Na een relaxed ontbijt met lekkere koffie gingen we naar ‘The National Gallery’ voor het museumbezoek. Dit museum stond hoog op mijn verlanglijstje voor Tbilisi, want ze hebben een mooie collectie werken van Pirosmani.
De schilderijen van Niko Pirosmani (1862-1918) spelen voor Georgië dezelfde belangrijke rol als die van Vincent Van Gogh en Rembrandt voor Nederland. Je ziet zijn doeken overal afgebeeld en voor de buitenlander is zijn weergave van het Georgische leven hét beeld geworden. Zijn voornamelijk primitieve werk beeldt vooral scènes uit van het Georgische leven in een Georgisch landschap. Daarbij gaat het om tradities als eten, vechten en jagen. Zijn bekendste werken zijn afbeeldingen van de supra, waarop je met name mannen aan een rijkelijk gedekte tafel op bourgondische wijze een maaltijd ziet nuttigen.
Anders dan Rembrandt, maar net als Vincent Van Gogh kreeg Pirosmani tijdens zijn leven nauwelijks erkenning en slaagde hij er niet in van zijn werk te leven. De in Tbilisi wonende kunstenaar had daarom voortdurend andere baantjes om in zijn levensonderhoud te kunnen voorzien. Met het toemalige kunstenaarsestablishment, dat op hem neerkeek, lag hij voortdurend in de clinch. Hij genoot slechts beperkte erkenning, onder meer bij een paar Russische avant-gardeschilders die zijn werk in 1913 in Moskou tentoonstelden.
Pirosmani stierf in 1918 aan ondervoeding en is begraven in een naamloos graf ergens in Tbilisi. Vanaf dat moment zou zijn ster echter snel rijzen. In de jaren 20 werd zijn nu als ‘primitivisme’ gebrandmerkte werk door de avant-garde in Parijs en door andere kunstenaars bewonderd. Er kwamen steeds meer internationale tentoonstellingen en in Georgië zelf werd hij uiteindelijk omarmd als de nationale schilder. Er zijn ongeveer 200 van zijn werken bewaard gebleven en de meeste zijn te zien in Tbilisi, verspreid over twee musea.
Sabine en ik leerden deze schilder vorig jaar kennen in Denemarken. Er was toen een tijdelijke tentoonstelling rond de kunstenaar in het mooie Louisianamuseum. We waren onmiddellijk fan van zijn werk en ook dat wakkerde mijn verlangen om Georgië te bezoeken aan.

Na het museumbezoek, waar we allemaal heel erg van genoten hebben, gingen we een koffietje drinken op het terras van een leuke boekenwinkel en ook daar was het zalig vertoeven.

Vandaar trokken we naar de Dry Bridge Market. Dat is een grote vlooienmarkt waar men ook veel Sovjet prullaria verkoopt. Leuk om eens op te lopen, maar ook niet meer dan dat. En toen we onze weg verder zetten botsten we op een soort Europese markt van etenswaren. Het was niet zo groot en ze lieten ons een en ander proeven. Een uitdaging voor mij om zo’n marktje te verlaten zonder iets te kopen en ik zwichtte voor een potje frambozenjam met 🌶️ dat heel lekker smaakte. Zou zeer goed matchen met kaas en varkensvlees bvb. en ik kan niet wachten om er mee aan de slag te gaan.

Het glazen gebouw met de witte schermen op het dak is het stadhuis van Tbilisi. Voor de lunch kozen we alweer een fijn adresje uit de Lonely Planet en dat was top!
Voor we in de kabellift stapten gingen we in het park nog snel naar een bank, waarop een beeld van Ronald Reagan zit. Toen Steven hier negen jaar geleden was maakte hij een foto van zijn vriend op dat bankje en hij vond die terug op Facebook. Dus moest die foto overgedaan worden natuurlijk! 😉
Boven gekomen op de heuvel hadden we een fantastische view over de stad. Ik vond het magisch! En daar zagen we ook ‘Kartlis Deda’ oftewel ‘Moeder van Georgië’ in haar volle glorie staan. Van de achter- en zijkant weliswaar, want ze staat echt op de rand van de heuvel. Steven en ik zien haar staan vanuit ons kamer.
De Moeder van Georgië symboliseert de Georgische natie: in haar linkerhand houdt ze een kom wijn om degenen die als vrienden komen te begroeten en in haar rechterhand een zwaard voor degenen die als vijanden komen. Dit staat symbool voor de geschiedenis van het land.

Daar namen we tijdelijk afscheid van Lieven en Echa en Steven en ik bezochten de mooie botanische tuin, die eerder een groot park is. Het ligt op de achterflank van die heuvel en we hebben er toch wel een mini ‘hikeje’ gedaan. Maar supermooi!
En al flanerend langs de mooie badhuizen met zwavelwater, nog gebouwd door de Perzen, keerden we terug naar het hotel. Onderweg kochten we nog een wijnijsje. We zien dat hier al gans de week en stond nog op de to do lijst 😉

En dan was het tijd voor het laatste avondmaal in Georgië. We reserveerden dat gisteren in Stamba Café en reden er met een taxi heen. We hebben zeer lekker gegeten, maar het restaurant van gisteren was een tandje beter op alle vlakken. En om de avond in schoonheid te eindigen gingen we nog een cocktail drinken.
Morgen nog enkele uren knallen en in de vooravond vliegen we dan terug. Het laatste blogje maak ik op het vliegtuig.

Geschreven door Annicks.traveladventures