wat was dat Boeddha beeld gigantisch zeg! Heel indrukwekkend om te zien en wat een bewondering voor de kunstenaar! Het grote beeld werd nog vergezeld door 2 wat kleinere gouden boeddha beelden en zo werd de hele ruimte een beetje gevuld.
Heel veel foto's later, hebben we een kraampje waar ze hertencrackers verkochten opgezocht en zijn van de looproute afgestapt en namen de hertenroute, om al die honderden mensen te ontwijken. Hierdoor moesten we alleen wel alle hertenkeuteltjes ontwijken, maar dat namen we voor lief. We kregen al gauw contact met een hert en heerlijk niemand anders te bekennen. Al gauw kreeg een tweede hert ons ook in de gaten en kon het vreetfestijn voor deze schattige viervoeters beginnen.
Op filmpjes had ik al vaak voorbij zien komen dat ze, net zoals de Japanners, naar je kunnen buigen als je ze wat lekkers wilt geven. Dit wilde ik testen en maakte een diepe buiging naar de hertjes, en verdomd, ze deden het terug! Ik was alleen niet snel genoeg met het geven van de crackers en begonnen al een beetje aan mijn broek te kauwen. Toen we lieten merken dat we geen crackers meer hadden met onze handen in de lucht, keken ze nog even achter onze rug of we daar niks hadden verstopt en liepen toen weer teleurgesteld weg.

Door dit eetfeestje, voelden we dat we onszelf ook moesten voorzien van eten, dit konden we doen in een straatje achter het park. Daar hadden we even snel en simpel geluncht met, hoe kon het ook anders, soba noedels en hebben daarna weer de bus en trein gepakt richting Osaka. Het was in de trein nog even snel bedenken wat te doen en kwamen toen op het idee om naar één van 's werelds grootste aquarium te gaan. Dit was zo gaaf en hele andere koek dan de Sea Life in Scheveningen. Van sardientjes tot aan whale sharks en van kwallen tot aan dikke zeekoeien en noem maar op en het was er te vinden. Er was zelfs een mogelijkheid tot het aanraken van verschillende soorten roggen en kleine haaitjes die daar rondzwommen in een bak met water. Dit deed me denken aan de film "Finding Dory" (voor degenen die hem niet gezien hebben, grappig stukje waarin te zien is hoe gestrest en bang de vissen van het ge-aanraak worden). Ik had geen zin om mijn hand in de bak te steken dus ik liet dit maar aan Es over. Hij vond het een heel apart gevoel en ze voelden allemaal anders aan. Ik wilde daar zo snel mogelijk weg, want de geur die daar hing deed me erg denken aan de vissenkom die ik had als ik het al een tijdje niet had schoongemaakt, blehh.

Na dit aquarium bezoek, zagen we een kleine mall op het plein en konden het niet laten om een kijkje te nemen. Dit bleek geen slimme zet, want de eerste winkel die we tegenkwamen, was een Hello Kitty winkel. Daar moet je mij niet in plaatsen om niet bankroet te willen gaan, maar ondanks dat hadden we een beetje gespiekt. We merkten al dat ik er niet weg te slaan was, dus besloot Es om maar even een rondje door de mall te lopen om te kijken wat ze nog meer voor winkels hadden.
Ik denk dat ik er werkelijk meer dan een half uur heb gehangen en wilde het liefst alles meenemen, alleen zou dat lastig zijn voor in de backpack, dus heb ik het nog beperkt gehouden en alleen gekeken naar praktische spullen die ik dus echt zou kunnen gebruiken en nodig heb. En zo werd ik de blije eigenaar van een nieuwe tas en een shopping bag..

Na het verlaten van de winkel, bleek het al richting etenstijd te zijn. En wat is een mall nou zonder eten? Juist ja, keuze zat dus. We zagen op een bord een restaurant die ons wel aansprak en zijn hier met ons goede gedrag heen gelopen en kwamen tot onze ontdekking dat dit een 'all-you-can-eat-do-it-yourself-fondue/frituur/snackbar' was. Nou, hoe leuk was dat?! Je zat dus aan een tafel met in het midden een bak met hele hete olie, waar je al je vleesjes en visjes en groentjes in kon frituren. Er werd ook een kom met beslag en tempura kruimels op tafel gezet, zodat je je eigen tempura gerechten kon bakken. En dat all you can eat! Nou dan weten de meesten het al, dat werd natuurlijk bunkeren! We kregen er 90 minuten de tijd voor en hebben hier de volle tijd gebruik van gemaakt. Drinken en toetjes ook onbeperkt, dus ons geluk kon niet meer op.

Nadat we onszelf naar buiten hebben moeten rollen, zagen we dat het al donker was geworden en het plein buiten bezaaid was met mensen van alle leeftijden, op zoek naar Pokémon, allemaal proberen de beste trainer te worden en ze allemaal te vangen. Dit stukje bleek dus het Kijkduin van Osaka te zijn, Es kon natuurlijk niet achterblijven en zo waren we weer een half uur verder.
Hierna weer richting het station, terug naar het hotel waar we onze vaste avondprikkie in motie brachten, dus een bad vol laten lopen en een kop thee met koekjes erbij. Genieten geblazen! Totdat de oliën die Es vanavond genuttigd had tijdens het bakken van zijn eten zijn gaan werken in zijn darmen en het werkelijk blazen werd met wel een hele eigenaardige lucht. Ik weet zeker dat hij mij vanavond gaat vergassen in mijn slaap...

Geschreven door Nies