Au au au jeetjemineetje. Dat doet pijn zeg die wekker die om 4 uur begon met herrie maken. Waarom hadden we er ook alweer voor gekozen om zo'n vroege vlucht te boeken? Ow ja, want we gaan naar paradijs Raja Ampat! Half vijf werden we opgehaald door de chauffeur die ons gisteren ook van de haven had opgehaald. Het was een kleine 40 minuten rijden en al best veel mensen op de weg gezien op dat tijdstip.
Op het vliegveld hadden we ontbeten met een muffin en een theetje en wachtten tot we konden boarden. Bij de gate zag je duidelijk wie er allemaal mee moesten naar Papua. De Papuanezen (Papuase mensen, Papu's of weet ik veel hoe je die mensen noemt) hebben een heel ander uiterlijk. Ze zijn heel donker en hebben kroes haar, beetje creools uiterlijk. Ze deden me heel erg denken aan Willy Wartaal (die dikzak van Watskeburt). Maar ze leken ook echt allemaal op Willy Wartaal. Ook de vrouwen. Sommige vrouwen hadden zelfs een grotere baard dan Willy Wartaal. En ze roken allemaal ook hetzelfde, net als die Angolese jongen die bij mij op de basisschool zat, vies. Naar (opgedroogd) gore mannenzweet wat helemaal in hun kleren was getrokken en het er ook niet meer uit te krijgen is. Maar voor de rest allemaal een hele vriendelijke uitstraling.
Aan boord waren we omsingeld door deze mensen dus je kunt je vast wel voorstellen hoe fijn we daar hadden gezeten. Gelukkig was het maar een korte vlucht.

Aangekomen in Sorong hadden we een taxi genomen naar de haven. We moesten nog met een ferry naar het eiland Waisai toe. Er gingen er maar 2 op een dag, 1 om 09:00 uur en 1 om 14:00. Die van 09:00 uur hadden we gemist, wisten we van tevoren dat we die gingen missen dus we zouden gaan voor die van 14:00 uur. Ik was alleen even vergeten dat de gastheer van de homestay waar we gaan verblijven had geadviseerd om eerst nog even  te wachten bij een hotel in de buurt waar airco is en Wi-Fi. Alleen waren we dit vergeten en lieten ons gelijk bij de haven afzetten. Hierdoor hadden we wel het voordeel dat we 1 van de eerste waren om een ticket te kopen en dus nog ruimte genoeg was om te kiezen. We besloten voor VIP tickets te gaan, zodat we niet tussen het 'plebs' zouden zitten, helemaal na onze ervaringen van die lange bootrit 2 jaar geleden van Borneo naar Java. Brrr hoop dat nooit meer mee te maken.
En toen was het wachten geblazen. De havenplaats had zelf niet zoveel te bieden om te wachten, alleen de hal waar we de tickets kochten met wat bankjes erin. Dat zou een hele lange zit worden zo. Ik was toen naar op onderzoek uit gegaan buiten om te zien wat er te beleven viel. Niet zo veel, alleen een paar mannetjes die aan het chillen waren nadat ze wat hadden rondgereden in hun gele kleine busjes. Ik vroeg aan één van die mannen of ze een plek in de buurt wisten waar wij konden chillen en wachten en koffie drinken en Wi-Fi'en. Die wisten ze wel en bracht ons ergens vlakbij naar het dorp.
We kwamen terecht bij een lokaal winkeltje wat ook tafel en stoelen had staan buiten én ze hadden Wi-Fi! We vonden op dat moment alles beter dan de haven dus gingen er mee akkoord. Hier werden we echt aangestaard alsof wij één of andere attractie waren. In dit gedeelte kwam ook bijna geen toeristen, ik had het gevraagd.
Op het moment dat wij daar aankwamen hadden ze net problemen met de elektriciteit in dat gedeelte van het dorp, de lampen waren uit, de Wi-Fi was daardoor dus ook waarschijnlijk uit en al hun vriezers en koelkasten, die waren ook uit. Einde van die ochtend kunnen ze vast wel alles uit de vriezer weggooien. Zonde. Dus uiteindelijk nog geen Wi-Fi kunnen gebruiken. Dan maar mensen kijken, dat was ook leuk.

De tijd ging gelukkig nog redelijk snel. We hadden met de chauffeur die ons net afzette afgesproken dat hij ons iets na enen weer zou ophalen. Hij was netjes op tijd, iets te vroeg zelfs. Hij was bang dat we anders te laat zouden komen voor de boot, dus dat was wel lief dat hij meedacht.
Weer terug in de haven konden we alvast plaatsnemen op de boot. Wij als VIP gasten moesten naar een speciale ruimte boven vooraan in de boot. Hier stonden een stuk of 8 rijen met 3 stoelen aan beide kanten, allemaal genummerd dus we konden ons niet vergissen. De ruimte had gelukkig airco en..een tv scherm waar karaoke liedjes op werden afgespeeld. Fantastisch! De hele rit konden we dus mee blèren als we dat wilden.
De boot vertrok, voor Indonesische begrippen, goed op tijd. Het duurde niet lang, een paar karaoke nummers maar, voordat we allebei een beetje weg dommelden.
Op een gegeven moment schrok ik keihard wakker omdat ik Estevan als een bezetene uit de stoel voelde opstaan. Ik dacht dat hij naar de wc rende omdat hij moest kotsen. Maar hij rende naar het raam, hij zag blijkbaar allemaal dolfijnen het water uit springen. Hart kon weer uit mijn keel. Maar wat leuk die dolfijnen! Ze zwommen een grote tijd met de boot mee, heel leuk welkom.

