Cinque Terre is een mooi, ongerept natuurgebied aan de Middellandse Zee en de Thyreense kust tussen La Spezia in het zuiden en Levanto in het noorden van Parco Cinque Terre. Zoals de naam zegt, cinque terre betekent ‘vijf gronden’, gaat het om vijf dorpjes die van elkaar gescheiden zijn door baaien, rotsen en heuvels. De wijngaarden dragen bij aan het unieke landschap van kleurrijke huizen die tegen de bergen omhoog zijn gebouwd. Dankzij de aanleg van een spoorlijn in 1870 werden de vijf dorpen uit hun isolement gehaald. Sinds 1997 hoort het Parco Nazionale delle Cinque Terre tot het Unesco werelderfgoed.
Het gebied is een toeristische trekpleister. Voor toeristen is het gebied alleen te bereiken per boot of per trein, de dorpen zijn nagenoeg autovrij. Ook lopen er wandelpaden over de kliffen. Het bekendste wandelpad, Via Dell’ Amore van Manarola naar Riomaggiore was gesloten vanwege werkzaamheden. Daarom zijn we steeds met de trein van het ene naar het volgende dorpje gegaan. Het was telkens maar een paar minuten rijden. Het was ook wel aangenaam in de trein met airco, want het was drukkend warm. De zon hebben we niet gezien, maar het was wel meer dan 30°. Daarom helaas geen blauwe luchten op de foto’s. Het was erg druk in de trein, maar gelukkig konden we telkens een zitplaats vinden.
Vanaf Stazione La Spezia Centrale zijn we eerst naar het noordelijkste dorp, Monterosso al Mare, gegaan. We waren er in een half uurtje. Vervolgens zijn we naar Vernazza, Corniglia, Manarola en Riomaggiore gereisd. Het was telkens een verrassing wat we te zien zouden krijgen en hoe we van het station in het dorpje kwamen. De spoorlijn ging door tunnels.
Monterosso al Mare was het meest toeristisch met de grootste stranden met strandstoelen en parasols. Het was meteen flink klimmen naar Torre Aurora, maar het uitzicht maakte de inspanning waard. Dat was in alle dorpen, veel trappen en steile straten, maar erg mooie panorama’s.
Vernazza was het volgende dorpje. De smalle steegjes komen allemaal op hetzelfde pleintje aan het haventje uit. Ook hier was weer een hooggelegen kasteel. Via smalle trappen was het vanaf de Belforte te bereiken. De cilindervormige toren was het hoogste punt. Op een terrasje met uitzicht op de zee hebben we wat gedronken en gegeten.
In Corniglia zijn we kort geweest. We zijn van het station naar de Scalinata Lardarina, de trap met 400 treden, gewandeld. Het is een zigzag-trap, het was bijzonder om wandelaars te zien zigzaggen op de berg. Na overleg met terugkerende Nederlanders, die het dorpje vonden tegenvallen, het minst mooi van de Cinque Terre, hebben we besloten om vanwege de hitte weer terug te gaan naar het station en niet de trap naar het dorp op te gaan.
Manarola hadden we in Corniglia al zien liggen. Het wordt vanwege zijn ligging ook wel ‘het meeuwennest’ genoemd. De kleurrijke torenhuisjes (smalle huizen met drie verdiepingen) lijken aan de rotsen te hangen. Manarola heeft geen strand, tussen de rotsen was het mogelijk om te zwemmen. Roeiboten stonden in de straten bij de haven geparkeerd, er was een takel om ze in en uit het water te hijsen. Omdat we Italië bijna gaan verlaten, hebben we in Manarola nog een keer pasta gegeten.
Riomaggiore was het laatste en grootste dorp dat we bezocht hebben. Hier was weer een tunnel om van het station naar het dorp te gaan, dit keer een mooie blauwe tunnel met mozaïeken op de muren. Ook hier stonden de boten weer in de havenstraat. We zagen een groepje sterke jongemannen een boot naar boven duwen, het was zwaar werk.
Om kwart voor zeven waren we weer terug op het station van La Spezia. Het was een lange dag, we waren om tien uur vertrokken. Maar het was wel een hele mooie dag, we hebben veel gezien. Vanaf het station zijn we naar de haven gefietst. In een eettent waar ook vis werd verkocht hebben we gegeten. We kregen uitleg over de bereidingswijzen van de verschillende vissoorten en mochten zelf de vis uitkiezen die we wilden eten. De vis was al schoongemaakt. We hebben lekker gegeten en genoten van een fles wijn uit de Cinque Terre.

Geschreven door Jajo.op.reis