Vrijdag zijn we om half tien vertrokken uit Zasavica. We zijn over de tolweg verder naar het zuiden gegaan. De tolweg ligt in een laagvlakte, dat is eentonig, vooral veel landbouwgrond, maar schiet wel lekker op. We zijn met een bocht om Belgrado gegaan. Vanwege de vele demonstraties van de afgelopen weken hebben we besloten er niet heen te gaan. Rond Belgrado hadden we veel tunnels. We zagen ook veel nieuw aangelegde verkeersknooppunten waarop vermeld stond: PowerChina. Voorbij Belgrado veranderde het landschap, het werd heuvelachtig, niet meer zo eentonig. Van de snelweg kwamen we op weg 33, een tweebaansweg. Grote gedeeltes zijn inmiddels vierbaans geworden, daardoor waren er veel werkzaamheden en omleidingen. Dat was goed op de routeborden letten, onze navigatie herkende de nieuwe weggedeelten vaak niet. Gelukkig hadden we Golubac, ons doel voor vrijdag al in het Latijnse en in het Cyrillische Schrift gezien. Toen er alleen borden in het Cyrillische alfabet kwamen, herkenden we Golubac. Dankzij alle routeborden met dubbele plaatsnamen beginnen we letters in het Cyrillisch te herkennen.
Golubac ligt aan het begin van de IJzeren Poort. Deze Iron Gate is de langste en grootste kloof in Europa. De Donau is hier de natuurlijke grens tussen Servië en Roemenië. In Duitsland waren we een aantal keren over de Donau gereden, nu stonden we aan de oever van de rivier. In Golubac is de kloof zes kilometer breed, verder naar het oosten slechts 150 meter. We zijn eerst naar Golubac-fort gegaan. Dit fort dateert waarschijnlijk uit de 13e of 14e eeuw, toen in de omgeving verschillende soortgelijke vestingwerken gebouwd. Het fort is van 2014 tot 2019 prachtig gerestaureerd, ook nu wordt er nog aan gewerkt. Een deel is voor het publiek toegankelijk.
Vanaf de parkeerplaats bij het fort zijn we een stukje verder gereden naar de parkeerplaats van het natuurreservaat Golubac. Daar merkten we dat ons fietsenrek met de fietsen weg was. We zijn naar het politiebureau in het dorp gegaan om aangifte van de vermissing te doen. Tot onze opluchting hoorden we daar dat ze inmiddels gevonden waren. Een vriendelijke politieagent reed voor ons uit naar de vindplek. De communicatie met de agent ging telefonisch via zijn vrouw. We hebben de fietsen en het rek in de camper geladen en zijn op zoek gegaan naar een overnachtingsplaats. Er waren een paar campings in de omgeving, maar die waren nog niet open. We besloten naar de parkeerplaats aan het eind van de boulevard te gaan en daar te overnachten en plannen te maken hoe verder. Hoewel vrij kamperen in Servië verboden is, vond de agent het prima dat we naar de parkeerplaats gingen. Inmiddels was het na zessen. We zijn naar een restaurant aan de boulevard gegaan om te eten en te internetten. Servië is geen lid van de EU, we merken dat mobiel bereik voor ons lastig is. In de restaurants en op de campings is telkens een hele goede wifi-verbinding. We hebben lekker gegeten en op internet naar een camperbedrijf gezocht. We vonden er een in Jagodina, 140 km verder, maar wel in de goede richting voor ons. En er was daar ook een camping. We besloten daarom om de Iron Gate niet verder naar het oosten te volgen, maar meteen naar het zuiden te gaan.
Zaterdagmorgen hebben we eerst contact opgenomen met het camperbedrijf. Het bedrijf was gesloten, maar de eigenaar vond het geen probleem dat we belden. Hij dacht dat hij het wel kan fixen. De camping was eigenlijk gesloten maar toen we de eigenaar een sms-je hadden gestuurd, was het geen probleem, we konden op het camperveld van de camping staan. We hebben nog inkopen gedaan in een klein supermarktje die propvol met waren stond en alles had. We kregen uitleg van de eigenaar over bier en wijn. We merken dat de mensen hier in Servië erg vriendelijk en hulpvaardig zijn. Daarna zijn we op weg naar Jagodina gegaan.
Camping Ruza Vetrova ligt aan de rand van Jagodina op een heuvel. De weg ernaar toe was behoorlijk steil. Maar we hebben een mooi plekje. We staan alleen op het veld, er is een klein toiletgebouwtje met een dames- en herentoilet en één douche en weer een goede wifi, genoeg voor ons. Vandaag (zondag) zijn we gaan wandelen over de heuvels. Op de heenweg liepen we over onverharde wegen, naar beneden toe was dat goed te doen. De omgeving is hier mooi, af en toe kleine wijngaarden en boomgaarden. Verschillende bomen staan inmiddels in bloei. Toen we op de terugweg omhoog gingen, liepen we gelukkig op een verharde weg. We hebben geluncht bij restaurant Konak, vlakbij de camping. Vanaf ons tafeltje bij het raam hadden we een prachtig uitzicht over de omgeving.
Morgen gaan we naar het camperbedrijf om de camper te laten fixen. We hebben goede hoop dat we dinsdag weer verder kunnen.

Geschreven door Jajo.op.reis