Donderdagochtend zijn we naar El Rocio gereden. Dit plaatsje staat bekend als het Wilde Westen van Spanje, tenminste in het weekend. Doordeweeks is het uitgestorven. De meeste huizen zijn weekendverblijven van inwoners uit Almonte en van leden van de Hermandades (broederschappen). El Rocio is een bedevaartsoord van de Romera. Tijdens het pinksterweekend komen een miljoen bedevaartgangers de Virgin del Rocio eren. El Rocio heeft een kaarsrecht stratenpatroon, doorsneden door enkele brede diagonale lanen. Het meest bijzondere is dat alle straten en pleinen uit zand bestaan. De reden hiervan is dat bijna iedereen zich te paard of in een SUV verplaatst. De huizen hebben veranda’s met een houten reling ervoor om paarden aan vast te maken.
We zijn naar camping La Aldea gegaan, aan de rand van El Rocio. Het was er iets minder warm dan in Sevilla en met een windje erbij was het aangenaam op de camping. We hebben de middag besteed aan de was, moet af en toe ook gebeuren. De zon en de wind zorgden ervoor dat de meeste was binnen een half uur droog was.
‘s Avonds hebben we gegeten in het restaurant bij de camping. We hadden gelezen dat het eten er goed was en dat klopte. Daarna zijn we naar El Rocio gewandeld. De receptioniste van de camping had ons gewaarschuwd dat fietsen in El Rocio niet te doen was vanwege de zandstraten. Dat klopte inderdaad. Vanwege de droogte, het had al een hele tijd niet geregend, was het zand regelmatig erg mul. Het was apart, een dorp met alleen maar zandwegen. Het grote Plaza Doñana was een zandvlakte. Er was maar één verkeersbord: verkeerd geparkeerde auto’s zouden weggesleept worden. El Rocio was uitgestorven op deze donderdagavond, slechts een handvol mensen op de terrassen, maar het dorp was erg bijzonder om te zien. We waanden ons inderdaad in het Wilde Westen.
Vrijdagmorgen zijn we eerst het Parque Natural Coto Doñana ingereden. Het park is alleen te bezoeken met een gids in een four wheel drive bus, maar de weg naar het bezoekerscentrum was wel open. We hebben daardoor toch een beetje van Coto Doñana gezien. Vier uur schudden en hobbelen in een bus in de hoop een lynx of bijzondere vogels en planten te zien, vonden we een beetje teveel van het goede. Langs de kant van de weg stond regelmatig het verkeersbord ‘pas op voor overstekende lynxen’. Er wordt veel aandacht besteed aan het behoud van de Iberische lynx. We hebben er geen gezien.
We zijn verder langs het park gereden over de kustweg naar Huelva, een belangrijke havenplaats. Omdat we al veel steden hadden bezocht, besloten we door te rijden naar Isla Cristina aan de kust. We zijn neergestreken op camping Giralda. De camping ligt in een dennenbos. Het strand ligt aan de andere kant van de doorgaande weg.
Gistermiddag hebben we gefietst door de Marismas (moerassen) van Isla Cristina. We kwamen eerst bij de Salinas de Isla Cristina, de zoutmijnen. Vlakbij de rivier de Carreras was het moeras nog wat nat, de rest van het gebied was kurkdroog. In Isla Cristina waren we brug over de Carreras overgegaan. De route door de Marismas ging over een onverharde weg, regelmatig was het flink hobbelen. Na de Marismas kwamen we in de plaats Ayamonte aan de RIo Guadiana. Deze rivier is de grens met Portugal. We zagen Portugal liggen aan de overkant. Na Ayamonte kwamen in de kustplaats Isla Canela, erg toeristisch met grote hotelcomplexen, maar nu nog erg rustig. We konden over de boulevard fietsen. In Isla Canela kwamen we weer bij Rio Carreras. We hadden verwacht dat er een brug zou zijn naar Isla Cristina, maar helaas was dat niet het geval. Gelukkig ging er wel elk uur een veerpontje. We konden kiezen: 50 minuten wachten op de ferry of 20 kilometer terug fietsen, inclusief de onverharde weg. We hebben gewacht. Het was een kleine ferry, de schipper zette onze fietsen op de boeg en na 10 minuten waren we in Isla Cristina.
Vandaag zijn we naar het strand geweest. Het was er heerlijk in de zon met een zeewindje erbij. Morgen hebben we nog een relax-dag. Dat is ons voorlopig afscheid van Spanje. Maandag gaan we naar Portugal.

Geschreven door Jajo.op.reis