Niet veel later arriveerden we op Waisai, hoofdeiland van Raja Ampat. Vanaf hier zouden we worden opgehaald door iemand van de homestay, genaamd Herman. We hadden geen idee hoe hij eruit zag dus liepen we maar ergens heen. Opeens hoorden we heel zachtjes achter ons "hallo...hallo". We dachten dat het weer zo'n iemand was die ons een taxirit probeerde aan te smeren maar toch draaiden we ons om. "Where are you staying?" "Uhmm Daroyen Village"..."aah nice to meet you,  I'm Herman". Gevonden.
We werden gelijk naar het bureau meegenomen om onze toegangsbewijzen te kopen voor het enteren van het beschermde National Marine Park van Raja Ampat. Was wel een pittig prijsje. We kregen wel een mooie sleutelhanger als souvenir erbij, dus dat was wel een flinke bonus.
Hierna moesten we op een aanlegplaats voor boten wachten. De boot om ons naar het eiland van de homestay te brengen werd gehaald. Niet veel later zagen we een kleine boot om een hoekje aankomen, meer een soort lange sloep, met twee 40 pk motors erop. Er stond er eerst eentje aan zodat we rustig uit de havenplaats konden varen. Maar zodra we hieruit waren, Herman ergens anders hadden opgepikt  (geen idee waarom), ging de twee motor ook aan. Nou ik kan zeggen..dit ging hard! Zo hard hadden we ons in Indonesië nog helemaal niet vervoerd in het verkeer. De boot zweefde als het ware over het water en bij elke golf klapte de boot er tegenaan, dus wij klapten ook op en neer in die boot. We gingen zo hard, mijn wangen wapperden nog net niet wat je altijd ziet bij honden die uit het autoraampje hangen. Voor vrouwen geen prettige rit als je geen goede stevige bh hebt en mensen met ernstige rugklachten zou ik deze rit ook niet adviseren.

Zo hadden we ons ongeveer 45 minuten laten vervoeren; totdat de boot snelheid minderde. Hij parkeerde de boot achteruit in, tussen de mangrovebossen door en tussen het koraal. Het zag er uit zoals we hadden gedacht...primitief. Een stuk of 5 houten hutjes en 2 iets grotere hutjes, met een betegeld terras, bevonden zich op het terrein. Een aparte grote houten hut wat bedoeld was als dining room, iets verderop de keuken en de woningen van de familie. Wij kregen een wat groter hutje met eigen wc en badkamer, de kleinere hutjes moesten een toilet en badkamer delen met elkaar. We dropten onze spullen op het terras en keken even rond in het hutje. Het stelde niet zo heel veel voor, een houten tweepersoonsbed met een klamboe eroverheen, een houten tafel, badkamer en een ventilator. Heel erg back to basic. Hierna namen we plaats in de dining room/living room. Het was al richting etenstijd dus ons eerste avondmaal werd ons al voorgeschoteld. Rijst met gebakken vis en groente. Ik denk dat dit de komende dagen ons eten zal zijn.
De contactpersoon Yohanes (althans ik denk dat het Yohanes is, had zijn naam niet gehoord maar hij deed al het gepraat) kwam heel vriendelijk over, wilde toch wel liever Indonesisch praten met mij, omdat het toch wel wat makkelijker ging voor hem. Hij besprak met ons welke dagen we wilden gaan duiken en hoeveel en uiteindelijk financiële gedeelte moest worden afgehandeld. Ik dacht dat ik het geld voor het entreebewijs van het park had meeberekend, maar dat was niet het geval. Groot deel had ik dus cash gedaan en de rest, jawel, kon met credit card. Ik stond zo verbaasd dat het überhaupt kon toen hij het me al mailde, maar het kan dus echt. Alleen had hij volgens mij geen zin om dat apparaat te halen dus zei hij maar dat we het morgen konden afhandelen. Oké ook prima.
We gingen de duikspullen hierna passen. Voor mij zat er gelukkig gelijk 1 wetsuit tussen die paste, het was Estevan die moeite had met een goede te vinden. Of ze waren te strak bij zijn benen, of ze waren te strak bij zijn armen, of het was een soort glitterpak waarvan de rits in zijn kont zat te snijden. Hij had dus even wat minder geluk. Gelukkig waren er wel trimvesten en vinnen en duikmaskers op maat. Voor de wetsuit gingen ze nog even iets bedenken. Yohanes baalde want hij had net een paar wetsuits uitgeleend aan een andere homestay, zal je altijd net zien. Hierdoor werd Es alleen maar chagrijniger, heel leuk.
In de avond gingen we nog even snel ons opfrissen in onze eigen badkamer. Dit moesten we doen door water over onszelf heen te scheppen met een soort plastic steelpannetje met water wat in een grote ton zit. Het was heel koud maar toch wel even lekker om alle viezigheid even van ons af te wassen.
Na het bad controleerden we de kamer nog 1 keer op de beestjes en klommen toen in ons, best wel kleine klamme bedje. Estevan was nog steeds chagrijnig, hoogstwaarschijnlijk omdat hij er toch iets anders van had verwacht, maar dit is nu eenmaal waar we het de komende 4 dagen mee moeten doen. Wekker gezet om half 7, want morgen gaan we weer om 8 uur 's ochtends de mooie onderwaterwereld van Raja Ampat verkennen.

Geschreven door Nies