Dag 13 is alweer aangebroken. Vandaag gaan we beginnen aan ons volgende eiland met onze volgende avonturen. We verlaten Lombok om door te reizen naar het eiland Flores en te verblijven in de havenplaats Labuan Bajo. Hier moeten we wel eerst vroeg voor opstaan uiteraard, om zeven uur 's ochtends al aan het ontbijt. De rekening hebben we gisteravond al voldaan zodat we vandaag direct kunnen vertrekken richting het vliegveld na het ontbijt.
We hebben het hotel een taxi laten bellen om ons om half 8 op te halen. We zijn de avond hiervoor niet echt op tijd naar bed gegaan, waardoor we allebei knikkebollend in de auto zitten. Heel moeilijk om wakker te blijven. Anderhalf uur reistijd hebben we er voor uitgetrokken om bij het vliegveld te komen, want het kan ook hier heel druk zijn op de weg. Maar na nog geen uur onderweg te zijn geweest, arriveren we al op het vliegveld van Lombok.
Vergeleken met het vliegveld van Bandung, is deze velen malen groter en mooier. Het inchecken verloopt weer soepel, maar zitten met onze bagage in totaal 6 kilo over het toegestane gewicht heen.  We vliegen dit keer met de maatschappij Wings Air (net zoals alle andere maatschappijen die we nemen op de Europese zwarte lijst), dit is een klein propellor vliegtuigje waar maar 10 kilo per persoon is toegestaan. 112.000 Rupiah in totaal voor 2 backpacks lichter (ongeveer €7,50), krijgen we onze boarding passen en lopen door naar de gate. Het vliegtuig moet om 10:00 uur vertrekken en wat krijgen we nou..Hij vertrekt gewoon op tijd dit keer! Het kan dus wel!
Na nog geen half uur in de lucht te hebben gezeten hebben we onze overstapplaats al bereikt, Bali. Dichtbij het vliegtuig worden we door een bus opgehaald welke ons naar de ingang van de domestic arrivals zal brengen. Wat een luxe denken wij, hoeven we dat tenminste niet te lopen. De ingang is alleen nog geen 50 meter verder dan waar het vliegtuig is gestopt..beetje onnodig dus!
In de hal aangekomen, komen we direct bij een balie waar ze ons al aan het opwachten zijn met onze overstap boarding passen. Dit verloopt allemaal heel soepel gelukkig, zonder dat we te hoeven zoeken waar we naartoe moeten. Voor onze bagage wordt ook al gezorgd, daar hoeven we ook niet meer naar om te kijken tot de eindbestemming.
Volgende stop: op zoek naar eten. Gelukkig heeft Estevan op tijd aangegeven dat hij wat wilt eten, voordat hij hier te lang mee doorloopt en onwijs chagrijnig kan worden, in onze taal "Hangry" (hungry and angry). Trust me, dat is geen leuke en gezellige Estevan, haha. We hebben een tentje gevonden waar we bami kunnen eten en hebben dit als twee hyena's naar binnen gewerkt.

Na het eten nemen we plaats bij de gate, te wachten tot we mogen boarden. Helaas krijgen we te horen dat ons vliegtuig een half uur vertraging heeft opgelopen, omdat het vliegtuig voor ons niet op tijd is vertrokken. Beetje jammer weer, maar helaas niets aan te doen.
Eenmaal aan boord komen we terecht in een volgepropt klein vliegtuigje wat aanvoelt als een sauna. We zitten helaas niet naast elkaar, maar alleen een gangpad tussen ons. De man naast Estevan was nog uitgebreid aan het bellen terwijl we al richting de landingsbaan rijden. De man naast mij ligt al in coma tegen het raam aangeplakt. Kwijl loopt nog net niet langs zijn mond. Het duurt voor mij ook niet lang voordat ik mijn ogen zwaarder voel worden en geef me op een gegeven moment maar gewonnen. Heerlijk een beetje bijslapen in een verkrampte houding en alle mooie hoogtepunten van de vlucht moeten missen.
Ongeveer anderhalf uur later beginnen we al te dalen en landen we op het vliegveld van Labuan Bajo. Het is een heel nieuw, klein vliegveld met maar twee bagagebanden in totaal. Gelukkig is onze bagage ook aan gekomen. Het was voor ons wel even met de billen knijpen of de transfer goed zou verlopen namelijk.
Richting de uitgang worden we tegengehouden, omdat ze onze bagage labels willen hebben en onze boarding passen. Geen flauw idee waarom, maar toen we hebben aangegeven dat onze bagage labels al helemaal waren weggestopt (ze zitten namelijk aan de beschermhoes, Welke weer als een klein tasje ineengevouwen kan worden, heeft ze ons uiteindelijk maar doorgelaten. We kijken elkaar vol verbazing aan en lopen richting de uitgang.
Ook dit vliegveld staat vol met irritante mannetjes die wat proberen bij te verdienen door toeristen rond te rijden naar de gewenste bestemming. Hier willen eigenlijk geen gebruik van maken, maar normale taxi's kunnen we voor de rest nergens vinden. Hierdoor zijn we genoodzaakt om iemands verkooppraatjes aan te nemen. We weten van tevoren al dat we zwaar opgelicht zullen worden, maar een andere keus is er niet. Lopen is ook een optie, maar niet echt handig als je de weg niet weet. Het is namelijk nog geen tien minuten rijden. Volgens de chauffeur is het ongeveer 20 minuten rijden en de prijs zal ik maar niet noemen, want dat is te schandalig hoog voor woorden (althans voor deze begrippen dan).
We rijden door een gebergte, met veel huisjes gemaakt van golfplaten en heel veel rotzooi. Vervolgens komen we in een straat terecht wat er niet veel beter op wordt..heel druk met auto's en scooters, vuil vliegt je om de oren en opengebroken wegen. Opeens stopt de auto: "we zijn er". Nee he, denken we, dit kan toch niet de straat van ons hotel zijn? Maar dat is het dus wel. Het is de drukste en meest bezochte straat van heel Labuan Bajo, op loopafstand van de haven. Volgens de recensies is dit een hele leuke stad, maar tot zover vinden wij het allebei helemaal niks.

We lopen een trap op richting het hotel, de lobby zit daar heel onduidelijk aan de rechter kant. Hier hebben we ons aangemeld, daarna worden onze tassen naar boven gebracht. Het zijn heel veel treden, omdat het hotel op een heuvel ligt en waar we dwars door een restaurant moeten lopen. Een beetje aparte locatie vinden wij.
We willen allebei eerst de kamer zien voordat we gaan betalen, dus na een kleine check, zijn we er maar mee akkoord gegaan. De kamer zelf is op zich wel oké,  maar ook niet je van het. Het enige waar wij aan denken is hier zo snel mogelijk weg. Helaas zitten we vast aan onze reeds geboekte vluchten dus eerder weg is geen optie. Dan maar onze dagen vullen met tours, dus daar zijn we maar naar op zoek gegaan. Op zich is het zoeken niet heel moeilijk, want de hele straat staat vol met tour bureaus en duikscholen. Volgens TripAdvisor een stuk of 25 in de hele straat!  Al die zaakjes af te gaan om de prijzen te vergelijken heeft geen zin, dat kost je gewoon een hele dag, dus we besluiten er een paar in te gaan. De eerste waar we naar binnen zijn gelopen, ging al gelijk zakken met de prijs toen we hebben gezegd dat we nog even willen rondlopen. Zo makkelijk gaat dat dus!
Daarna zijn we 1 duikschool ingelopen, want na het duiken op Gili Air zijn we een beetje verkocht. De man geeft aan dat de prijzen overal gelijk liggen dus vergelijken heeft geen zin. Zonder twijfel kiezen we ervoor deze duik dan maar te boeken voor morgen!
Voor overmorgen willen we een tour naar 1 van de Komodo eilanden maken, met de eerste touringbureau waar we naar binnen zijn gelopen nog in ons achterhoofd. Hierna zijn we er nog twee ingelopen, ze bieden overal dezelfde soort tours aan, maar al gauw een hoger tarief. Dus besluiten we voor de eerste te gaan. Zo, 2 dagen zijn nu goed gevuld gelukkig!

Na de straat te hebben verkend, hebben we even gechilled op het balkon, met uitzicht op golfplaten daken van de huizen en in de verte de haven met tientallen boten. Met zonsondergang wordt het uitzicht een stuk aangenamer als je richting de haven kijkt. Best nog een mooi plaatje.
Niet lang hierna hebben we gegeten in een Italiaans restaurant, lekker pizza'tje opgepeuzeld en weer snel terug naar het hotel, geen seconde langer op die vieze straat.
Onze duiktrip begint morgen al  07:15 (!) En besluiten er rond 21:30 maar een eind aan te breien en is het wel weer mooi geweest...

Geschreven door Nies